„Mózg Kennedy'ego” porusza sprawy, z którymi boryka się współczesny świat, świat wciąż niespokojny, gdzie obok wspaniałych wynalazków służących dobru ludzkości powstaje broń biologiczna mogąca w okamgnieniu zabić tysiące ludzi, a równocześnie dziesiątki laboratoriów pracują nad lekiem na raka czy AIDS. Mankell nie byłby sobą, gdyby po prostu wysłał swoich bohaterów do Afryki. Nie byłby sobą, gdyby dał proste odpowiedzi na trudne pytania. On uzmysławia czytelnikom, że takich odpowiedzi nie ma.

Już w znanej powieści Johna le Carré „Wierny ogrodnik” mieliśmy do czynienia z problemem, który pojawia się w „Mózgu Kennedy’ego” – oczywiście potraktowanym w inny sposób. Nauka wymaga ofiar, setki szczurów giną w laboratoriach dla dobra ludzkości, co akurat nie wzbudza w nas odrazy ani wielkich sprzeciwów; liczy się przecież genom szczura, fakt, że zwierzęta mogą być pomocne przy powstawaniu nowych leków czy kosmetyków. Obrońcy zwierząt wzywają do nieużywania kosmetyków testowanych na zwierzętach, zawstydzają nas, że niby wiemy, a przecież... Pół biedy – myślimy – jeśli to był szczur, który kojarzy się zdecydowanie źle, na przykład z dżumą, ale jeśli to były psy, małpy albo...

Co ma myśleć matka, kiedy jej jedyny syn popełnia samobójstwo? Dlaczego to zrobił? I – czy w ogóle to zrobił? Louise Canter nie jest typową matką, toteż nietypowe będzie jej prywatne śledztwo i podróż przez kontynenty. Rozwiązanie zagadki śmierci syna stanie się priorytetem, ale niejako przy okazji Louise dowie się czegoś o sobie, zrewolucjonizuje swoje życie, pozna samą siebie od nowa. I odbuduje mocno nadwątlone więzi rodzinne. Przy okazji poszukiwań los zawiedzie ją do Australii, gdzie spotka byłego męża, a  ta podróż, poza czysto fizyczną zmianą miejsc, będzie też podróżą do przeszłości.

Mankell nie daje nam dosłownego, oczywistego rozwiązania. Powiedziałabym raczej, że daje nam wskazówki i każe samemu podjąć decyzję, czy nam się to podoba, czy nie. Wiemy, że świat XXI wieku może być przerażający, ale że aż tak? I jeszcze jedno: zawsze chcemy wierzyć, że wszystko da się naprawić, że jutro będzie lepiej, nie chcemy pogrążać się w pesymizmie i nie powinniśmy, bo nie ma nic gorszego, niż zabrać ludziom nadzieję. Mankell nie chce nam jej zabrać, chce nami wstrząsnąć do głębi. Tylko i aż.        

Udostępnij