Cienie przeszłości 

„Złote Góry” otwierają nową serię Klaudiusza Szymańczaka, choć czytelnicy poprzednich powieści autora odkryją w niej znanego już sobie bohatera: Roberta Laurentowicza. Tym razem jednak komisarz nie gra głównej roli. Szymańczak rozkłada akcenty inaczej: zamiast klasycznego protagonisty mamy tu galerię równorzędnych postaci, których losy splatają się w różny sposób.

Na pierwszy plan wysuwają się trzy z nich: właśnie komisarz Laurentowicz, religijny i nieco wycofany policjant, niewspółgrający ze stereotypowym wizerunkiem przedstawiciela tego zawodu. Drugi bohater, którego dobrze poznajemy, to Artur Wasilewski, szef pruszkowskiego gangu. Po latach pobytu w Meksyku wraca razem z kilkuletnim synem do kraju, by załatwić sprawę, która okazuje się najważniejszą w jego życiu. Trzecia istotna postać to dziennikarka Karolina Sochacka, próbująca odbudować swoją karierę dziennikarki śledczej, rozdarta między ambicjami a macierzyństwem. Losy tych trojga splatają się w tytułowym sudeckim pensjonacie Złote Góry. Oprócz nich przez karty powieści przewija się mnóstwo bohaterów drugoplanowych – ważnych dla fabuły, choć pokazanych ze zdecydowanie mniejszym zaangażowaniem. 

Na początek ważna uwaga: „Złote Góry” to nie stuprocentowy kryminał. Choć pojawiają się tu niespodziewana śmierć i związana z nią zagadka, dzieje się to stosunkowo późno. Wcześniej mamy do czynienia raczej z powieścią obyczajową z kryminalnym tłem – historią o powrotach, rozliczeniach, ambicjach, życiowych wyborach i ich konsekwencjach. Poznajemy bohaterów, obserwujemy ich rozwój i relacje z innymi, a także dylematy. I to właśnie postaci są najmocniejszą stroną tej książki. Przede wszystkim pruszkowski gangster, który nie jest papierowym, jednoznacznie czarnym charakterem. 

Jednocześnie trudno nie zauważyć słabszych stron „Złotych Gór”. Najbardziej rzuca się w oczy przegadanie – powieści Klaudiusza Szymańczaka zdecydowanie wyszłoby na dobre spotkanie z odważnym redaktorem, który skróciłby część scen i miejscami nienaturalne dialogi. Przez tę rozwlekłość narracja chwilami traci tempo, zwłaszcza w pierwszej połowie powieści. Opis z okładki może być bowiem mylący – sugeruje szybkie spotkanie bohaterów w tytułowym pensjonacie, tymczasem dzieje się to dosyć późno, a wcześniej autor niespiesznie buduje tło wydarzeń, dając nam czas na poznanie bohaterów. Niemniej „Złote Góry” mają w sobie coś, co sprawia, że chce się czytać dalej – nawet jeśli nie od razu wiadomo, dokąd zmierza fabuła. To opowieść o tym, czy zawsze warto dążyć do poznania prawdy i co się dzieje, gdy przeszłość zaczyna upominać się o swoje. Szymańczak pokazuje, że życie rzadko bywa czarno-białe, a prawda nie zawsze musi być najważniejsza.

„Złote Góry” nie są zatem książką idealną. Są natomiast interesującym przykładem tego, że kryminał coraz częściej odchodzi od prostego podziału na dobro i zło, a zbrodnia nie musi być osią napędzającą fabułę od pierwszej do ostatniej strony. 

Udostępnij