Niebezpieczny umysł

Lauren North stawia przed nami niełatwą bohaterkę. Choć może bardziej adekwatnie będzie powiedzieć, że niełatwa jest jej żałoba. Tess traci męża w katastrofie lotniczej. Nie potrafi się z tym uporać. Ale minęło dopiero parę tygodni, więc jej ból jest zrozumiały, a Tess musi się starać, ma dla kogo. Wie, że dla dobra swojego ośmioletniego syna Jamiego powinna normalnie żyć. Tylko… jak to zrobić?

Tess nie potrafi otrząsnąć się po nagłej utracie Marka. Mimo najszczerszych chęci nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Czuje, że niszczy to relację między nią a jej synem. Niejednokrotnie widzi w oczach swojego dziecka niemy wyrzut, strach i zmęczenie. Kobieta doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że nie sprawdza się jako matka, jako główne oparcie dla małego chłopca, który tak samo jak ona stracił jedną z najważniejszych osób w swoim życiu. Nie jest w stanie zająć się nim tak, jak on tego potrzebuje – nie gotuje, nie przygotowuje mu ubrań do szkoły, zbyt szybko się na niego denerwuje. 

Ani śladu po swetrze.

Nie pamiętam, czy go prałam. Nie pamiętam, czy rozwiesiłam go do suszenia. Kolejne wspomnienie zagubione we mgle, w której teraz żyję.

Ponadto zaczyna ją nachodzić Ian, brat zmarłego męża, domagający się zwrotu pożyczonych przez Marka pieniędzy. Na dokładkę nieznajomy mężczyzna zaczyna nękać Tess telefonami, śledzi ją i próbuje się z nią za wszelką cenę skontaktować. Przyznacie sami, że to dość dużo jak na jedną kobietę, pogrążoną w ciężkiej żałobie, prawda?

I właśnie wtedy, w tym najmroczniejszym momencie, zjawia się Shelley – anioł stróż Tess. Młoda kobieta zawodowo zajmuje się wspieraniem osób, które zmagają się z utratą kogoś bliskiego. Staje się ona dość szybko nieocenionym źródłem pomocy dla Tess. Rozmawia z nią, pociesza, wysłuchuje, jest dla niej dostępna w każdym momencie. 

Niewidzialna ręka znowu ściska mnie za gardło i nie mogę wydusić z siebie głosu. Ta kobieta wie, jak się czuję – tak samo jak ty wiedziałeś – i to przynosi mi ulgę. Nikt nigdy nie pozna mnie tak dobrze jak ty, ale Shelley przynajmniej chyba rozumie więcej niż większość osób.

Dodatkowo robi rodzinie Clarków zakupy, gotuje, sprząta dom, zajmuje się Jamiem. Chłopiec bardzo szybko zaprzyjaźnia się z Shelley. Zaczynają spędzać ze sobą dużo czasu, co w pewnym momencie niepokoi Tess. Kobieta z jednej strony nabiera coraz liczniejszych podejrzeń w stosunku do Shelley, a z drugiej nie potrafi nic z nimi zrobić, mając na względzie to, ile dobrego ta dla niej uczyniła. 

Całość jest napisana z perspektywy Tess – kobieta zwraca się do swojego zmarłego męża. Opowiada mu, co się dzieje w ich życiu, a jednocześnie „rozmawia” z mężczyzną, reaguje na to, co on do niej mówi. Z jej słów wyzierają ból, poczucie krzywdy, straty, ale i bezsilności. Widzimy kobietę, która straciła miłość swojego życia i nie jest w stanie sobie z tym poradzić. Jej emocje są bardzo czytelne. Bez wątpienia to ten rodzaj bohatera, w którego sytuację czytelnikowi bardzo łatwo się wczuć. Choć nie wiem, czy „łatwo” to odpowiednie słowo w tym kontekście. 

Książkę czyta się dobrze, to ciekawa – choć bolesna – historia. Nie ma w niej jednak nic odkrywczego. Mam wrażenie, że pojawia się w niej wiele wątków już użytych w tego typu powieściach. I choć mamy tutaj naprawdę wiele tajemnic i niedomówień, spisków, mnóstwo pytań, na które ciężko znaleźć odpowiedź, to „tego czegoś” mimo wszystko brak. „Zdrada doskonała” nie jest książką, którą trudno odłożyć, bo napięcie nie pozwala ani na moment przerwać lektury. To dość przyjemna lektura, jednak nie z rodzaju tych, które długo nie chcą wyjść z głowy; dobry thriller, chociaż po prostu „jeden z wielu”. Za to z bardzo mocnym i bolesnym zakończeniem, tłumaczącym i rozwikłującym wątpliwości co do śmierci Marka, mężczyzny grożącego Tess i jej podejrzeń wobec Shelley. 

Udostępnij