Zapomniana dziewczyna i kobieta, która nie chce zapomnieć

Tłumaczenia w ponad stu dwudziestu krajach, kilkadziesiąt milionów sprzedanych egzemplarzy powieści na świecie, ekranizacje – pozycja Karin Slaughter jako autorki bestsellerów jest niepodważalna. A „Zapomniana dziewczyna” to kolejna udana rzecz w jej dorobku: właściwie każdy element został tu dobrze przemyślany, a prowadzone z dwóch różnych perspektyw czasowych opowieści składają się na przekonującą historię o poszukiwaniu prawdy i sprzeciwie wobec zapomnienia, na które rodzina i lokalna społeczność skazały młodą, niewinną dziewczynę. 

Choć tytuł zwraca uwagę na jedną postać, pierwsze skrzypce w tej powieści grają dwie kobiety. Emily Vaughn w roku 1982 ma niemal osiemnaście lat. Mieszka w niewielkiej miejscowości Longbill Beach, jest córką konserwatywnej pary i ma grupę przyjaciół: Nardo, Claya, Ricky i Blake’a. To zgrana paczka. Tak przynajmniej Emily się wydaje do pewnej feralnej nocy, która zmienia wszystko, przekreślając życiowe plany ambitnej nastolatki – a kilka miesięcy później dziewczyna umiera. 

Mija czterdzieści lat i do Longbill Beach przyjeżdża Andrea Oliver, świeżo upieczona pracownica jednej z agencji federalnych. Jej oficjalnym – i pierwszym w nowej pracy – zadaniem jest ochrona matki Emily, sędzi, której ktoś przysyła listy z pogróżkami. Nieoficjalnie zaś Andrea prowadzi śledztwo w sprawie śmierci nastolatki. Trafia także na trop afery związanej z ekofarmą leżącą na obrzeżach miasteczka.

Karin Slaughter jest kojarzona przede wszystkim z naturalistycznymi opisami przemocy, od których nie stroni w swoich powieściach. W „Zapomnianej dziewczynie” większy nacisk kładzie jednak na przemoc psychiczną. Owszem, ktoś brutalnie pobił Emily, doprowadzając do jej śmierci – ale równie duże rany zadawali jej słowami rodzice, „przyjaciele”, znajomi ze szkoły, a nawet lekarz (scena w gabinecie była dla mnie jedną z najtrudniejszych w tej powieści). Autorka pokazuje okrucieństwo i ograniczenie czasów oraz środowiska, w których przyszło żyć Emily. Ale także okrucieństwo konkretnych ludzi – takich, którym sprawianie innym bólu przynosi satysfakcję. Już pierwszy rozdział gra na emocjach: poznajemy w nim mądrą, poukładaną nastolatkę, która boleśnie przekonuje się, że to, co brała za przyjaźń, było jedynie młodzieńczym zaślepieniem. Od Emily odwracają się niemal wszyscy, a my z miejsca zaczynamy jej współczuć. Kolejne opisywane w powieści wydarzenia tylko to uczucie pogłębiają, rośnie też bezsilność. 

Z kolei Andrei przede wszystkim kibicujemy w działaniach. To silna, choć chwilami pogubiona postać. Mimo pokręconej przeszłości – którą mogliśmy poznać w pierwszej powieścią z tą bohaterką, czyli „Układance”, która ukazała się w 2018 roku, a także serialu na jej podstawie – udało jej się znaleźć swoją życiową drogę. Autorka wprowadza nas w życie agentki, a jednocześnie nie zdradza zbyt wiele, podrzuca tylko pewne tropy i podpowiedzi. Wyjawia tyle, ile musimy wiedzieć, by zrozumieć motywację autorki, nie psując jednocześnie lektury tym, którzy po „Układankę” dopiero sięgną. 

Andrea przyjeżdża zatem do Longbill Beach i zderza się z murem małomiasteczkowego milczenia. To pozory są bowiem najważniejsze w życiu lokalnej społeczności – i w życiu samej sędzi, matki Emily. Cztery dekady wcześniej najważniejsze było dla niej to, co pomyślą inni, jak zareagują, jak będą ją postrzegać. Czy po tych czterech dekadach coś się zmieniło? Cóż, na pewno nie charaktery niegdysiejszych „przyjaciół” Emily, których teraz poznaje Andrea. A te są nakreślone doskonale – autorka umie tchnąć życie w tworzone przez siebie postaci. 

Ale „Zapomniana dziewczyna” to nie powieść obyczajowa, mimo mocno zarysowanego tła społecznego. To przede wszystkim pełnowymiarowy thriller z duszną atmosferą i zaskakującymi zwrotami akcji. Owszem, niepozbawiony wad: zakończenie nie zaskakuje, można też odnieść wrażenie, że wątek wydarzeń na farmie został potraktowany po macoszemu. Niemniej w ogólnie udanej całości to drobiazgi, a Andrea Oliver jest tak interesującą bohaterką, że liczę na jej powrót – nawet jeśli znów przyjdzie poczekać na to kilka lat. 

Udostępnij