W poszukiwaniu zapomnienia 

Lisa Gardner debiutowała ćwierć wieku temu. I to pisarskie doświadczenie da się dostrzec: powieść „Zanim zniknęła”, otwierająca jej nowy cykl, to rzecz przemyślana i dopracowana. Można też w niej znaleźć charakterystyczny dla tej pisarki element – doskonale zbudowane postaci kobiece.

A konkretnie jedną postać kobiecą: Frankie Elkin. To kobieta, która nie wyróżnia się niczym poza celem, jaki sobie wyznaczyła w życiu: odnaleźć tych, których zaginięciem nikt już się nie interesuje. A właściwie – te, bo Frankie poszukuje zaginionych przedstawicielek mniejszości narodowych. Nie jest ani policjantką, ani detektywką, nie ma przeszkolenia ani uprawnień. Ma za to, jak sama mówi, dar zadawania właściwych pytań. I to właśnie on już kilkanaście razy pozwolił Frankie doprowadzić sprawę zaginięcia do rozwiązania. Tyle że nigdy szczęśliwego – zaginieni zawsze okazywali się martwi. Czy tak będzie i teraz? Tym razem Frankie wędruje do Bostonu w poszukiwaniu Angelique Badeau. Błyskotliwa i inteligentka nastolatka przyjechała tu z Haiti po trzęsieniu ziemi, które w 2010 roku zniszczyło większą część Port-au-Prince, a rok temu przepadła bez wieści.

Frankie Elkin jest bez wątpienia najmocniejszą stroną „Zanim zniknęła”. To bohaterka z traumą (jeśli czytaliście ostatnie powieści cyklu o D.D. Warren, dostrzeżecie w jej poczuciu niedopasowania i wyobcowania podobieństwa do Flory Dane); jest w przeszłości tej kobiety tragiczna tajemnica, którą autorka odkrywa przed nami stopniowo, aż do ostatnich rozdziałów. To sprawdzony sposób na przyciągnięcie uwagi czytelnika – i choć zdaję sobie z tego sprawę, z przyjemnością dałam się złapać na ten haczyk. 

Do końca nie wiemy zatem, co takiego złamało życie Frankie. Szybko natomiast dowiadujemy się, że kobieta jest alkoholiczką. Niepijącą już od jakiegoś czasu – sama mówi, że zastąpiła picie byciem w ciągłym ruchu, według innych po prostu zamieniła jedną obsesję na inną. Ale alkohol wciąż jest obecny w jej życiu. Nie tylko dlatego, że Frankie podejmuje pracę w lokalnym barze. Opisy walki z nieustanną chęcią sięgnięcia po kieliszek przewijają się przez tę powieść jak mantra, rysując wiarygodny i przejmujący obraz walki z nałogiem. 

Co ciekawe, jest też we Frankie coś, co czyni ją podobną do… Jacka Reachera. Nie, nie potrafi się bić (choć ma specjalne spinki do włosów, kupione za całe cztery dolary), a jej bagaż to coś więcej niż szczoteczka do zębów, ale tak jak Reacher Frankie nie ma swojego miejsca na świecie – i nie chce go mieć. Jedzie tam, gdzie może pomóc. Trochę próbuje w ten sposób zrekompensować zło, którego, jak sądzi, się dopuściła, trochę karze się za grzechy przeszłości, a trochę zatraca w sprawie, by nie pamiętać o własnych problemach. Frankie nie ma przyjaciół, ale też nieszczególnie jej na tym zależy. Choć nie jest tak silna i niezależna od innych, jak chciałaby być i na jaką próbuje się kreować, konsekwentnie trzyma się swojej decyzji o niezapuszczaniu korzeni. 

Ale dość już o bohaterce. Fabuła „Zanim zniknęła” też się broni: choć zaginięcie to motyw nieco mniej popularny w kryminałach niż morderstwo, Lisa Gardner udowadnia, że może być równie emocjonujący. Samo śledztwo zresztą nie różni się przecież szczególnie od tego w sprawie morderstwa – tak samo trzeba pójść tropem ofiary, zbadać jej ostatnie znane kroki. Frankie robi to, przede wszystkim rozmawiając z ludźmi. Razem z nią wędrujemy zatem po uliczkach Mattapanu – dzielnicy Bostonu zamieszkałej przez Haitańczyków. Choć znamy to miasto z cyklu o detektyw D.D. Warren, Mattapan jest enklawą Haitańczyków, swoistym miastem w mieście, co czyni go światem kompletnie obcym dla białej kobiety i niechętnym jej obecności. Frankie stara się jednak nie zważać na przejawy wrogości: rozmawia z rodziną i znajomymi Angelique, a także z policjantem prowadzącym śledztwo w sprawie jej zaginięcia, poznaje lokalne zwyczaje (i jedzenie), naraża się tutejszym gangom, ale trafia też na ludzi z sercem na dłoni. Krótko mówiąc: stopniowo odkrywając tajemnice Mattapanu, odkrywa też kolejne elementy wyjaśniające, co stało się z zaginioną nastolatką. I choć historia rozwija się dość spokojnie, nie nudzi – a wyjaśnienie może zaskoczyć. 

W posłowiu czytamy: „Realny świat jest całkiem porąbany, więc całe szczęście, że możemy się przed nim schronić w fikcji”. Mnie ucieczka od rzeczywistości zaserwowana przez Lisę Gardner się podobała. Mam nadzieję, że Wam także przypadnie do gustu.

Udostępnij