„Przeszłość wróciła w sposób, którego się nie spodziewałem”

Pamiętam powieści Simona Becketta ze swoich początków z „dorosłym” kryminałem. Nieustanna bliskość śmierci w przeróżnych, niekiedy trudnych do pojęcia formach i inteligentny antropolog sądowy jako główny bohater sprawiły, że zostałam z gatunkiem na dłużej, zaczęłam sięgać po kolejne nazwiska, odkrywać kolejne tytuły. Ale David Hunter długo pozostawał moim numerem jeden wśród bohaterów, dlatego zawsze sięgam po nowe powieści Becketta. I choć poprzednie spotkanie z autorem poza cyklem z Hunterem – thriller „Zimne ognie” – okazało się rozczarowaniem, nie zniechęcam się. Na szczęście „Zagubiony”, dwunasta powieść autora, już nie rozczarowuje. 

Zaczyna się wariantem chwytu, który doskonale znają wszyscy miłośnicy thrillerów – do głównego bohatera, sierżanta Jonaha Coleya, dzwoni przerażony przyjaciel z prośbą o pomoc. A właściwie należałoby napisać: były przyjaciel, bo Jonah nie rozmawiał z Gavinem od dziesięciu lat. Teraz jednak mężczyzna prosi go, by przyszedł w pewne miejsce. Oczywiście odludne, oczywiście w nocy – to nie może dobrze się skończyć, prawda? 

A potem opowieść idzie dwiema ścieżkami. Z jednej strony cofamy się o dekadę, by dowiedzieć się, co poróżniło Jonaha i Gavina, poznać nieco bliżej głównego bohatera i zrozumieć, na jak kruchych fundamentach stoi jego obecne życie. A w rozdziałach opisujących teraźniejszość towarzyszymy Coleyowi – bo autor prowadzi narrację wyłącznie z jego perspektywy – w wydarzeniach, które obracają to życie o sto osiemdziesiąt stopni i powoli zaciskają pętlę wokół szyi policjanta.

Od niemal pierwszych stron powieści towarzyszyło mi skojarzenie: Harlan Coben. To on często wykorzystuje nagły list, mail, spotkanie – coś, co wyrywa człowieka z jego pozornie bezpiecznego, poukładanego świata i każe mu wrócić do wydarzeń z tych rozdziałów z życia, o których myślał, że już na zawsze je zamknął. Tak jak u amerykańskiego pisarza zostajemy wrzuceni w akcję od razu, bez zbędnego tłumaczenia – wszystkie informacje, które musimy poznać, poznajemy już w toku fabuły. A ta – również jak u Cobena – chwilami pędzi na złamanie karku.

Ale w jednym Beckett jest lepszy: w psychologii postaci. U Cobena czasami bywa w tej kwestii płasko, bohaterowie są nazbyt schematyczni i mało wiarygodni. Tymczasem Jonah Colley to dobrze rozrysowana postać: mężczyzna z traumą, gnębiony wyrzutami sumienia, samotny, zamknięty w swojej skorupie, która miała być dla niego bezpiecznym schronieniem i przynieść mu zapomnienie. Beckett świetnie oddaje poczucie osaczenia, które coraz mocniej odczuwa bohater, ale też zagubienia, które przychodzi, gdy jego życie zostaje wyrwane z poukładanych ram. Nieco mniej wiarygodnie wypadają za to opisy fizycznych wyczynów Coleya, biorąc pod uwagę fakt, że w jednej z pierwszych scen powieści jego kolano zostaje roztrzaskane w drobny mak. Czyżby niepozorny sierżant miał w sobie coś z Reachera?

To, że narracja jest prowadzona z perspektywy Jonaha i patrzymy na wydarzenia tylko jego oczami, sprawia, że trzymamy kciuki za powodzenie jego działań. Nawet wtedy, gdy podejmuje głupie decyzje – a robi to wyjątkowo często. To dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę policyjne doświadczenie tego bohatera, i często irytuje. Owszem, wydarzenia z przeszłości Coleya usprawiedliwiają niektóre jego wybory – ale właśnie: niektóre. Pewnym rozczarowaniem okazało się też dla mnie zakończenie, bo choć część wydarzeń była niespodzianką, to już tożsamości czarnego charakteru łatwo się domyśliłam.

Niemniej i tak usatysfakcjonowała mnie lektura „Zagubionego”. Mnóstwo emocji, bohater, którego na pewno jeszcze będę chciała spotkać, i świetnie oddana atmosfera osaczenia – Simon Beckett stworzył intrygujące otwarcie nowego cyklu. 

Udostępnij