Strike i wyższe sfery

„Zabójcza biel” to czwarta odsłona przygód Cormorana Strike’a, prywatnego detektywa stworzonego przez J.K. Rowling (publikującą kryminały pod pseudonimem Robert Galbraith). Czwarta – i według mnie najbardziej rozbudowana. Czy to dobrze, czy źle, o tym za chwilę.

Do agencji Strike’a zgłasza się Billy, młody mężczyzna z zaburzeniami psychicznymi. Twierdzi, że jako dziecko był świadkiem zbrodni. Majaczenia chorego czy prawda? Cormoran tego nie wie, ale przeczucie podpowiada mu, że za tą historią kryje się coś więcej niż urojenia zaburzonego umysłu. I jak zwykle intuicja go nie zawodzi… Śledztwo prowadzi go do niejakiego Chiswella, posła brytyjskiego parlamentu, i jego rodziny. Jakie sekrety skrywa londyńska socjeta?

Jak to w życiu: jest grupa osób, a każda z nich ma własne problemy i tajemnice.

O tym właśnie jest to powieść: o tajemnicach. Skrywa je nie tylko rodzina bogaczy, którą chcąc nie chcąc (bardziej chyba nie chcąc) poznaje Cormoran Strike. On też ma swoje sekrety, podobnie zresztą Robin. Nikt w tej powieści nie jest do końca szczery, każdy ukrywa coś przed światem. Poważne sprawy i drobiazgi, wydarzenia, które mają wpływ na wielu, i osobiste odczucia… Dotyczy to nie tylko dwójki głównych bohaterów, choć rzecz jasna to im autorka poświęca najwięcej miejsca. Ale i drugo- czy nawet trzecioplanowe postaci mają tu głos i pokazują się w różnym świetle. Warto dodać, że rzadko pozytywnym. Chory psychicznie mężczyzna i jego nieciekawy brat, polityk-despota i jego skostniała w konwenansach rodzina, niepełnosprawna pani polityk i jej mąż… Jedne postaci są sztampowe, inne oryginalne. Ale wszystkie są jakieś.

Wspominałam już w recenzji jednej z poprzedniej części cyklu o opisowości charakterystycznej dla stylu J.K. Rowling. Zdanie podtrzymuję – również w „Zabójczej bieli” autorka jest w przedstawieniu miejsc, postaci, wydarzeń etc. bardzo, bardzo dokładna. Z jednej strony pozwala to przyjemnie zanurzyć się w kreowaną przez nią rzeczywistość Londynu w przededniu Igrzysk Olimpijskich i świat brytyjskich wyższych sfer. Z drugiej jednak, co oczywiste, nieco spowalnia tempo powieści. „Zabójcza biel” pozostaje powieścią kryminalną z przyzwoitym wątkiem głównym, ale nie jestem pewna, czy spodoba się tym, którzy cenią sobie klasyczne odsłony gatunku, gdzie intryga gra kluczową rolę. Tutaj proporcje między warstwą kryminalną i obyczajową są nieco inne: ta druga przestaje być tłem, a staje się równie ważna jak zagadka. Ja to akurat lubię, bo lubię zaprzyjaźniać się z bohaterami czytanych książek, dowiadywać się, jak myślą i czują i co nimi steruje. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie każdemu czytelnikowi taki sposób konstruowania fabuły będzie odpowiadał. Krótko mówiąc: jeśli poprzednie powieści Roberta Galbraitha się Wam podobały, to i ta powinna. „Żniwa zła”, poprzednia część cyklu, była „historią mężczyzny i kobiety, którzy znaleźli się na rozdrożu w życiu zawodowym i prywatnym”. W „Zabójczej bieli” każde z nich pokonało już zakręt i dokonało wyboru. Czy słusznego – nie mnie oceniać, musicie przekonać się sami. Ale jeśli polubiliście Strike’a i Ellacott, powinniście sięgnąć po tę powieść, by dowiedzieć się, jak potoczyły się ich losy i czy wyszli zwycięsko z prób poukładania sobie życia. Ale ostrzegam: jeśli nie znacie poprzednich powieści cyklu, nie zaczynajcie swojej przygody ze Strikiem od „Zabójczej bieli” – pozbawicie się przyjemności płynącej z poznawania perypetii detektywa i jego asystentki/wspólniczki.

Udostępnij