Siła tkwi w prostocie

Tess Gerritsen podbiła serca czytelników w różnych zakątkach świata thrillerami medycznymi, między innymi cyklem, którego bohaterkami są detektyw bostońskiego wydziału zabójstw Jane Rizzoli i lekarka medycyny sądowej Maura Isles. „Wysłuchaj mnie” to trzynasta część tego cyklu – śmiało jednak można czytać ją w oderwaniu od pozostałych powieści, bo to zamknięta historia.

I owszem, ma dwie główne bohaterki. Tym razem jednak Isles usuwa się w cień, a pierwsze skrzypce grają Rizzoli i… Rizzoli. Jane i Angela, matka i córka. Ta pierwsza prowadzi śledztwo w sprawie śmierci pielęgniarki Sofii Suarez. Nikt nie potrafi powiedzieć o ofierze złego słowa, wszyscy ją lubili – tymczasem padła ofiarą brutalnego pobicia ze skutkiem śmiertelnym. Niedługo przed śmiercią kobieta dzwoniła w różne nietypowe miejsca. Ale czy to mogło doprowadzić do jej śmierci?

Tymczasem Angela Rizzoli próbuje zainteresować córkę zniknięciem nastolatki ze swojego sąsiedztwa, mimo że ta już kilkukrotnie uciekała z domu. Obserwuje też nowych sąsiadów wprowadzających się do jej –dotychczas spokojnego – miasteczka. Czy może raczej: próbuje obserwować, bo Greenowie żyją za opuszczonymi roletami i właściwie nie wychodzą z domu. Nie tak według Angeli powinni zachowywać się ludzie rozpoczynający życie w nowym miejscu. A że sześćdziesięciolatka kieruje się zasadą „jeśli coś zauważysz, zgłoś to”, próbuje zwrócić uwagę miejscowej policji i Jane. Ci jednak ją zbywają – uważają, że starsza pani ma wybujałą wyobraźnię. Czy słusznie?

Choć fabuła powieści dzieli się na te dwa główne wątki i kilka wątków pobocznych – bo jaki związek z tym wszystkim ma dwudziestokilkuletnia Amy, córka lekarza, kilka miesięcy wcześniej potrącona przez auto, wokół której zaczynają się dziać coraz dziwniejsze rzeczy? – „Wysłuchaj mnie” to prosta historia. Prosta, ale w żadnej mierze nie prostacka. Zagadka została tu dobrze przemyślana i nie rozczarowuje, nawet mimo tego, że łatwo domyślić się rozwiązania – szczególnie w przypadku nowych sąsiadów Angeli (choć już niekoniecznie samego zakończenia tego wątku). Z kolei świetnie poprowadzona fabuła umiejętnie podtrzymuje napięcie i zainteresowanie czytelnika, między innymi dzięki krótkim rozdziałom przedstawiającym historię z różnych perspektyw. Warto też podkreślić, że Gerritsen nie zasypuje nas naturalistycznymi opisami zbrodni – choć mogłaby, bo przecież jako lekarka ma niezbędną do tego wiedzę. Tymczasem opisy są tu bardzo wyważone.

Zaletą nie do przecenienia są też główne bohaterki, Jane Rizzoli i Maura Isles. Tej drugiej w powieści jest co prawda malutko, poza tym w roli lekarki sądowej występuje właściwie przez mgnienie (poznajemy ją za to nieco lepiej od strony prywatnej), ale i tak trudno ich nie polubić. No i dostajemy „gratis” w postaci Rizzoli numer dwa. I chociaż Angela to typowa „strażniczka osiedla”, która lubi mieć oko na to, co dzieje się wokół niej, i uwielbia wiedzieć wszystko o wszystkich, nie sposób się nie uśmiechnąć, czytając rozdziały prowadzone z jej perspektywy. Bo z ręką na sercu: kto z nas nie zna takiej osoby? 

Prosty – i to również wielka zaleta – jest też styl Tess Gerritsen. Autorka nie przeładowuje swojej opowieści ozdobnikami, każde zdanie ma tu konkretny cel: przekazać czytelnikowi jakąś informację. Nie znajdziemy tu stylistycznych popisów. I bardzo dobrze, bo nie ich szukamy przecież w kryminale.

W tej właśnie prostocie wszystkich elementów tkwi siła „Wysłuchaj mnie”. To po prostu przyjemna lektura na zimowy wieczór, w sam raz dla tych, którzy nad krwawe zbrodnie przedkładają ciekawe zagadki i lubią zaprzyjaźniać się z bohaterami.

Udostępnij