Jak niewiele dzieli człowieka od upadku

Zawsze, kiedy trafiam na film lub książkę, w których główny bohater ukrywa przed najbliższą osobą jakąś tajemnicę, zastanawiam się, jak jest w stanie z tym żyć. W jaki sposób potrafi każdego dnia budzić się u czyjegoś boku z myślą, że każdego dnia ją okłamuje. Trudno mi wyobrazić sobie tę presję, to poczucie winy i ciężar, który musi temu postępowaniu towarzyszyć. Skłamałabym, mówiąc, że nie oceniam takiego zachowania. Oceniam, choć nie potępiam. Nie byłabym po prostu w stanie funkcjonować w taki sposób. Może dlatego książki z tym wątkiem tak bardzo mnie wciągają? Zaczynam odczuwać taką historię personalnie i w myślach zachęcać bohatera – no dalej, wyduś to z siebie, powiedz prawdę, zanim będzie za późno! Czy bohaterka tej książki mnie posłuchała...?

Erin wydaje się mieć wszystko – kochającego męża, dwójkę dzieci, oddane przyjaciółki, własny biznes. Wszystko to, o czym zawsze marzyła. Jedyne, co nie pozwala jej do końca cieszyć się życiem, to sekret. Sekret, o którym nie wie nikt prócz dwóch najbliższych przyjaciółek i rodziców, z którymi Erin nie utrzymuje bliższych kontaktów. Sekret, którego nie wyjawiła Tomowi dzień przed ślubem, gdy poprosił, by powiedziała mu wszystko, bo jeśli kiedyś okaże się, że coś przed nim ukryła, to będzie koniec ich wspólnego życia. Mężczyzna nie ma pojęcia, że jego żona ma dziecko. Córkę, którą urodziła w wieku piętnastu lat i pod naciskiem rodziców oddała do adopcji.

W dniu swoich czterdziestych urodzin Erin dostaje od niej kartkę z życzeniami. I zaczynają się problemy. Kobieta zaczyna sobie w pełni zdawać sprawę z tego, jakie konsekwencje niesie za sobą kłamstwo. Traci grunt pod nogami, musi walczyć o spokój, a jednocześnie o to, by jakoś tę sprawę rozwiązać. Fakt, że nigdy nie powiedziała mężowi o córce, pozbawia ją wsparcia najbliższej osoby. Nie ma do kogo zwrócić się o pomoc, poradę czy słowa otuchy. 

Moje życie zostało podzielone przez ten okropny błąd – przed i po tym, jak Tom się dowiedział. Gdybym miała go po swojej stronie, poradziłabym sobie z innymi problemami, nawet tymi największymi. Ale nigdy nie dałam mu szansy.

Kluczy, brnie w kolejne kłamstwa, jednocześnie starając się nie zwariować. Nic bowiem nie jest tak proste, jak myślała. Mało tego: sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy wychodzi na jaw, że intencje Jade, córki Erin, są mocno niepewne…

„Wszystkie moje kłamstwa” to książka niejednoznaczna. Najpierw pomyślałam, że to historia jakich wiele, niewyszukana, może lekko banalna. Początek mnie nie wciągnął, spodziewałam się kolejnych wydarzeń, a fakt, że spotkanie matki z córką nastąpiło stosunkowo szybko, napawał wątpliwościami – bo cóż więcej może się wydarzyć? Szybko jednak okazało się, że byłam w błędzie. Wydarzyło się znacznie więcej, a nieco mdły początek był tylko rozbiegiem. Z czasem pojawiły się dodatkowe pytania, wątpliwości, które gmatwały całość. Fabuła, bardziej niż thriller, przypominała dramat obyczajowy. W kontekście tej powieści nie jest to jednak zarzut. Mamy tu niełatwe losy dwóch rodzin – najpierw Erin i jej rodziców, później Erin, jej męża i dzieci. Narracja prowadzona jest zarówno w teraźniejszości, jak i przeszłości, dzięki czemu dowiadujemy się, co doprowadziło do współczesnych wydarzeń i jak rozwijały się, a właściwie jak upadały relacje Erin z jej rodzicami. Warto jednak pamiętać, że to nie tylko historia matki. „Wszystkie jej kłamstwa” to też smutne losy córki. Dziecka, które zostało oddane.

To powieść-przestroga, która pokazuje, jak niewiele dzieli człowieka od upadku. Przykład na to, jak brak rozmowy, odrzucenie i zlekceważenie potrzeb i problemów dziecka mogą doprowadzić do gigantycznych problemów. To także dowód na to, że warto w życiu postawić na szczerość, zwłaszcza wobec ludzi, którzy kochają nas bezwarunkowo, nie za coś, a pomimo czegoś. Bo żadna relacja nie będzie trwała, jeśli nie zbudujemy jej na wystarczająco mocnych podstawach. 

Udostępnij