Sweeney Todd, Tim Burton

Przy kinie Burtona sprawa jest zawsze prosta: albo się go kupuje, albo nie. Tym razem to założenie wymagane jest mocniej, gdyż w Sweeney Todd reżyser poszedł w stronę hybrydy skrajnej: groza spod znaku gore plus kiczowaty musical nie pozostawia nikogo bez wstrząsu.

Rzecz jest z gruntu bajkowa i po bajkowemu tragiczna, i takież płyną z niej gorzkie morały, lecz, jak zwykle u Burtona, lepiej zawczasu przestawić się na czystą zabawę, i wówczas będzie smakowicie.

Benjamin Barker zostaje niesłusznie oskarżony, skazany i zesłany na ciężkie roboty do Australii. Tymczasem wstrętny sędzia (Alan Rickman) gwałcie jego żonę, która z boleści popełnia samobójstwo. Osierocona córeczka trafia pod prawną opiekę sędziego, i dorasta w błogiej niewiedzy.

Po 15 latach Barker powraca do Londynu. Otwiera ponownie swój fryzjerski zakład tuż nad jadłodajnią pani Lovette, której specjalnością są paszteciki. Rządza zemsty na sędzim Turpinie przemienia go w Sweeney Todda: sędzia dodatkowo upatrzył sobie córkę Barkera za żonę, co jeszcze bardziej burzy krew bohatera – którą wnet upuszcza. Jednak nie sobie, a przypadkowym klientom, podrzynając im sprawnie gardła. Nieszczęśliwie zakochana w nim pani Lovette asystuje mu w tym procederze faszerując potem swe specjały ludzkim mięsem.

Doprowadzona do skrajności makabreska – krew, kanibalizm, spalenie żywcem… - raczej śmieszy niż straszy, podbijają to zresztą gotycka przestrzeń oraz wokalne pasaże postaci. Niby jest romans (pewnego młodzieńca do panny Barker), niby jest tragedia (Todd) , niby jest gorzki liryzm (Lovette), wszystko to jednak niczym wzięte z upiornego domku dla lalek. Sam Todd, postać z angielskiej mitologii, pierwowzór seryjnych zabójców, nie jest straszny, a egzotyczny, mimo kilku symbolicznych póz. Burton po raz kolejny zaserwował nam pstrokatą (anty)baśń, tym razem w konwencji wodewilu (scenariusz oparto na słynnym broadwayowskim pierwowzorze), co niesie wątpliwość, czy nie zacznie zjadać własnego ogona. Choć wytrzymał w swej estetyce najdłużej (za nim jest jeszcze Terry Gilliam), nasuwa mi pytanie:  czy formalna konsekwencja nie jest przypadkiem brakiem pomysłów na nowe?

Reżysera cenić nie przestanę, wszak kibicuję mu od początku, żal jednak nieco, iż po każde jego kolejne dzieło sięgam z coraz mniejszym dreszczem…