„Houston, mamy problem”

Bardzo lubię czytać powieści Jakuba Szamałka. Autor ma już na swoim koncie trylogię archeologiczną, trylogię o cyberprzestrzeni, a teraz dołączyła do nich powieść kosmiczna. Warto dodać, że choć pisarz ma tytuł doktora „tylko” z archeologii śródziemnomorskiej (co doskonale wykorzystał w serii o ateńskim detektywie Leocharesie), to mam wrażenie, że posiada specjalistyczną wiedzę w każdym temacie, któremu poświęca książkę – nawet jeśli sięga po kompletnie inną dziedzinę nauki niż ta, z której się doktoryzował. 

Początkowo jednak miałam problem z zaangażowaniem się w fabułę „Stacji” – nie dzieje się w warunkach, które mogę sobie wyobrazić, z okołokosmiczną terminologią też raczej na co dzień nie obcuję. Ale szybko dałam się wciągnąć w tę historię niczym w czarną dziurę – stała się nieodkładalną towarzyszką każdej wolnej chwili. 

Tylko idioci wierzą w happy endings.

Lucy Poplasky żyje bardziej w gwiazdach niż z rodziną na Ziemi. Kobieta dowodzi amerykańsko-rosyjską ekspedycją zmierzającą na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Podczas misji na pokładzie kapsuły dochodzi do wycieku amoniaku, który może zagrażać życiu całej załogi. Dowódczyni musi doprowadzić do końca powierzoną jej misję, a także zadbać o atmosferę w załodze – pokonać wzrastającą nieufność współpracowników, ale też odkryć, co lub kto jest winny awarii. W końcu są zdani tylko na siebie, bo najbliższa pomoc znajduje się czterysta kilometrów pod nimi – na Ziemi.

Zastanawiała się, czy jej koledzy też mieli takie myśli, też opłakiwali przegapione pierwsze kroki i słowa, czy to była tylko dola kobiet: czuć wyrzuty sumienia z powodu własnej ambicji.

Postać Lucy podoba mi się z dwóch powodów. Po pierwsze, Jakub Szamałek przełamał stereotypy płci i obsadził ją w roli zawodowej, w której ja automatycznie widziałabym mężczyznę. Lucy stoi na czele amerykańsko-rosyjskiej ekspedycji, z dystansem i zimną krwią podejmuje decyzje wpływające na całą załogę kosmiczną. Ale w przypadku tej bohaterki nie chodzi o samą rolę zawodową. Lucy ma rodzinę, jest matką, która spełnia się zawodowo, a w pracy spędza więcej czasu – nawet nie w systemie dniówek, bo wylatuje do niej na długie miesiące. I kocha to, co robi, choć jej rodzinę sporo to kosztuje. Widać to w rozdziałach, które dotyczą jej męża – Nate’a. To mężczyzna przejął opiekę nad córką, domem, aby Lucy mogła spełniać się zawodowo – czy to intuicyjny podział ról w rodzinie? Cóż, może powoli rzeczywiście zmierzamy w takim kierunku?

Uciekaj, krzyczały chemiczne sygnały, tylko tu nie było dokąd uciec. Schowaj się, tylko nie było jak. Walcz, ale nie wiadomo z kim, nie wiadomo jak, nie wiadomo czym.

„Stacja” to nietypowy kryminał z motywem locked room. Bohaterowie, choć znajdują się w kosmicznym bezkresie, są skazani na siebie w zamknięciu, w pakiecie z towarzyszącym im niepokojem oraz sytuacjami będącymi następstwem awarii. Bo nie oszukujmy się, że wyciek amoniaku jest jedynym problemem – to dopiero pierwszy element reakcji łańcuchowej zdarzeń, do których dojdzie wysoko nad Ziemią. Ale jej kolejne ogniwa już pozostawię Wam do odkrycia. Warto!

Udostępnij