Rodzinna lektura

Wielu i wiele z nas ma tajemnice, których się wstydzi lub o których po prostu nie lubi rozmawiać. Dokładamy starań, by prawda nie wyszła na jaw i nie trafiła do niepowołanych uszu. A teraz wyobraźcie sobie, że bierzecie do ręki pierwszą lepszą książkę, którą złapaliście w księgarni, żeby mieć co czytać w pociągu, zaczynacie lekturę i akcja was wciąga. Ale coś z tyłu głowy nie daje wam spokoju, coś uwiera i brzmi znajomo. Po chwili dociera do was: ta książka opisuje wasz sekret. Najpierw szok i niedowierzanie – jak to możliwe? Przecież nie ma nikogo, kto miałby prawo go znać. Później złość i determinacja, by nikt nie odnalazł was na kartach powieści. Brzmi jak koszmar, prawda?

W takiej sytuacji zostaje postawiona Catherine Ravencroft, odnosząca sukcesy zawodowe kobieta w średnim wieku. Jest świeżo po przeprowadzce do nowego mieszkania. Wraz z mężem sprzedali dom po tym, jak wyprowadził się z niego ich dwudziestopięcioletni syn Nicholas. Po kolejnym dniu rozpakowywania Cath sięga w łóżku po książkę „Perfekcyjny nieznajomy”. Nie pamięta, kiedy ją kupiła ani jak znalazła się na jej szafce nocnej, ale potrzebuje relaksu po ciężkim dniu, więc tego nie roztrząsa. I przeżywa szok: ktoś opisał jej wakacje w Hiszpanii sprzed dwudziestu lat. Jak można się domyślić, nie są to wspomnienia, które chciałaby przywoływać. 

„Wszelkie podobieństwo do osób żyjących lub zmarłych…”

Klauzulę zrzeczenia się odpowiedzialności podkreślono starannie na czerwono. Kiedy sięgnęła po książkę, nie zwróciła na nią uwagi. Podobieństwo do niej jest nie do pomylenia. (…) Chociaż imiona zostały zmienione, okoliczności się zgadzają, najdrobniejszy szczegół, nawet opis tego, co tamtego popołudnia miała na sobie.

Kobieta wpada w panikę i boi się, że ktoś rozpozna ją w bohaterce „Perfekcyjnego nieznajomego”. Robi wszystko, aby tak się nie stało, próbując jednocześnie dowiedzieć się, kto podrzucił jej tę powieść – a przede wszystkim: kto ją napisał. 

Książka Renee Knight zaskakuje na wielu poziomach. Uwagę skupia i utrzymuje przede wszystkim fabuła: próby odkrycia razem z Catherine, kto napisał podrzuconą jej powieść, kto chciałby jej zaszkodzić i dlaczego. W grę wchodzą też relacje, które pojawienie się „Perfekcyjnego nieznajomego” wystawia na ogromną próbę. Obnaża kruchość i chwiejność więzi, o które na co dzień nie dbamy i nad którymi się nie zastanawiamy ani nie pracujemy. Wystarczy nam to, że są; często uznajemy, że to wystarczy, i próbujemy zamieść pod dywan wszelkie niedociągnięcia. W tej książce mamy wszelkie możliwe kombinacje: relacje matka–syn, ojciec–syn, mąż–żona, rodzice–dziecko. W każdej z nich kryją się przemilczenia. Jednak najważniejszą sprawą, nad którą należy się tu pochylić, jest szczerość. Wiele sporów, nieporozumień i awantur zakończyłoby się wcześniej, gdyby zaangażowane w nie osoby szczerze ze sobą porozmawiały. Ba, większości z nich można by pewnie uniknąć, gdyby zacząć od rozmowy. „Sprostowanie” boleśnie splata ze sobą losy obu rodzin, a w obu zabrakło właśnie szczerości. Knight pokazuje to w bardzo poruszający sposób. Mamy też okazję zderzyć się z żałobą, bólem i uzależnieniem. To szerokie spektrum problemów, z jakimi może zderzyć się rodzina, jako całość, ale i poszczególne jej jednostki. Ogromnym zaskoczeniem było dla mnie też zakończenie tej powieści. 

Krótko mówiąc: „Sprostowanie” to naprawdę dobra historia, która dostarcza emocji, ale też skłania do refleksji. 

Udostępnij