Gdy scenariusz filmu staje się rzeczywistością 

W szpitalu psychiatrycznym w Tuluzie zostaje zamordowany jeden z pacjentów, Stan Du Welz. Ktoś przywiązał go do łóżka i umieścił w jego ustach pszczoły. Zmarły był specjalistą od filmowych efektów specjalnych, pracował przy produkcji horrorów. Tymczasem w Pirenejach, w górskiej samotni, mieszka reżyser filmów grozy, Morbus Delacroix. W branży uchodzi za pozbawionego granic ekscentryka. Tworząc swoje horrory, doprowadzał aktorów do skrajnych stanów, przez niego znajdowali się na granicy obłędu. Wokół jego obrazów krążą prawdziwe legendy. Jednocześnie reżyser ma rzesze fanów. Jednej z nich, studentce filmoznawstwa Judith Tallandier, udaje się nawiązać kontakt z Delacroix. Kobieta pisze pracę zaliczeniową o jego dziełach. Jest zdziwiona, kiedy twórca, który z niewyjaśnionych powodów zakończył kręcenie filmów i odciął się od świata, zaprasza ją do swojego domu. Kierowana ciekawością Judith przyjmuje zaproszenie. Wkrótce okazuje się, że zamordowany Welz współpracował z Delacroix. Co więcej, pojawiają się kolejne ofiary, które nie tylko należały do branży filmowej, ale tworzyły filmy ekscentrycznego reżysera i pracowały przy jego ostatnim, przerwanym i nigdy niewydanym obrazie „Orfeusz albo spirala zła”. Wszystkie tropy wydają się więc prowadzić do samotni w Pirenejach…

Bernard Minier po raz ósmy zabiera swoich czytelników na wyprawę śladami Marina Servaza, policjanta z Tuluzy. Francuski pisarz w swoich książkach często sięga do wytworów kultury. Przykładem może być chociażby jego główny bohater, miłośnik muzyki klasycznej; utwory Mahlera w każdej części towarzyszą jego codzienności i grają w głowie czytelnika. Autor równie często odnosi się do literatury czy malarstwa. Tym razem na tapet wziął sztukę filmową. Poświęca sporo uwagi szeroko pojętym obrazom grozy, horrorom i jego podgatunkom, opisuje je bardzo dokładnie i szczegółowo (co wskazuje na porządny research). Gatunek ten, oparty na makabrze, na przekraczaniu granic, a często nawet na takiej skrajności jak rejestrowanie realnych zbrodni, odzwierciedla ukryte żądze bohaterów, ich pragnienia oraz wynaturzenia. Prawdziwa, zataczająca kręgi spirala zła. To z kolei wpływa na aurę całej powieści, na wyzierający spomiędzy stron nastrój mroku, niepokoju i lęku. 

Inne płaszczyzny książki autor również wykreował po mistrzowsku. Najważniejsza z nich – warstwa kryminalna – poprowadzona została misternie i intrygująco, każdy jej element budził ciekawość i ostatecznie współgrał z innymi. 

Jeśli znamy poprzednie części, to odkryjemy w „Spirali zła” kolejne karty z prywatnego życia głównych bohaterów. I tutaj mam jedyny zarzut do powieści: mowa właśnie o losach jednej z ważniejszych postaci tej serii. Sympatycy cyklu z pewnością podzielą moje odczucia. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że to autor zaprasza czytelników do swojego świata i to on w pełni kreuje go według własnych reguł oraz wizji, które my możemy jedynie przyjąć.

„Spirala zła” to opowieść o tym, jak scenariusz filmowy, najmroczniejszy z możliwych, staje się rzeczywistością. To historia, w której makabryczne i perwersyjne pomysły twórców kina wkradają się do prawdziwego życia. Bernard Minier napisał kolejny wyśmienity thriller, bez przekombinowanych efektów specjalnych. Zamiast nich wystarczy po prostu zło, które czai się w człowieku. Rozsiądźcie się więc wygodnie w fotelu, otwórzcie książkę i strona po stronie, niczym klatka po klatce, przeżyjcie ten seans grozy.

Udostępnij