Spirali nie da się zatrzymać

Wypuszczając w świat książkę, autor bierze na siebie dużą odpowiedzialność. Może zainspirować do czegoś czytelników lub do czegoś ich zniechęcić. Dlatego w książkach obawiam się postaci psychologów. To zawód ważny społecznie, do którego wciąż często trudno przekonać osoby potrzebujące jego usług. Tymczasem w „Spirali” Igora Brejdyganta pierwszoplanową bohaterką jest właśnie psycholożka. Która – choć zawodowo zachowuje się wzorcowo – prywatnie pokazuje bardzo ludzką i waleczną twarz.

Dominika Stawecka jest żoną prawicowego polityka. Dla niektórych są wzorcową tradycyjną rodziną: mają dwoje dzieci, co niedzielę chodzą do kościoła. Ale poza życiem pod publikę Dominika prowadzi też sekretne życie, w którym ma w nim romans z kobietą – bliską znajomą rodziny. Jednak gdy pewnego dnia dociera na miejsce ich spotkań, odnajduje ciało kochanki w kałuży krwi.

Lubił bandytów przygwożdżonych do muru. Lubił również przygważdżać ich żony, które same wprawdzie nie popełniały zwykle przestępstw, ale bez oporów korzystały z tego, co ich mężowie uzyskiwali w drodze bandyckich wyczynów, i robiły to z pełną świadomością. Żona bandyty bowiem musi być inteligentna i czujna choćby po to, by móc pozostać jego żoną jak najdłużej.

Igor Brejdygant wykreował postać o dwóch twarzach – z jednej strony Dominika odgrywa męczącą rolę religijnej żony szanowanego ministra, z drugiej ma romans z żoną innego polityka. Co mnie zaskoczyło, mimo rozbieżności reprezentowanych przekonań dzięki temu, że dobrze poznajemy myśli i motywacji Dominiki, widzimy, że w obu tych rolach pozostaje sobą. Chociaż obserwujemy, jak ostatecznie kobieta działa na szkodę najbliższych, a nawet kraju, to wiemy, że postępuje w zgodzie z własnymi przekonaniami.

„Spirala” to w dużej części historia różnych relacji – wygasających, nowych, wspierających, pożądających, niespodziewanych, z samą sobą. Podobało mi się, że Dominika w każdej z nich była autentyczna i spójna. Czy zachowywała się poprawnie? Życiowo – nie mnie to oceniać, ale fabularnie nie zauważyłam w niej żadnych sprzeczności. Brejdygant stworzył bardzo realną bohaterkę: kobietę z rozterkami, która w trudnej sytuacji, jaką jest śmierć być może najbliższej osoby, mierzy się ze skutkami podjętych decyzji. A jest to o tyle trudniejsze, że przecież stratę kochanki musi przeżywać w tajemnicy. Początkowo miałam wrażenie, że pomaga jej w tym wiedza psychologiczna, ale im dalej w wydarzenia, tym bardziej nauka schodziła na drugi plan, a Dominika stawała się bardziej spontaniczna, ludzka i… waleczna. Wraz z rozwojem fabuły sytuacje, z którymi musiała się zmierzyć, zaczęły coraz mocniej odbiegać od codziennych.

„Spirala” to też historia ludzi związanych z polityką – ich układów oraz sprawczości. Autor dosadnie pokazuje, że nieodpowiedni ludzie mający władzę zniszczą wszystko, co stanie im na drodze do osiągnięcia celu. To realia służb specjalnych, rosyjskich kontaktów w kontrze do chęci prowadzenia bezpiecznego życia z najbliższymi.

Igor Brejdygant zaskoczył mnie kierunkiem, w którym poprowadził fabułę. Zaczęłam czytać obiecujący thriller psychologiczny, a skończyłam dobrą i wciągającą sensację. Chociaż przez tę historię po prostu się płynie, to są w niej momenty na zatrzymanie się i zastanowienie, jaki mam stosunek do przedstawionej sytuacji. Było to trudne, bo jednocześnie nie chciałam robić tych przystanków, tylko po prostu dowiedzieć się, co dalej. Bywałam jednak na tyle poruszona, że musiałam powiedzieć sobie i książce „stop”. 

Narracja sprawiała, że każdą scenę oglądałam w wyobraźni niczym dobry film. Dopiero później dowiedziałam się, że Igor Brejdygant rzeczywiście jest scenarzystą i reżyserem. Jeśli więc masz ochotę na dobrze wyreżyserowany papierowy film, który zostanie w myślach na dłużej, to sięgnij po „Spiralę”.

Udostępnij