Rodziny się nie wybiera? 

Hal Westaway, młoda tarocistka, żyje na skraju nędzy. Prowadzi punkt z wróżbami na lokalnym molo i próbuje związać koniec z końcem, a człowiek, od którego pożyczyła sporą sumę pieniędzy, chce odzyskać swoje należności, nie zważając na metody. Kilka lat wcześniej Hal straciła matkę, jedyną krewną, jaką miała. Dziewczyna jest więc w życiu zdana na samą siebie. Gdy pewnego dnia otrzymuje list, z którego dowiaduje się o śmierci babki, Hester Westaway, zaczyna żywić nadzieję na poprawę sytuacji. Tym bardziej, kiedy je małe prywatne śledztwo wskazuje, że zmarła pozostawiła po sobie sporą posiadłość w Kornwalii oraz majątek. 

„Śmierć pani Westaway” to moje trzecie spotkanie z Ruth Ware. Mając w pamięci dwie poprzednie książki autorki, z zaciekawieniem zasiadłam do lektury. Historia zaczyna się obiecująco: doświadczona przez życie dziewczyna otrzymuje tajemniczą wiadomość, z której wynika, że nie tylko ma krewnych – wbrew temu, co do tej pory myślała, ale nawet mogła coś po nich odziedziczyć. Zapala się dla niej światełko w tunelu: pojawia się szansa na życie na godnym poziomie, a przede wszystkim na spłatę długu u niebezpiecznego wierzyciela. Bohaterka co prawda bije się z myślami, bo dotychczas była przekonana, że jej dziadkowie zmarli dwie dekady wcześniej, i ma świadomość, że mogło dojść do pomyłki, mimo wszystko postanawia jednak pojechać na pogrzeb domniemanej babki i przyjrzeć się sytuacji z bliska. Na miejscu spotyka ludzi, którzy biorą ją za swoją krewną. I tak rozpoczyna się ciąg wydarzeń, który może poprawić sytuację życiową bohaterki – a z drugiej strony może, niczym domino, w każdej chwili legnąć w gruzach i ujawnić prawdę o tożsamości dziewczyny. Bo kim ona tak naprawdę jest?

Tak, historia zaczynała się obiecująco. Do tego dochodził klimat niczym z gotyckich powieści. Stara, posępna posiadłość gdzieś na odludziu w Anglii. Wiekowa, znająca wszystkie sekrety rodziny służąca, snująca się po długich, ciemnych korytarzach. Tajemnice kryjące się niemalże w każdym pomieszczeniu domostwa i w obliczu niemalże każdego bohatera. Niestety, gdzieś pośrodku opowieść gubi napięcie, sekrety rozmywają się i dopiero na ostatnich stronach akcja zdaje się nabierać tempa, co czyni tę książkę nierówną.

Z perspektywy miłośnika kryminału tej historii do ideału wiele brakuje. Intryga jest skąpa. Co prawda mamy do czynienia z  tajemnicą tożsamości głównej bohaterki, ale długo trzeba czekać, aż pojawi się wątek jakiejkolwiek zbrodni, którego przecież od kryminału oczekujemy. Książkę ratuje natomiast tło obyczajowe i psychologiczne. Opowieść o zdanej na siebie młodej dziewczynie, która nie chce źle, chce być do końca w zgodzie ze swoją moralnością, a jednocześnie boryka się z problemami, które w tak młodym wieku nie powinny być jej udziałem, ponadto pragnie posiadać rodzinę, wciąga i przekonuje. 

Myślę zatem, że gdyby „Śmierć pani Westaway” była opisana jako książka obyczajowa z elementami kryminału, a nie kryminał czy thriller, oczekiwania czytelników byłyby nieco inne, a wrażenia zdecydowanie bardziej pozytywne. 

Udostępnij