In the dark I’m aching to be free

Szóste spotkanie z detektywami Cormoranem Strikiem i Robin Ellacott zaczyna się od tego, że w ich agencji pewnego dnia pojawia się Edie Ledwell, współtwórczyni cieszącej się coraz większą popularnością kreskówki „Serca jak smoła”, z prośbą o pomoc w odkryciu tożsamości swojego internetowego prześladowcy. I choć z powodu nawału obowiązków Strike i Ellacott odmawiają przyjęcia sprawy, zmieniają zdanie po tym, jak na cmentarzu Highgate – czyli miejscu akcji kreskówki – dochodzi do powiązanego z „Sercem jak smoła” morderstwa. W ten sposób detektywi wchodzą w nie do końca dla nich zrozumiały wirtualny świat, który jednak wypełniają jak najbardziej rzeczywiste uczucia, z nienawiścią na czele.

Zacznijmy od tego, że „Serce jak smoła” to rzecz kryminalno-obyczajowa, bo mnóstwo miejsca zajmują tu sercowe perypetie Robin i Cormorana. Jeśli nie znacie poprzednich części cyklu J.K. Rowling – bo to ona kryje się za pseudonimem Robert Galbraith – wstawki o uczuciach i przemyśleniach tej dwójki mogą być dla was niezrozumiałe, miejscami nawet irytujące. Jeśli jednak – tak jak ja – jesteście z tymi bohaterami od początku, wsiąkliście w ich życie i kibicujecie im na życiowych zakrętach, „Serce jak smoła” przyniesie Wam kolejną dawkę emocji. Spoiler alert: tak, Strike i Ellacott w kwestiach damsko-męskich wciąż zachowują się jak dwójka niedojrzałych dzieciaków.

Ale spokojnie, to nie jest powieść obyczajowa ze smętnym wątkiem kryminalnym wplecionym jedynie po to, by móc postawić książkę na półce „kryminał”. Nie, ponad tysiąc stron pozwoliło autorce zmieścić w tej pozycji nie tylko osobiste perypetie głównych bohaterów, lecz także rozbudowaną intrygę kryminalną. Jak już wspomniałam, śledztwo związane z „Sercem jak smoła” prowadzi detektywów w wirtualny świat. Kreskówka stała się bowiem podstawą internetowej „Gry Dreka”, stworzonej i moderowanej przez jej fanów. Jednym z nich jest właśnie hejter Edie Ledwell, który posługuje się nickiem Anomia. Robin i Cormoran muszą zatem wejść do świata internetowego fandomu, by znaleźć w nim wskazówki prowadzące do odkrycia tożsamości Anomii – i odnalezienia sprawcy zbrodni na cmentarzu.

W poprzedniej części cyklu nieco przeszkadzała mi przesadna drobiazgowość opisów. I choć ta powieść jest jeszcze dłuższa i podobnie szczegółowa, w niej już nie miałam wrażenia nadmiarowości. Może dlatego, że internet jest dla mnie ciekawszym tematem niż horoskopy (bo to one królowały w „Niespokojnej krwi”) – a być może ze względu na sposób, w jaki autorka urozmaiciła fabułę fragmentami czatów z udziałem moderatorów „Gry Dreka”. Przypuszczam, że osoby mocniej siedzące w świecie gier online mogą mieć jakieś zarzuty związane z kwestiami technicznymi, młodszym czytelnikom może też zgrzytać język, bo nie mam pojęcia, czy współcześnie tak się rozmawia na czatach. Ja jednak, jako przeciętny użytkownik internetu, bez problemów kupiłam przedstawioną przez autorkę wizję internetowego świata. Tym bardziej, że pewne kwestie – takie jak frustracje, nienawiść i pogarda, które znajdują ujście w anonimowych (tak przynajmniej wydaje się ich autorom) komentarzach czy postach – pozostają bez zmian od lat. A może nawet przybierają na sile, co przeraża.

Śledztwo londyńskich detektywów, które nieustannie miesza światy wirtualny i rzeczywisty, zostało poprowadzone umiejętnie, bez luźnych końców, za to z mnóstwem mylnych tropów. Owszem, pojawia się tu kilka drobnych potknięć, ale właśnie – drobnych (w stylu nazwania widzów serialu graczami), niepsujących ogólnego odbioru. A ten jest zdecydowanie pozytywny. Autorka kupiła moją uwagę również galerią barwnych postaci. Bo czego by nie uważać o J.K. Rowling, jest świetna właśnie w tworzeniu bohaterów. Nawet te postaci, które są dość oczywistą realizacją schematu albo wręcz karykaturą (niczym Dursleyowie z „Harry’ego Pottera”) – na przykład Katya i Inigo Upcottowie – mają w sobie jakiś rys, który sprawia, że się w nie wierzy. Każdy bohater pojawia się tu po coś i każdy wywołuje jakieś emocje. Równie przekonująco wypada język powieści – przede wszystkim dialogi. Choć zapewne w oryginale, ze względu na smaczki językowe związane z lokalnymi odmianami angielskiego, czyta się tę powieść jeszcze lepiej.

Zatem mimo że „Serce jak smoła” to ogromna pozycja, jedyny ciężar, jaki odczuwamy podczas lektury, to ten dosłowny, wynikający z ilości użytego do jej produkcji papieru. Czyta się tę powieść błyskawicznie, pochłaniając kolejne rozdziały, historia o internetowym prześladowcy jest opowiedziana z lekkością, a fragmenty internetowych czatów urozmaicają narrację. To opowieść na wskroś współczesna – bo czy coś może być lepszym znakiem naszych czasów niż kreskówka, która robi furorę na YouTubie i zostaje przeniesiona na Netflixa? A jednak nie sposób oprzeć się wrażeniu, że autorka najlepiej czuje się w jak najbardziej rzeczywistym świecie ludzkich emocji. I potrafi doskonale je oddać.

 

Udostępnij