Z deszczu pod rynnę

„Pruskie baby” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Małgorzaty Starosty. Na pewno jednak nie ostatnie.

Edyta Prusko udaje się na rodzinne Podlasie, żeby wraz z rodziną spędzić Wielkanoc. Krótko po jej wyjeździe we Wrocławiu zostają znalezione zwłoki. Ofiarą jest przyjaciółka Edyty, Urszula. Jak się wkrótce okaże, sprawa ma związek z poprzednimi pokoleniami rodziny Prusków. Wszystko wskazuje na to, że jest w nią też wplątany mąż Edyty – Rafał. W toku śledztwa na jaw wyjdą tajemnice rodzinne, a także długo skrywane urazy.

Powieść Małgorzaty Starosty to nie czysty, rasowy kryminał, choć na skrzydełku książki, w notce na temat autorki, możemy przeczytać, że ta jest wielbicielką Agathy Christie. Znajdziemy tu delikatne nawiązania do królowej kryminału, ale „Pruskie baby” określiłbym jako powieść obyczajowo-kryminalną z elementami komedii. Intryga kryminalna jest tu jednak znacznie bardziej skomplikowana, niż może się na pierwszy rzut oka wydawać.

Tytuł recenzji jest nieprzypadkowy: dla Edyty dwutygodniowy wyjazd do rodziny na Podlasie miał być okazją do odetchnięcia od trosk życia codziennego, przede wszystkim od nieszczęśliwego małżeństwa z Rafałem. Tymczasem bohaterka znalazła się niejako w centrum intrygi i śledztwa w sprawie kryminalnej. Bohaterów nie ma tutaj szczególnie wielu, akcja rozgrywa się raczej w zamkniętym gronie. Niemniej każda z postaci jest ciekawa i wzbudza pozytywne odczucia. Główna bohaterka to sympatyczna, inteligentna młoda mężatka z ironicznym usposobieniem. Jej mąż Rafał, w książce zwany także Rafałkiem, co świetnie odzwierciedla jego charakter i osobowość, mnóstwo czasu poświęca pracy, a mentalnie zatrzymał się na poziomie nastolatka. Warto też wspomnieć o Andrzeju, policjancie z Augustowa, dawnej wielkiej i niespełnionej miłości Edyty. Zdecydowaną większość bohaterów tej powieści łączy jedno: zostali tak napisani, że nie mogłem nie poczuć do nich sympatii. Niektórym z nich Małgorzata Starosta nie szczędzi odautorskiej złośliwości, wywołującej uśmiech czytelnika. Inne – na przykład nadopiekuńcza mama Rafałka – sprawiają wrażenie nieco przerysowanych.

Intryga kryminalna przez dłuższy czas pozostaje tu w cieniu relacji rodzinnych. Nabiera rozpędu nieco później, ale jestem pod wrażeniem tego, jak umiejętnie autorce udało się skonstruować okraszoną sporą ilością niewymuszonego humoru, ciepłą opowieść o rodzinie i wpleść w nią intrygę kryminalną, wbrew pozorom skomplikowaną i zagmatwaną. A wszystko to na przestrzeni nieco ponad trzystu stron. Warto też dodać, że w książce nie uświadczymy bodaj pół wulgaryzmu czy sceny erotycznej. Powinienem dla równowagi wspomnieć o słabszych stronach książki, jednak prawdę mówiąc w trakcie lektury nic takiego nie zwróciło mojej uwagi.

Jedna z opinii na skrzydełku zapowiadała powieść dla bardziej oczytanych kobiet. Pragnę w tym miejscu uspokoić: mężczyźni także śmiało mogą po „Pruskie baby” sięgnąć i mieć z tej lektury sporo frajdy. Książka Małgorzaty Starosty to przesympatyczna opowieść o rodzinie, przyjaźni i miłości, ze zbrodnią w tle. Jeśli ktoś nie chce całkiem uciekać całkowicie od kryminału, ale szuka czegoś, co pozwoli odpocząć mu od krwawych, mrocznych, brutalnych klimatów, przesyconych wulgaryzmami i seksem, ta pozycja będzie w sam raz. Odnajdą się w niej świetnie także miłośnicy twórczości Joanny Chmielewskiej. Pozostawię zatem w pamięci „Pruskie baby” jako pozycję poprawiającą humor i sprawiającą, że robi się ciepło na sercu. Z taką też konkluzją pozostawiam czytelników recenzji, polecając powieść ich uwadze i zabierając się za tom numer dwa.

Udostępnij