„Zły człowiek zabrał Zuzę i odtąd moje życie straciło sens”

Siedem kartek z kalendarza, siedem kolejnych dni na początku siódmego miesiąca w roku. Jedno wydarzenie sprawia, że Kris rzuca wszystko i wyrusza do Krakowa. Wszystko po to, aby odkryć przyczynę nagłej śmierci kolegi z dawnych lat. Przekonacie się sami, że tytułowa „Powódź” to nie tylko żywioł zagrażający ludzkiemu życiu i materialnemu dobytkowi, lecz także siła, która ma symboliczny wymiar.

Kuba wyskakuje z dziesiątego piętra wieżowca. Co pchnęło go do targnięcia się na swoje życie? Wskazówki pozwalające udzielić odpowiedzi na to pytanie mogą być zawarte w pozostawionym przez niego pożegnalnym liście. Mężczyzna wylicza w nim „chwile, dla których warto było żyć”, wspomina też o pewnej kobiecie i dołącza jej zdjęcie. Kris nie do końca wierzy w samobójstwo przyjaciela, w związku z czym decyduje się rozpocząć prywatne śledztwo. Z biegiem czasu dołączają do niego kolejne osoby, które pomagają mu łączyć ze sobą nowe tropy. Mimo że bohaterowie tej książki są dość obojętni emocjonalnie, a od głównej postaci oczekiwałabym nieco więcej dynamizmu, to wraz ze wzrostem poziomu Wisły nasila się napięcie związane z przedstawioną w książce historią. 

Już na pierwszy rzut oka uwagę czytelnika, przyzwyczajonego do powieści kryminalnych w postaci grubych tomów, zwraca stosunkowo niewielka objętość tej książki. „Powódź” to bowiem zwarta i konkretna historia, a rozdziały są krótkie, co pozytywnie wpływa na tempo czytania. Ale jednocześnie zdarzają się fragmenty, w których opisy są niepotrzebnie rozwleczone, a dialogi pomiędzy bohaterami to zwykłe pustosłowie. Są tu również wątki, które warto byłoby nieco bardziej rozwinąć.  

Na szczególną uwagę zasługuje szata graficzna tej książki. Każdy kolejny rozdział rozpoczyna kartka z kalendarza z dnia, w którym rozgrywa się akcja, uzupełniona o wycinki artykułów z prasy ogólnopolskiej i lokalnej, fragmenty tekstów publikowanych na portalach internetowych, wreszcie wpisy zamieszczane na forach dyskusyjnych (co zapewne bezpośrednio wiąże się z faktem, że Paweł Fleszar to dziennikarz). Dotyczą one kwestii takich jak zagrożenie związane z powodzią, samobójstwa, zaginięcia ludzi, handel kobietami oraz dark web, czyli ukryta część wirtualnej przestrzeni. Tego rodzaju wstępy i wykorzystanie ilustracji to zabiegi rzadko spotykane w literaturze, przez co wzbudzają ciekawość – i okazują się strzałem w dziesiątkę. Porządkują fabułę, zaznajamiają czytelnika z podejmowanymi w utworze tematami, wzmacniają również odczucie realności i autentyczności, pozwalają bowiem umiejscowić przedstawiane wydarzenia w konkretnym miejscu i czasie. 

Nie sposób nie wspomnieć o jeszcze jednym, niezwykle istotnym bohaterze „Powodzi”. Jest nim oczywiście Kraków, czyli miasto, do którego mam sentyment – dlatego tym bardziej cieszę się, że autor właśnie tam umiejscowił całą akcję. Stolica Małopolski stała się tłem dla opisywanych wydarzeń, a Fleszar z dużą dokładnością zadbał o przedstawienie szczegółów topograficznych tego miasta. W kolejnych rozdziałach można więc odwiedzić najbardziej charakterystyczne lokalizacje i przespacerować się popularnymi ulicami, przejechać się konkretnymi liniami tramwajowymi oraz odwiedzić dzielnice i obiekty jednoznacznie kojarzone z dawną stolicą Polski. Autor zabiera więc czytelnika w swoistą wycieczkę po tym pięknym mieście, odbywającą się w nastroju ciągłego zagrożenia nadchodzącą wielką wodą. Kraków skąpany w deszczu wywołuje gęsią skórkę. 

Dlatego jeśli macie ochotę odwiedzić Kraków, skorzystajcie z zaproszenia Pawła Fleszara. Autor zabierze Was na wyprawę pełną zagadek, niedomówień i pytań, na które niełatwo znaleźć jednoznaczną odpowiedź. Długie i deszczowe jesienno-zimowe popołudnia i wieczory to idealna pora na lekturę tej książki. Przykryci kocem, z kubkiem gorącego napoju w ręce, z jeszcze większym zaciekawieniem odkryjecie zaułki stolicy Małopolski i odczujecie panujący w tej książce niepokojący klimat. 

Udostępnij