Skłócone z życiem 

Conrad Carter ginie we własnym domu. Nad ciałem mężczyzny policja zastaje jego żonę, Evie. Kobieta trzyma w dłoni pistolet, ale nie przyznaje się do zastrzelenia męża. Sprawę prowadzi D.D. Warren, która pamięta Evie z dawnych lat: półtorej dekady wcześniej, jeszcze jako nastolatka, przypadkowo zastrzeliła własnego ojca. Teraz D.D. ma wątpliwości, czy faktycznie tak było, czy dała się nabrać. Ale to nie wszystko: kiedy zdjęcie zamordowanego mężczyzny trafia do mediów, rozpoznaje go Flora, ocalona ofiara gwałciciela i sadysty. Twierdzi, że Conrad znał jej oprawcę…

Jakby mieszała w kociołku z dawnymi tajemnicami i nowymi zbrodniami. W rezultacie na powierzchnię wypływały różne sprawy, ale co je łączyło?

Trzy kobiety: Sierżant D.D. Warren, Flora, Evie. Policjantka, ofiara i… no właśnie, kto? Morderczyni? A może również ofiara, tyle że nieco inaczej pojmowana? Lisa Gardner rysuje trzy wyraziste kobiece postaci. D.D. Warren to silna policjantka, która wie, czego chce od życia, i nie boi się po to sięgać. Flora była naiwną studentką, kiedy została porwana przez psychopatę. Miesiącami więziona, głodzona, gwałcona i bita, uzależniła się od swojego oprawcy. I choć udało jej się odzyskać wolność, to tylko pozory – nigdy całkiem się nie wyzwoli. Jednak wciąż podejmuje próby. Kiedy widzi zdjęcie Conrada w telewizji, przeszłość uderza w nią ze zdwojoną siłą. Ale zamiast się załamać, Flora postanawia pomóc w śledztwie. Wreszcie Evie. Córka genialnego matematyka, która po tragicznym wypadku z młodości powoli poukładała sobie życie. Tak to przynajmniej wygląda – do chwili, kiedy ginie jej mąż.

Mamy więc trzy kobiety. Każda inna, ale wszystkie łączy fakt, że są w jakiś sposób skłócone z życiem i wszystkie walczą o siebie. Autorka różnicuje je też sposobem prowadzenia narracji: Florę i Evie poznajemy z perspektywy pierwszoosobowej, D.D. Warren „z zewnątrz”. Siłą rzeczy odruchowo stajemy po stronie Flory i Evie, bo widzimy świat właśnie ich oczami. Życie tej pierwszej bez wątpienia budzi grozę – tym większą, że autorka świadomie zdradza tylko jego okruchy, każąc nam się domyślać, na jakie okrucieństwa wystawił kobietę jej porywacz. W tym przypadku niewypowiedziane przeraża bardziej niż dosłowne. Ale najciekawsza jest mimo wszystko Evie. To bohaterka, której długo nie rozumiemy. Jest bardzo skryta, nawet sama przed sobą. Słusznie zresztą zauważa narrator: 

Wszyscy nosimy jakieś maski. A im więcej mamy do ukrycia, tym ta fasada jest grubsza.

Fasada Evie zdaje się nie do przebicia. Powoli jednak, po odrobinie, wyłania się zza niej prawda o kobiecie. Nie tak tragiczna, jak w przypadku Flory, bardziej „codzienna”, jakkolwiek źle by to nie zabrzmiało. A jednak fascynująca.

Lisa Gardner jest doświadczoną pisarką i to widać: fabuła jest spójna, podział na rozdziały logiczny, a zmiany perspektywy nie pozwalają czytelnikowi się nudzić. W jednym czy dwóch miejscach fabuła zgrzyta, ale dotyczy to za każdym razem matki Evie – może więc taki był od początku zamysł autorki i wynika to z emocjonalnego rozchwiania tej właśnie postaci? Jeśli dobrze policzyłam, to już czternasta powieść, której bohaterką jest D.D. Warren, ale dla czytelniczej przyjemności nie ma to żadnego znaczenia. Nieważne więc, czy znacie i lubicie tę policjantkę, czy też będzie to Wasze pierwsze spotkanie z twórczością Lisy Gardner – w obu przypadkach warto sięgnąć po „Powiem tylko raz”.

Udostępnij