Mroczny wyścig z czasem

Pusty, ciemny dom. Cisza odbijająca się od ścian, mebli, od wszystkiego, co spotka na swojej drodze. Jeszcze nic się nie dzieje, nie przeczuwasz, że to zapowiedź. Nagle rozlega się cichutkie pukanie do drzwi. Co zrobisz?

W Warszawie znika sześć młodych kobiet – wszystkie pochodzą z bogatych domów, mają po siedemnaście lat i zostają porwane ze swoich mieszkań. Szczęśliwie sprawca został ujęty przez policję. Zrozpaczeni rodzice pragną jednak za wszelką cenę wymierzyć oprawcy sprawiedliwość na własną rękę. Wynajmuję Macieja i Borysa, aby „dostarczyli” im porywacza. Mimo sprawnie przeprowadzonej akcji mężczyźnie zwanemu Postrachem udaje się zbiec. Zaczyna się kolejny wyścig z czasem, a rodziny zaginionych dziewcząt przeżywają swój koszmar od nowa.

Śledztwo prowadzi komisarz Murawski. Dobry policjant, ale już nie tak dobry człowiek. O tej gwieździe policji – komisarz ujął dwóch seryjnych morderców – krąży wiele plotek. Jedną z tych o najcięższym kalibrze jest jego dość przedmiotowe podejście do kobiet. Do prowadzonego przezeń zespołu trafia Iga Ziemna, znana jako Gleba. Młoda policjantka to jedna z tych osób, które mają niezbyt dobre wspomnienia związane ze starszym kolegą po fachu. Ten dość nieoczywisty duet, przy pomocy kilku innych osób, rusza w ślad za Postrachem. 

Kiedy zaczęłam pisać tę recenzję, uświadomiłam sobie, że nie mogę zdradzić zbyt wiele, bo w zasadzie wszystko może być spoilerem. W powieści dzieje się dużo i szybko. Śmielak nie pozwala czytelnikowi na nudę. Właściwie od samego początku byłam zaciekawiona i zaskoczona. Wiele tego typu powieści operuje na schematach i dawno już wyczerpanych formułach. Tutaj, mimo obecności niektórych, reszta (właściwie większość!) jest nowa i nieoczywista. Coraz trudniej o to, by autor zaskoczył humorem czy fabułą, a twórcy „Postrachu” udaje się to znakomicie już po raz kolejny. 

Znakomitym elementem, poprzedzającym każdą z części powieści, były prologi. Ciekawe i niepokojące, stanowiły idealny wstęp. 

Śmierć puka do drzwi trzykrotnie (…). Mówią, że jak zapuka, to nie należy otwierać, bo musi kogoś zabrać, niekoniecznie ciebie, ale nie odejdzie z pustymi rękami. Tak to już jest, że lubi wracać z kimś pod rękę. Zatem nie otwieraj, jeśli jesteś sama w domu. 

Taki wstęp nastraja w określony sposób. I uwierzcie: całość nie zawodzi. Duszna i pełna grozy atmosfera to nie jest coś, co łatwo stworzyć – a przynajmniej niełatwo osiągnąć taką bez jednoczesnej obecności kiczu. Autorowi doskonale się to udaje.

Chciałabym zwrócić uwagę na jeszcze dwa aspekty, z którymi Śmielak dobrze sobie radzi. Po pierwsze – dialogi. Niestety w dużej części książek czasem sprawiają wręcz fizyczny ból. Sztuczne, absurdalne, śmieszne odbijanie piłeczki, które z normalną rozmową nie ma nic wspólnego, bo przecież ludzie tak ze sobą nie rozmawiają! To dopiero druga książka Michała Śmielaka, po którą sięgnęłam, ale już widzę, że nie ma z dialogami problemów. Brzmią naturalnie, przeciętnie, zwyczajnie – przy czym nie są to zarzuty, tutaj zwyczajność jest pożądana. Drugą kwestię stanowią nazwiska bohaterów. Tu również spora część autorów sobie nie radzi. Jeśli historia ma być poważna, to takie (zdawałoby się) drobiazgi jak nazwisko postaci mają kolosalne znaczenie. W tej kwestii, panie Śmielak, chapeau bas. 

Uważam, że „Postrach” to bardzo dobry thriller i na pewno będę go polecać, kiedy ktoś poprosi mnie o wybór dobrej książki. Jeśli chcecie czegoś niesztampowego, trzymającego poziom i otulającego atmosferą grozy i niepokoju, sięgajcie po książki tego autora w ciemno. W ciemno, lecz nie po ciemku… Postrach może być tuż obok.

Udostępnij