Wyobraźnia, która płata figle!

Odizolowana od świata kobieta borykająca się z problemami natury osobistej i zawodowej, samotnie walcząca z własnymi demonami i codzienną rutyną. Jej jedyną rozrywką jest regularna obserwacja życia innych ludzi. Na pierwszy rzut oka opis tej historii kojarzy się losami bohaterek, których literackie przygody mieliśmy już okazję niejednokrotnie śledzić. Jednak nie do końca – mamy tu do czynienia z popularnym motywem, jednak ukazanym w oryginalny sposób. „Podglądaczka” to książka trzymająca w napięciu, która dobitnie pokazuje, że lepiej skupić się na sobie, niż wchodzić z butami w życie zupełnie obcych osób. 

Czytelnik poznaje Elenę, czyli główną bohaterkę, gdy ta znajduje się w przełomowym, ale i niezwykle trudnym momencie egzystencji. W jej życiu prywatnym i zawodowym nie dzieje się najlepiej. Jest w separacji z mężem, a jako pisarkę dotknął ją twórczy kryzys. Receptą na te wszystkie kłopoty ma być rozpoczęcie kolejnego etapu w zupełnie nowym miejscu. 

Elena zamyka się w czterech ścianach i funkcjonuje w niemal całkowitym odosobnieniu. Jest sfrustrowana, pełna niepokoju o przyszłość, nieustannie towarzyszą jej pesymistyczne myśli, ponadto cierpi na bezsenność. Miotają nią sprzeczne emocje, których nawet nie potrafi nazwać. Wiele zmienia się, gdy przez kuchenne okno zaczyna obserwować sąsiadów z naprzeciwka. Początkowo to dla niej niewinna zabawa, sposób na zabicie nudy i urozmaicenie szarej codzienności. Z biegiem czasu kobieta coraz bardziej angażuje się w to nietypowe zajęcie i nie może oprzeć się pokusie. Podglądanie obcych ludzi staje się sensem jej życia i absorbuje ją bez reszty. Obserwacja zamienia się w obsesję, która popycha ją do śledzenia każdego kroku sąsiadów. Elena przestaje żyć własnym życiem, interesuje się tylko tym, co dzieje się w domu obok. Co ciekawe, nie tylko wprowadza to trochę kolorów w jej szarą egzystencję, lecz także staje się inspiracją do kolejnej książki. Pisarka wpada w twórczy trans. Pracuje bez ustanku, traci kontakt z rzeczywistością i nie potrafi już odróżnić prawdy od literackiej fikcji. Jednak czy nie nadinterpretuje tego, co widzi?

Urok tego utworu tkwi w jego prostocie. Na próżno szukać tutaj rzeszy bohaterów, zapełniających swoimi licznymi przygodami kolejne strony. Możemy za to skupić się na kilku wyrazistych postaciach, których życie nie należy do najłatwiejszych. Jest intrygująca główna bohaterka wzbudzająca jednocześnie sympatię oraz litość, a chwilami irytująca swoją bezmyślnością i totalnym zaślepieniem. Jest jej siostra, z którą łączy ją dosyć specyficzna więź. Ich rytuałem są cotygodniowe spotkania, jednak można odnieść wrażenie, że kobiety prowadzą grę pełną pozorów i mnóstwo przed sobą ukrywają. Są także sąsiedzi Eleny, czyli rodzina Stormów, na których kobieta skupia całą uwagę. Szczególna relacja rodzi się pomiędzy tytułową podglądaczką a Leonem, czyli synem Victorii i Filipa. Nastolatek staje się dla pisarki cennym źródłem informacji, zwłaszcza na temat swoich rodziców. Nie sposób nie odnieść wrażenia, że Elena, mimo wyobcowania, zaczyna darzyć chłopca sympatią i jest w stanie zrobić wiele, aby go chronić. Ale czy powinna bezrefleksyjnie wierzyć we wszystko, o czym opowiada jej Leo? 

Jestem pewna, że „Podglądaczka” przypadnie do gustu wszystkim fanom thrillerów psychologicznych, dla których najważniejsze jest szokujące zakończenie, wywracające całą historię do góry nogami. Tak właśnie jest w tym przypadku – nieprzewidywalny finał historii wywołuje wiele sprzecznych emocji, a związane z nim niedowierzanie oraz dezorientacja pozostają z czytelnikiem jeszcze długo po zakończeniu lektury. Jeśli chcecie przekonać się, jak cienka jest granica między fikcją a rzeczywistością, musicie sięgnąć po tę pozycję. Sami zobaczycie, że ludzka psychika jest pełna ciemnych, tajemniczych miejsc, a podpowiedzi podsuwane przez wybujałą wyobraźnię mogą doprowadzić do jeszcze większego pogubienia się w i tak już mocno poplątanym życiu. 

Udostępnij