Następnie wkraczamy w życie pewnej pary, postrzeganej przez rodzinę i znajomych jako małżeństwo idealne. Niestety, ten ideał ma coraz głębsze rysy. Zmęczona sytuacją żona, wracając z pracy do domu, jest świadkiem samobójstwa młodej kobiety. Od tego zaczyna się cały łańcuch wypadków, powiązań z nowo poznanymi ludźmi. Autorka prowadzi nas jednak spokojnie, bez większych wstrząsów, niczym mistrz Hitchcock w swoich filmach. Akcja rozwija się łagodnymi meandrami, ale atmosfera gęstnieje ze strony na stronę. Co charakterystyczne dla tej pisarki, nie ma ona swojego ulubionego bohatera-detektywa i nie są to typowe powieści kryminalne, choć niektórzy porównują ją z Agatą Christie. Charlotte Link ma swój niepowtarzalny styl, poza tym – co ważne – umie świetnie opowiadać.

Od połowy książki właściwie domyślamy się już, kto za tym wszystkim stoi,  ale nie o to tak naprawdę chodzi. Autorka podzieliła swoją powieść na dwie części. W pierwszej poznajemy bohaterów: wspomnianą parę małżeńską Dornów, rodzinę Leony Dorn i ludzi, z którymi styka ją wypadek. Dowiadujemy się też o pewnej dziewczynie, która wyjechała do Ameryki Południowej i od sześciu lat nie kontaktuje się z rodziną, a także o jej młodszej siostrze, opiekującej się umierającym na raka ojcem, oraz samotnej, starszej kobiecie, która nie ma prawie żadnych znajomych, choć są ludzie, których uważa za przyjaciół. Emocje rosną ze strony na stronę, aby osiągnąć apogeum w części drugiej. Śledząc dzieje Leony Dorn i osób zamieszanych w całą historię, w napięciu czekamy na kolejny ruch przestępcy. W co on gra? Jakie są motywy jego postępowania?

Thrillery psychologiczne pióra Charlotte Link poruszają do głębi, a przerażają głównie dlatego, że autorka uzmysławia nam, iż w każdym, nawet na pozór miłym, sympatycznym, normalnym (?) człowieku, może tkwić diabeł. Link w mistrzowski sposób kreśli rysunki psychologiczne postaci. Mózg ludzki to siedlisko niespodzianek, może być – jak chce Thorwald – domem duszy. Ale możemy mieć także do czynienia z umysłem pokrętnym, z kimś niby sympatycznym, a wykorzystującym niecnie nasze słabości. Naukowcy od dawna poszukują biologicznego podłoża psychopatii. Amerykańscy uczeni w 2009 roku ogłosili, że mózg psychopaty różni się od mózgu normalnego człowieka. Hm, szkoda, że nie widać tego na pierwszy rzut oka.

Udostępnij