W kleszczach lęku

Z „Pacjenta” wieje grozą. Tym bardziej że autor wyraźnie zaznaczył, iż oparł fabułę na autentycznych wydarzeniach. Jest mrocznie i strasznie. Sebastian Fitzek wyszedł z słusznego założenia: rodzic zrobi wszystko, by odnaleźć zaginione dziecko. 

Bohater powieści, Till Berkhoff, jest pewien, że wie, kto uprowadził jego syna, poza tym ma cień nadziei, że dziecko wciąż żyje. Wierząc zatem, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu… wróć, do rozwiązania mrocznej tajemnicy, udaje się do szpitala psychiatrycznego, w którym przebywa ów groźny przestępca. Tylko on może doprowadzić zrozpaczonego ojca do utraconego dziecka. Byle nie było za późno. Teraz należy zrobić wszystko, by się do owego człowieka zbliżyć. Ale nic nie idzie, jak trzeba. Jest lekarz prowadzący, na którego raczej nie można liczyć, są miła pani doktor i pacjentka, która ma ważne informacje, a sam bohater czuje się winien uprowadzenia synka.

Takiego nagromadzenia grozy dawno nie spotkałam w żadnej lekturze. Jest naprawdę strasznie. Till Berkhoff chce odnaleźć synka za wszelką cenę. Nie cofnie się przed niczym, zniesie każde cierpienie – jak to ojciec. Sebastian Fitzek zgłębia tajniki duszy psychopatycznego porywacza i mordercy, skłaniając swojego bohatera do niejednoznacznych zachowań. Człowiek z osobowością dyssocjalną jest bezwzględny, nie ma wyrzutów sumienia, poczucia winy ani empatii; kłamie, znakomicie manipuluje ludźmi, a głównym sposobem do osiągnięcia celu jest dla niego przemoc. Brzmi znajomo? Jakby żywcem wyjęte ze świata polityki. Naukowcy uważają, że tego typu zachowania wynikają ze struktury mózgu. I jeszcze jedno: człowiek z osobowością dyssocjalną nie odczuwa strachu ani nie boi się bólu, dlatego jego działania są nieprzewidywalne.

Suspens w „Pacjencie” zaskoczy najbardziej wytrawnych wyjadaczy i znawców powieści kryminalnych. NAPRAWDĘ nie można się domyślić, jaki będzie finał. Narastające napięcie, atmosfera grozy, przerażające sceny przemocy (tego akurat nie lubię, ale tutaj mają swoje uzasadnienie) składają się na lekturę, którą czytelnik pochłonie jednym haustem. I najważniejsze: nikt, absolutnie nikt nie jest tym za kogo się podaje. Fabuła z pozoru oczywista: dziecko oddaliło się samowolnie, zostało porwane, ojciec go szuka, łapie trop – zupełnie jakbyśmy zwijali motek włóczki. A kiedy mamy już ładną kulkę, ta nagle wypada nam z ręki, toczy się po podłodze, rozwija i plącze, w końcu napotyka przeszkodę i pęka. A my stoimy z głupią miną i zaczynamy zwijanie od początku, odkładając na bok wszelkie domysły. Wszak koniec wieńczy dzieło. 

Kto uczestniczył w pamiętnym spotkaniu z Sebastianem Fitzkiem w czasie Międzynarodowego Festiwalu Kryminału 2019, może być nieco zdziwiony – pisarz jest przemiłym człowiekiem, a na kartach powieści dzieją się rzeczy straszne, wręcz niewyobrażalne. Czytelnik boi się przewrócić kolejną kartkę, ale ciekawość – jak wiadomo – to pierwszy krok do wiedzy. A ta wiedza przerazi najodporniejszych. 

Udostępnij