Noc w bibliotece. Miss Marple. Agatha Christie

Starsza pani na tropie

Panna Marple to jeden z najbardziej znanych detektywów w literaturze. Stworzona przez Agathę Christie, jest niezwykle skuteczną tropicielką kryminalnych zagadek. 

W „Nocy w bibliotece”, drugiej powieści z jej udziałem, panna Marple musi zmierzyć się ze sprawą morderstwa młodej kobiety, odnalezionej wczesnym rankiem w bibliotece domu szanowanego pułkownika Bantry’ego. Ofiara jest kuso ubrana, a każdy z domowników twierdzi, że widzi ją pierwszy raz w życiu. Żona pułkownika, Dorothy, wzywa na miejsce zbrodni nie tylko funkcjonariuszy policji, lecz także swoją przyjaciółkę, detektyw amator: Jane Marple. Prosi ją o pomoc w śledztwie. Kiedy udaje się ustalić tożsamość ofiary, kolejne tropy prowadzą do hotelu Majestic oraz szanowanej i zamożnej rodziny Jeffersonów, dla których zamordowana pracowała. Wokół sprawy pojawia się kilku podejrzanych płci męskiej. Wszystko wskazuje więc na fakt, że motywy zbrodni należą do najczęstszych: pieniądze bądź zazdrość. Choć śledztwo prowadzone jest równocześnie przez wykwalifikowanych policjantów i pannę Marple, nie ma wątpliwości, że pierwsza na mecie będzie wścibska starsza pani. 

Jane Marple, starsza pani, zamieszkująca angielską prowincję – wieś St. Mary Mead, detektyw amator. Członkini tak zwanego Klubu Wtorkowego, czyli spotkań sympatyków zagadek kryminalnych, zbliżonego formą do klubów dyskusyjnych: jeden z członków opowiada historię z elementami zagadki, opartą na intrydze i suspensie, pozostali zaś próbują ją rozwikłać. Przez policję postrzegana jako ciekawska staruszka, nazywana detektywem z herbaciarni, jednak niejednokrotnie wprawiająca strażników prawa w zakłopotanie swoją przenikliwością i ratująca ich dobre imię. Pozornie nieporadna, cechująca się jednak bystrością umysłu, niezwykle przenikliwa, sprawnie dedukująca, znająca się na praktycznej psychologii, dostrzegająca słabostki morderców, które to w efekcie pozwalają na ich zdemaskowanie. 

„Noc w bibliotece” to moje drugie spotkanie z komiksową formą kryminału, wcześniej przeczytałam „Morderstwo w Orient Expressie”. Oba komiksy powstały oczywiście na kanwie książek Agathy Christie. Tym razem opracowaniem tekstu zajął się Dominique Ziegler, zaś za ilustracje odpowiedzialny jest Olivier Dauger. Na formę sztuki, łączącą ilustrację ze słowem pisanym, przełożona została opowieść o pannie Marple, rodzinie Bantrych i Jeffersonów, brytyjskiej policji i zwłokach znalezionych w bibliotece. Oczywiście komiks już z założenia „okrada” historię ze sporej części tekstu, nie dało się więc przełożyć powieści Christie jeden do jednego. Myślę jednak, że autorom udało się zainteresować czytelnika, zarówno początkującego, który nie czuje się dobrze w gąszczu słów i docenia uzupełnienie historii ilustracją, jak i konesera tradycyjnej opowieści kryminalnej, pożądającego świeżej odsłony literackiego suspensu. Mam jednak pewne obawy co do odbioru komiksu przez miłośników prozy Agathy Christie. Nie wiem, czy drobne zmiany w fabule oraz uwspółcześniony język nie umniejszą ich końcowej oceny tej pozycji. 

W moim odczuciu Agatha Christie najbardziej zaskakujące i spektakularne finały opowieści znajdziemy u Christie w książkach z Herkulesem Poirotem. Najciekawsze tytuły, takie jak „Morderstwo w Orient Ekspressie” czy „Zabójstwo Rogera Ackroyda”, są właśnie z udziałem wąsatego detektywa. Mimo to większą sympatię czuję do poczciwej starszej pani, przeczesującej na pozór spokojną angielską prowincję, ucierającej nosa funkcjonariuszom policji i  rozwiązującej niezwykle skomplikowane zagadki kryminalne. Tak czy owak, Agatha Christie zawsze będzie budziła sympatię koneserów kryminałów, bez względu na to, którego z detektywów obsadziła w roli głównej i w jakiej akurat występują odsłonie: literackiej, filmowej czy komiksowej.  

Udostępnij