A gdyby tak wyjechać w Bieszczady?

Gdyby na okładce zostało zasłonięte nazwisko Szczygielskiego, nie zgadłabym, że to powieść jego autorstwa. Cechą wspólną historii tworzonych przez tego pisarza jest bowiem to, że żadna nie przypomina poprzednich. Szczygielskiemu obce są schematy. Dostaliśmy już od niego psychologiczny dreszczowiec („Krok trzeci”), nieprzewidywalne kryminały (seria z komisarzem Gabrielem Bysiem) i thrillery psychologiczne z bogatym wątkiem obyczajowym, który nie spowalnia akcji charakterystycznej dla tego gatunku. Do tej ostatniej grupy zaliczam „Dolinę cieni” i właśnie najnowszą powieść – „Nim skończy się noc”.

– Wiecie, czym jest FOMO? […]

– Fear of missing out – Agata chciała zabłysnąć wiedzą. – Obawa przed tym, że przegapi się coś ważnego, ciekawego.

– […] I że nie możemy w tym czymś uczestniczyć.

Trzy małżeństwa decydują się skorzystać z wyjątkowej oferty weekendowego wypoczynku w Bieszczadach – w ośrodku ukrytym w lesie, gdzie nic i nikt nie zaburzy ich spokoju. Dla każdej z par jest to szansa na przepracowanie problemów i ponowne zbliżenie się do siebie. Zobaczenie siebie tu i teraz, bez filtra na Instagramie i bez maski nakładanej na potrzeby obserwatorów w mediach społecznościowych. Przejście razem przez ból związany z utratą dziecka. Ponowne zainteresowanie się sobą, aby ratować związek i przestać zdradzać poślubioną osobę. Jednak poza problemami, z którymi przyjechali, jest jeszcze jeden: ciało mężczyzny, które w trakcie ich pobytu w luksusowych domkach pojawiło się w jednym z nich. Jest także pewien tajemniczy gość… 

„Nim skończy się noc” balansuje na granicy locked room, bo choć poznajemy wcześniejsze losy bohaterów, do zbrodni dochodzi już w trakcie ich pobytu w Bieszczadach. Nie mogą stąd tak po prostu odjechać, bo uniemożliwia to pogoda. Znajdziemy w tej powieści także cechy cosy crime: brak brutalnych opisów i oszczędne w formie opisy miejsc zbrodni. Poza tym najnowsza książka Bartosza Szczygielskiego mocno skupia się na relacjach, związanych z nimi problemach i wyzwaniach, co z kolei sytuuje ją blisko thrillerów psychologicznych.

Te kilka minut może wydawać się wiecznością, kiedy nie patrzymy w odpowiednie oczy.

Szczerze mówiąc, zbrodni w tej powieści jest niewiele. Często wręcz miałam wrażenie, że autor zapomniał, w jakim gatunku pisze. Jednak sama zwracałam na to uwagę dopiero w momencie, gdy pojawiał się wątek zbrodni i śledztwa. Zupełnie nie przeszkadzał mi brak liniowego napięcia wokół przestępstwa, tak bardzo zaangażowało mnie zgłębianie relacji trzech par spędzających weekend w Bieszczadach. Zresztą nawet w scenach nawiązujących do zbrodni lub ją zwiastujących skupiałam się na obserwacji grupy i zachowaniach poszczególnych osób.

Na szczęście pod koniec historii Bartosz Szczygielski dobitnie uświadamia, po jaki gatunek sięgnęliśmy, dlatego ze spokojnym sumieniem mogę nazywać tę powieść bardzo dobrym thrillerem (mocno) psychologicznym. Autor po raz kolejny pokazał, że nie wiadomo, czego się po nim spodziewać. Jestem bardzo ciekawa, jaką swoją literacką twarz odkryje w następnej powieści i na jaką społeczną słabość zwróci naszą uwagę.

Udostępnij