Nikomu nie uda się uciec przed losem

Stefan Ahnhem nie pozwala odetchnąć helsingborskiej policji. W „Motywie X”, swojej najnowszej książce, daje bohaterom nadzieję, ale też odsłania karty z przeszłości, które zwiastują kolejne problemy.  

Zaczyna się oczywiście od niepokoju i morderstwa. Jedenastoletni syryjski chłopiec Moonif nie dotarł do szkoły. Policjantka Irene Lilja podejrzewa, że małoletni po prostu wagaruje, jednak jego rodzina prosi o poprowadzenie sprawy. Skłania ich do tego… karciana wróżba. Policjantka sprawdza pobliski teren i odnajduje ślad dziecka prowadzący do lokalnej pralni. Rzeczywiście, chłopiec znajduje się w pomieszczeniu. Konkretnie: w jedynej pracującej pralce, która właśnie jest na etapie wirowania. A to dopiero pierwszy zgon w Bjuv o podłożu rasowym.

Tymczasem Fabian Risk ponownie próbuje odpocząć od pracy w celu ratowania atmosfery w rodzinie. Jego relacje z żoną wciąż pozostawiają wiele do życzenia, a ostatnie wydarzenia pogorszyły także jego kontakt z dziećmi. Ale nie będzie miał za dużo czasu na podreperowanie sytuacji, ponieważ helsingborska policja nie daje rady bez jego pomocy poprowadzić śledztwa w sprawie małego Syryjczyka.

Ahnhem w każdej ze swoich książek porusza temat ważny społecznie. W „Motywie X” zwrócił uwagę na piętnowanie osób wyróżniających się pochodzeniem czy wyznaniem. Wrócił też do wątku poruszonego we wcześniejszej książce, dotyczącego byłego współpracownika Fabiana oraz jego tożsamości płciowej. Podoba mi się to, że Ahnhem nie oszczędza również pierwszoplanowych bohaterów: ksenofobiczne piętnowanie nie jest jedynie sprawą do rozwiązania przez policję, ale problemem, który dotyka bezpośrednio jedną z głównych postaci. Niestety, zabrakło mi w tej powieści wyraźnego motywu popełniania zbrodni. Być może został przygaszony przeplataniem się perspektyw kilku postaci i wątków z teraźniejszości, przeszłości lub przyszłości, których nadejścia jeszcze nikt się nie spodziewa. Za to bardzo zaintrygowała mnie inna postać. Bo muszę zaznaczyć, że zabójstwa na tle rasowym nie są jedynymi zbrodniami: pojawia się także morderca, który miejsce egzekucji, jej sposób oraz ofiarę wybiera za pomocą... kości do gry.

Po stylu pisania Ahnhema widać, że zajmuje się również scenariuszami do seriali. W każdej jego książce pojawiają się wydarzenia, które nawiązują do poprzednich części cyklu. Nie mam tu na myśli retrospekcji, ale kontynuację wątków z przeszłości bohaterów. Oprócz tego są, rzecz jasna, wydarzenia istotne tylko dla danego tomu, które w nim mają swoje zakończenie, a także sytuacje, których finał poznamy w nieokreślonej przyszłości. Pokuszę się o stwierdzenie, że czytanie książek tego autora od losowej części jest jak oglądanie nowego serialu od któregoś z kolei odcinka. Niby można, ale wielu smaczków albo nie zrozumiemy, albo nawet nie zauważymy. Dlatego czytelnikom zainteresowanym książkami Stefana Ahnhema, ale nieznającym jeszcze Fabiana Riska, polecam rozpoczęcie od „Ofiary bez twarzy”. Ostatnia książka – „Motyw X” – jest dopiero czwartą częścią serii, więc nadrobienie historii śledczego z Bjuv nie zajmie wiele czasu, a na pewno oszczędzi wielu spoilerów.

 

Udostępnij