Sztuka naśladuje życie, śmierć naśladuje sztukę

Grupa studentów z uniwersytetu w hiszpańskiej Salamance pracuje nad nowoczesnym programem, mającym ułatwić organom ścigania przeprowadzanie śledztw. DIMAS – bo taką nosi nazwę – wyszukuje po słowach kluczach wspólne punkty z różnych zbrodni, łącząc w ten sposób podobne modus operandi. Merytoryczną opiekę nad grupą sprawuje Salomon Borges, tzw. catedratico, czyli profesor z wieloletnim doświadczeniem, kierujący tamtejszą katedrą kryminologii i kryminalistyki. Natrafia on na podobne morderstwa, dokonane na przełomie trzech dekad i inscenizowane na wzór dzieł siedemnastowiecznego malarstwa. Łączy je także jeden wspólny, nietypowy punkt: klej, którym oprawca skleja swoje ofiary. Ta ścieżka doprowadza Borgesa również do morderstwa sprzed kilku dni – funkcjonariusz Guardia Civil został brutalnie zamordowany i przyklejony do krzyża. Profesor kontaktuje się z Lucią Guerrero, porucznik zajmującą się tą sprawą. Od tego momentu wspólnie starają się rozwikłać zagadkę tych zbrodni.

Bernard Minier znany jest polskim czytelnikom głównie dzięki serii o Martinie Servazie, policjancie z francuskiej Tuluzy, oraz dwóm innym powieściom. „Lucia” stanowi zaś preludium do zupełnie nowego cyklu, opowiadającego o tytułowej pracownicy hiszpańskiej specjalnej jednostki operacyjnej UCO, zajmującej się zbrodniami o wiele poważniejszymi niż drobne wykroczenia.

Tym razem przewodnikami prowadzącymi czytelników poprzez opowieść są policjantka i kryminolog: Lucia Guerrero i Salomon Borges. Uzupełniają się wzajemnie. Tam, gdzie jej brakuje oczytania, on świeci erudycją, zaś kiedy u niego odzywają się deficyty odwagi w chwilach bezpośredniego zagrożenia, ona jest butna, zdeterminowana i dzielna za ich dwoje. I mimo że bohaterka nie wyróżnia się mocno na tle innych postaci tego typu, czytelnik jest ciekaw, jaki los szykuje dla niej pisarz. Tę ciekawość zwiększa również fakt, że Minier wykreował Lucię jako zupełnie odmienną od znanego jego czytelnikom Servaza. Nawet jeśli oboje służą prawu i oznaczają się odwagą oraz inteligencją, to raczej nie mają innych punktów wspólnych.

Niezwykle mocnymi punktami tej historii są sama zagadka kryminalna oraz towarzyszący jej kontekst. Zbrodnie dokonywane na przestrzeni lat, inscenizowane na wzór barokowego malarstwa, inspirowane starożytną literaturą… Wszechobecny motyw śmierci, który, jak się okazuje, był natchnieniem nie tylko dla artystów minionych wieków, lecz także dla współczesnych morderców. Połączenie sztuki ze zbrodnią, kultury z procesem śmierci.

„Lucia” ma wszystko, co mieć powinna rasowa, inteligentna powieść kryminalna. Zbrodnia, wokół której misternie utkano sieć intryg, jest nieszablonowa, wielopłaszczyznowa. Za każdym zakrętem na czytelnika czeka następna tajemnica, kolejny supeł do rozwiązania. Całości towarzyszy interesujący kontekst związany ze sztuką – literaturą oraz malarstwem. Są też pełnokrwiści bohaterowie, nieprzerysowani i realistyczni. Jest wreszcie zaskakujące rozwiązanie zagadki. I choć trafiały się już zakończenia w podobnym stylu, to Minierowi udało się mnie w pełni zaskoczyć. 

Moje podium w gatunku pozostaje więc bez zmian, a pozycja tego francuskiego pisarza jako najciekawszego współczesnego autora powieści kryminalnych wciąż jest niezagrożona.

W życiu człowieka zawsze znajdzie się coś, co pozwala wytłumaczyć jego czyny, wybaczyć mu (…). Jednak jej zdaniem czyny powinno się sądzić w oparciu o odpowiedzialność, nie o przebaczenie. Gdyby wszystko zostało przebaczone, nikt nie byłby za nic odpowiedzialny. 

Udostępnij