Kto zabił dziennikarkę?

W Coopers Chase, osiedlu dla emerytów, panuje ekscytacja. Ekipa telewizyjna ma nakręcić materiał, który zostanie wyemitowany w wiadomościach. Jakby tego było mało, wywiad ma przeprowadzać uwielbiana gwiazda telewizji, Mike Waghorn. To jednak tylko pretekst, sprytnie wymyślony przez emerytów z Czwartkowego Klubu Zbrodni. Tym razem detektywi amatorzy wzięli bowiem na warsztat tajemniczą śmierć młodej dziennikarki, Bethany Waites. Kobieta interesowała się sprawą przekrętów na podatku VAT, które opiewały na wiele milionów. 

Trzeci tom cyklu o sympatycznych emerytach stanowi w pewnym sensie kontynuację wątków z poprzednich części. Po raz kolejny mamy tu do czynienia z kryminałem typu cozy mystery. W życiu naszych bohaterów trochę się dzieje. Jedni przeżywają radosne chwile, inni muszą radzić sobie ze zmartwieniami. To drugie dotyczy szczególnie Elizabeth, która musi wykaraskać się z kłopotów, w które wpakowała się przez swoją nieostrożność, i do tego jeszcze radzić sobie ze świadomością pogłębiających się problemów zdrowotnych Stephena, jej męża.

W „Kuli, która chybiła” wracają dobrze znani i lubiani (ci mniej lubiani też) bohaterowie, ale mamy również, oczywiście, nowe postaci. Na temat czwórki detektywów amatorów nie mam do dodania nic ponad to, co napisałem w recenzji tomu drugiego, ale warto powiedzieć parę słów o kilku z nowych postaci. Mike Waghorn jest gwiazdą telewizji, który pod pretekstem zrobienia materiału na osiedlu Coopers Chase zostaje wciągnięty w śledztwo w sprawie Bethany Waites. Pomiędzy nim a ofiarą była silna relacja. Razem z nim pracuje Pauline, odpowiedzialna za charakteryzację. Jest też Wiktor, dawniej oficer KGB, obecnie bardzo bogaty przestępca. Wiking z kolei to tajemnicza postać – nie wiadomo, jak się nazywa ani gdzie dokładnie mieszka, ale nie należy go lekceważyć.

Tak jak poprzednio, książka została podzielona na części, a te – na rozdziały. Ponownie mamy też narrację dwutorową: trzecioosobową, w której czytelnik na bieżąco śledzi wydarzenia, oraz z perspektywy Joyce, która opisuje wszystko w formie pamiętnika.

„Kula, która chybiła” to emocjonalny rollercoaster. Kryminał, który potrafi rozbawić i wzruszyć. Ale tak jest od pierwszego tomu – ten cykl czyta mi się ten cykl bardzo dobrze nie tylko za sprawą wydarzeń, które przytrafiają się bohaterom, ale też dzięki świetnemu, lekkiemu stylowi Richarda Osmana. Oprócz śledztwa jest miejsce na miłość i przyjaźń. Książka dotyka też kwestii radzenia sobie ze świadomością starości i aspektów z tym związanych, takich jak zaniki pamięci. Jedno mogę obiecać: nudzić się nie będziecie. 

Na rynku pojawiła się już czwarta część przygód detektywów amatorów i mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać na polskie wydanie. Im dłużej czytam ten cykl, tym więcej chcę. Jeśli zdecydujecie się na lekturę, do czego gorąco zachęcam, postarajcie się wygospodarować sobie trochę wolnego czasu, bo Richard Osman ukradnie go wam tak, jak ukradł go mnie. I wcale nie mam mu tego za złe.

Udostępnij