Grzebiąc w przeszłości

Sebastian Trapp jest uznanym autorem powieści kryminalnych. Od pięciu lat koresponduje z Nicky Hunter, która specjalizuje się w tychże, ponadto jest wielką fanką twórczości Sebastiana. Pewnego dnia kobieta otrzymuje od niego list, w którym pisarz ujawnia, że jest umierający i prosi ją, żeby przyjechała do jego domu w San Francisco, ponieważ chce opowiedzieć Nicky swoją historię, która ma potem zostać wydana jako jego biografia. Hunter przyjmuje zaproszenie i krok po kroku poznaje historię życia Trappa, wokół którego krążą rozmaite opowieści wiążące go z tajemniczym zaginięciem jego pierwszej żony i syna dwadzieścia lat wcześniej. Gdy po imprezie zorganizowanej przez Trappów zostają znalezione zwłoki, atmosfera jeszcze bardziej się zagęszcza.

A.J. Finn kazał nam czekać na swoją kolejną powieść aż sześć lat. Jego debiut, „Kobieta w oknie”, został uznany za brawurowy. Podobała mi się ta książka, choć nie wywołała we mnie wielkiego wow. Ale gdy przeczytałem opis nowej powieści, poczułem się wystarczająco zaciekawiony, by dać autorowi kolejną szansę. Tym razem akcja rozgrywa się w San Francisco. Całość zaczyna się od przybycia Nicky do domu Sebastiana i jego rodziny. Mgła, która tego dnia opanowała miasto, już od początku zwiastuje nam przepełnioną tajemnicami opowieść.

Nicky Hunter jest nie tylko specjalistką od kryminałów, lecz również wykładowcą akademickim. To osoba dociekliwa, która bardzo ubogaca całą historię. Początkowo nieśmiała, z czasem się otwiera. Sebastiana zaś najlepiej opisuje jedno słowo: tajemnica. Z jednej strony to poczytny i lubiany przez czytelników autor kryminałów, którego książki są na rynku wyczekiwane, a każda premiera jest dużym wydarzeniem; z drugiej – to człowiek, za którym ciągnie się przeszłość. W czasie lektury często zastanawiałem się, czy Trapp jest szczery, czy cała sytuacja to prowadzona przezeń dziwna gra. 

Jeżeli jesteście czytelnikami lubiącymi dynamiczne kryminały, w których akcja gna jak rozpędzony pociąg, a zwroty akcji następują jeden po drugim, to was rozczaruję: tempo tej książki jest wolne, fabuła posuwa się naprzód leniwie, zaś A.J. Finn odsłania karty stopniowo. Nie ma tu też tryskającej krwi ani stosu trupów. Ale nie oznacza to, że powieść jest pozbawiona niespodzianek – autor co jakiś czas próbuje nas czymś zaskoczyć, a fabuła jest mocno zapętlona.

Podoba mi się to, że znajdziemy w tej książce dużo nawiązań do klasyki literatury kryminalnej: Agathy Christie, Arthura Conan Doyle’a czy Raymonda Chandlera, a także styl autora. Mimo wolnego tempa trudno było mi się oderwać od lektury i choć nie skończyłem całości w jeden wieczór, to za każdym razem, gdy robiłem sobie przerwę w czytaniu, nie mogłem doczekać się powrotu do sekretów autora kryminałów i jego rodziny.

„Koniec opowieści” to interesujący miks thrillera i kryminału. Jest tu trup, jest niewyjaśniona tajemnica sprzed lat i jest enigmatyczny bohater. Nie jest to w żaden sposób pozycja przełomowa, ale myślę, że nie o to tutaj chodzi. Powieść ma dostarczyć dobrej i całkiem inteligentnej rozrywki i moim zdaniem jak najbardziej spełnia to zadanie. Nie żałuję czasu spędzonego przy tej historii. Choć gdyby całość była o, powiedzmy, sto stron krótsza, to też nic by się nie stało.

Udostępnij