Kamień na kamieniu

Seryjni mordercy zazwyczaj zostawiają przy ofierze „wizytówkę” – swój znak rozpoznawczy. Jest to swego rodzaju puszczenie oczka do śledczych, pozwalające określić, że mają do czynienia z tym samym sprawcą. W powieści Richardsa są to oczywiście tytułowe kamienne figurki. Nawiązują one do posążków rdzennych plemion Papui-Nowej Gwinei. Policjanci odnajdują je obok zwłok młodych dziewcząt. Śledztwo rozpoczyna agentka FBI Christine Prusik. 

Powieść zapowiadała się obiecująco. Niewielkie miasteczko, seryjny zabójca i rdzenne rytuały dzikich plemion w tle. Dało się z tego stworzyć naprawdę ciekawą i nietuzinkową historię. Niestety po drodze coś poszło nie tak… Sama fabuła sprawiała wrażenie rozpisanej według scenariusza: kolejne punkty zostały odhaczone, można więc opisywać kolejne. Mamy pierwsze morderstwo, kilka słów o nim, drugie, trzecie, pomiędzy parę słów zapewniających, że FBI nie ustaje w poszukiwaniach – i zaczynamy od początku. Wypada to bardzo schematycznie, nad wyraz uporządkowanie i… nierealistycznie. Klisze z dawno już prześwietlonymi pomysłami zapełniają większość fabuły „Kamiennych figurek”. Nie ma tu nic, co mogłoby czytelnika zaskoczyć, zachęcić do dalszej lektury, zaintrygować. Wszelkie przebłyski czegoś nowego i ciekawego są gaszone przez nic niewnoszące dialogi czy opisy. Gdybym miała tę powieść do czegoś porównać, to byłby to łańcuch, w którym każde ogniwo jest takie samo – istnieją wokół siebie, bo tak właśnie trzeba. Dużym problemem były też powtórzenia; nie dowierzałam, kiedy na przestrzeni kilku stron trzy razy przeczytałam, że ciało ofiary zaczepiło się w wodzie o kotwicę statku. To kolejne zapychacze, których jedyną funkcją jest zwiększenie objętości powieści, niewnoszące niczego do treści. 

 

Nie lepiej rzecz ma się z bohaterami „Kamiennych figurek”. Tak płytkich, powierzchownych i schematycznie potraktowanych relacji między postaciami nie widziałam już dawno. Dialogi jakby zaczerpnięte z seriali paradokumentalnych – wygłoszone, bo niestety nie da się tego nazwać realistycznie przeprowadzoną rozmową. Relacje między bohaterami również rozwijają się błyskawicznie i, podobnie jak w przypadku zbrodni, schematycznie. Dodatkowo całość napisana jest dość topornie, trudno przebrnąć przez tekst – przyznam szczerze, że nie byłam w stanie przeczytać więcej niż kilka stron na raz. 

 

Zakończenie miało być wielkim zaskoczeniem w kontekście całości, ale to też nie do końca się udało. Było przekombinowane (jak wiele wątków w „Kamiennych figurkach”), wszystko zadziało się za szybko, bez jakichkolwiek sensownych przejść, wniosków, powiązań, tak jakby autor dostał pusty szablon książki i uzupełnił go tak, by spełniał podstawowe funkcje powieści. A to już wiele mówi o jakości. 

„Kamienne figurki” to powieść raczej nużąca niż intrygująca czy przerażająca. Niewiele tu zaskoczeń, za to mnóstwo klisz i schematów, które na dłuższą metę męczą i odbierają jakąkolwiek przyjemność z lektury. Niestety nie poleciłabym tej książki nikomu, chyba że zależałoby mi na tym, by zmarnował parę wieczorów.

 

Udostępnij