W Internecie nikt nie umiera

Remigiusz Mróz jest autorem, który przez częstotliwość wydawania nowych książek oraz fakt, że niemal każda zdobywa czołowe miejsce w rankingach najlepiej sprzedających się tytułów, wzbudza w czytelnikach różne emocje. Odnoszę wrażenie, że nawet wierni fani podchodzą już do jego twórczości z dystansem. Sama należę właśnie do tej grupy, która w pewnym momencie poczuła przesyt premierami Mroza, dostrzegając zależność między częstością wydawania a ich jakością. I pewnie nie sięgnęłabym po „Hashtag” tak szybko – dwa miesiące od ukazania się „Zerwy”, czyli piątej części serii o Wiktorze Forście – gdyby nie wiele pochlebnych opinii wskazujących na to, że autor znowu ma się czym pochwalić.

Rozważania o podjęciu kolejnej próby samobójczej przerywa Tesie wiadomość z informacją o oczekującej w paczkomacie przesyłce. Sms nie byłby dla kobiety zaskoczeniem, gdyby rzeczywiście na coś czekała. Zważywszy jednak, że paczka została dostarczona do punktu znajdującego się niedaleko domu, Tesa dopuszcza myśl, że nie jest pomyłką, a niespodzianką od kogoś z rodziny. Przesyłka nie rozjaśnia sytuacji, wprost przeciwnie: jej zawartość przynosi kolejne pytania. Dlaczego ktoś przesłał kartkę z imieniem kobiety i napisem „#apsyda”? Co ma oznaczać załączona ametystowa czaszka? Tesa sprawdza portale społecznościowe pod kątem hashtagu, a jedyny trop odnajduje na Twitterze. Okazuje się, że oznaczony w ten sposób wpis pochodzi od zaginionej przed dziesięcioma laty studentki Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie uczyła się także Tesa. Czy zaginiona kobieta, z którą pozornie łączy bohaterkę tylko Alma Mater, może potrzebować pomocy niedoszłej samobójczyni?

„Hashtag” nie przedstawia historii tylko z perspektywy Tesy. Drugim bohaterem, którego spojrzenie poznajemy, jest Krystian „Strach” Strachowski, wykładowca akademicki, mąż i ojciec, a hobbistycznie biegacz. Człowiek jak każdy inny, ale do czasu – kto zna twórczość Remigiusza Mroza, ten wie, że autor właśnie takim szarym jednostkom najbardziej lubi utrudniać życie. Fragmenty poświęcone mężczyźnie są kluczowe do zrozumienia poprzedzających je rozdziałów o Tesie. Są bowiem nie tyle innym spojrzeniem na przedstawione wydarzenia, ile w pewien sposób są ich wytłumaczeniem. Jest to o tyle ciekawy zabieg, że czytelnik najpierw poznaje skutek, opisany we fragmencie relacjonującym życia Tesy, a dopiero później, po odniesieniu do wydarzeń sprzed kilku lat, dostrzega powiązanie między przedstawionymi wydarzeniami. Naprzemienność rozdziałów stosowana jest przez całą książkę, aby w finale uderzyć w czytelnika informacją o genezie sytuacji, przez którą Tesa otrzymała tajemniczą paczkę.

„Hashtag” jest książką mniej charakterystyczną dla twórczości Remigiusza Mroza. Bohaterowie powieści nie docinają sobie na każdym kroku, co jest wyraźną cechą wspólną dla wcześniejszych powieści autora. W tej książce postaci rozmawiają ze sobą w „normalny” sposób – po lekturze nie jestem nawet w stanie przypomnieć sobie, czy w ogóle wystąpiły między nimi złośliwości. Gdyby „Hashtag” został wydany anonimowo, nie domyśliłabym się, że to książka napisana przez Mroza. W przypadku tej pozycji za nowość uznaję też zaskoczenie mnie nie ostatnim zdaniem, lecz ostatnim rozdziałem. Muszę przyznać, że cała książka trzyma w napięciu, ale to finał jest koroną, na którą „Hashtag” zdecydowanie zasługuje.

Dla tych, którzy znają ostatnio wydane książki Remigiusza Mroza, dodatkowym smaczkiem jest fakt, że Tesa pojawia się także w dwóch z nich: „Testamencie” i „Większości bezwzględnej”. Czy zostanie bohaterką następnych pozycji? Cóż… przekonajcie się sami, czy Remigiusz Mróz dał jej na to szansę.

Udostępnij