Wciągająca powieść 

Motyw mokradła, bagna,które grzęzawiska pojawia się dość często w kryminałach, bo to przykład miejsca,  idealnie skrywa tajemnice. Zazwyczaj popełnione przez kogoś zbrodnie. To świetna lokalizacja, by zatuszować błędy, a także… ciało. W jednej z recenzji dotyczących tego tytułu znalazłam trafne określenie: grzęzawisko „zamyka w objęciach cudze grzechy”. Problem zaczyna się wtedy, kiedy tajemnica wypływa na wierzch. 

Z takim problemem musi zmierzyć się Aleksandra Lazar, policjantka, której przypada rozwiązanie zagadki ujawnionych na grzęzawisku kości. Szybko okazuje, że nie jest to nowa sprawa – jej historia sięga ponad dwadzieścia lat wstecz. Wtedy to zaginął Szymon, który spędzał noc w lesie ze znajomymi. Nigdy nie wrócił z tej wycieczki. Na jaw wychodzi wiele tajemnic, zarówno o nim, jak i o ludziach, którzy wtedy z nim byli. Dziś, jako dorośli, niekoniecznie chcą grzebać w młodzieńczych brudach. A tacy ludzie są wyjątkowo zdeterminowani, by ich sekrety nie wyszły na jaw.

Dodatkowym bagażem dla Aleksandry Lazar jest jej skomplikowane życie rodzinne. Kobieta wdała się w romans ze swoim podwładnym i każdego dnia obawia się, by prawda nie wyszła na jaw. Co prawda nie czuje już żadnej więzi z mężem, ale dobro córki nadal pozostaje dla niej priorytetem. Miotając się między teraźniejszością a przyszłością, usiłuje rozwikłać zagadkę znalezionych kości. 

Nie zamierzała ich krzywdzić, lecz ich wspólne życie było iluzją, domkiem z kart, który runie przy słabym podmuchu. Mimo to brnęła w tę fikcję. Nie znosiła społecznych ram, gorsetu, który odbiera dech i krępuje ruchy. Lazar pragnęła się uwolnić, sprawić, by to, co ogląda każdego ranka, zastygło w powietrzu i pękło jak bańka mydlana.

Jest w nowej powieści Żarskiego jeden z moich ulubionych elementów: połączenie przeszłych wydarzeń z obecnymi. W przypadku „Grzęzawiska” dużo bardziej angażująca była dla mnie część osadzona w roku 1996. Zakompleksieni nastolatkowie, zdani na samych siebie, pozbawieni jakiegokolwiek wsparcia – to brzmi jak generator problemów. Śledzenie ich poczynań i podejmowanych przez nich decyzji było dużo bardziej satysfakcjonujące niż życiowe rozterki Lazar. Trzeba jednak przyznać, że młoda policjantka również nie miała łatwego dzieciństwa, a to mogło odcisnąć piętno na jej obecnych decyzjach. Nie sposób się też nie zgodzić, że jej wątpliwości i popełniane przez nią błędy sprawiają, że to bardzo wiarygodna postać. 

W tej powieści mamy do czynienia z wieloma problemami – przemocą domową, brakiem zrozumienia i akceptacji ze strony rówieśników, chęcią przypodobania się im za wszelką cenę. Każdy z nich jest ważny i każdy z nich dotyka w pewien sposób bohaterów. Pozostawieni samym sobie, nie do końca potrafią poradzić sobie w określonych sytuacjach. A to, co z tego wynika, rzutuje nie tylko na nich i ich przyszłość, lecz także na życie pozostałych. Skomplikowane i trudne relacje to zdecydowanie motyw przewodni „Grzęzawiska”. Dialogi i opisy sytuacji są tak sugestywne, że czyta się je z pewną dozą bólu i współczucia.

„Grzęzawisko” wciąga. Szybko zanurzamy się pod powierzchnię tej historii i nie tak łatwo jest z powrotem wypłynąć (czytaj: odłożyć książkę). Wątek kryminalny i wspomniane wyżej problemy społeczne, doprawione literackimi umiejętnościami Przemysława Żarskiego, gwarantują dobrze spędzony czas – przynoszą zagadkę do rozwiązania, ale i moment na refleksję. Fani autora na pewno odnajdą się w tej powieści, a nowe osoby zachęci do poznania kolejnych tego autorstwa.

Udostępnij