Martwa grzeczna dziewczynka?

Gdy zaczynałam czytać pierwszy tom cyklu „Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki”, nie podejrzewałam, że aż tak zaangażuję się w życie Pip. Lekturę każdej kolejnej części zaczynałam tego samego dnia, w którym kończyłam poprzedni. „Grzeczna dziewczynka musi zginąć” to ostatnia część trylogii, a po odłożeniu jej na półkę nie wiedziałam, co dalej zrobić ze swoim czytelniczym życiem. Bo jak tak można po prostu opuścić Pip, Raviego i zacząć spędzać czas z nową postacią?

Pip opowiedziała tę historię, ale nigdy nie wyjawiła najważniejszego: że to ją złamało.

Pippa ma już za sobą rozwiązanie dwóch spraw dotyczących zaginięć. Obecnie mierzy się z ich konsekwencjami w życiu prywatnym: atakami paniki, niespodziewanymi retrospekcjami, drastycznymi wrażeniami zmysłowymi. Musi wspomagać się lekami, aby radzić sobie z objawami zespołu stresu pourazowego i funkcjonować na tyle, żeby móc przygotowywać się do wyjazdu na studia. Poza tym korzysta z pomocy mediatora, żeby uzyskać spokój prawny i porozumieć się z Maxem Hastingsem. Dziewczyna wie, że w najbliższym czasie nie będzie w stanie prowadzić zwykłego życia nastolatki. Jednak pomimo trudnych doświadczeń i obcowania ze śmiercią nie ucieka już od zbrodni. Teraz sama jej szuka, bo wierzy, że właśnie rozwiązywanie takich spraw pomoże jej odzyskać normalność.

Pip mogła rozwiązać tę sprawę i ocalić Jane Doe, ale ważniejsze było to, że Jane Doe mogła ocalić ją. Jedna sprawa więcej wszystko załatwi. Tylko jedna.

W ręce Pippy trafia sprawa zaginionej Jane Doe, która na chwilę odciąga uwagę dziewczynę od jej własnego życia. Dość szybko schodzi ona jednak na drugi plan, ponieważ Pip dostaje kolejnego maila z zawoalowaną pogróżką w formie pytania „Kto będzie cię szukał, jeśli sama zaginiesz?”. Do wiadomości i postów z tym samym pytaniem publikowanych w mediach społecznościowych dołączają jeszcze niepokojące sytuacje z rzeczywistego życia: pod dom nastolatki podkładane są martwe gołębie oraz pojawiają się dziwne kredowe rysunki. Pippa wie, że jest obserwowana, a przez poprzednie doświadczenia ma też świadomość, że nie tylko jej życie może być w niebezpieczeństwie. 

– A dlaczego, córeczko droga, oglądasz zwłoki w piątek o ósmej rano?

Naprawdę była dopiero ósma? Pip nie spała od piątej.

– Kazałaś mi znaleźć jakieś hobby – odparła i wzruszyła ramionami.

„Grzeczna dziewczynka musi zginąć” jest zdecydowanie najdojrzalszym i najtrudniejszym tomem tej trylogii. Poprzednie części były raczej lekkimi i przyjemnymi kryminałami, tymczasem tutaj mamy do czynienia z nastolatką z PTSD, dlatego o lekkości nie można już mówić tak pewnie. Pip wciąż towarzyszy humor, jednak przeplatany trudnymi sytuacjami: niemal żywymi retrospekcjami z domu farmera, pogróżkami i niepokojącymi wydarzeniami.

Było z nią coraz gorzej. Potrafiła spojrzeć na siebie z zewnątrz i to rozpoznać. Ataki paniki, tabletki, wściekłość tak płomienna, że mogłaby podpalić cały świat.

Najbardziej rzuca się w oczy przemiana głównej bohaterki, być może przez możliwość porównania bieżących wydarzeń z czasami, gdy jej praca nad pierwszym zaginięciem była tylko szkolnym projektem. Jednak – co najważniejsze – jest to przemiana spójna, uzasadniona przez doświadczenia. I choć Pip staje się inną osobą niż ta nastolatka, która w pierwszym tomie tylko robiła zadanie do szkoły, to wciąż widać w niej tę niewinność, chęć dotarcia do prawdy oraz determinację w dążeniu do celu, którym jest wymierzenie sprawiedliwości.

Kolejny sezon podcastu?

Seria o grzecznej dziewczynce jest dla mnie niesamowitym odkryciem, a jej ostatni tom soczystą wisienką na torcie. Holly Jackson serwuje czytelnikom zaskoczenia, bo w trzeciej części poza obecną sprawą kryminalną – oczywiście najbliższą Pip ze wszystkich – mamy też zamykanie wszystkich wątków serii… nawet tych, które wydawały się już zakończone. Dlatego cieszę się, że miałam możliwość czytać tę serię jednym ciągiem. Całą trylogię przeczytałam w styczniu, ale już wiem, że historia nastoletniej detektywki będzie w czołówce najlepszych książek, które poznałam w tym roku. I chociaż cieszę się, że trylogia jest już (raczej) zamknięta, to cieszę się też, że niedługo będziemy mogli zapoznać się z książką „Zgadnij kto?”, czyli prequelem historii Pip.

Udostępnij