Tajemnice z przeszłości skrywane w grobie

 „Ślepiec”, czyli pierwsza książka opisująca losy komisarz Lizy Langer oraz profilera Oresta Remberta, doczekała się kontynuacji. W „Grobie” Max Czornyj zaprasza nas do literackiej rzeczywistości, w której królują brutalność, okrutność i bezwzględność, a geneza zła jest wyjątkowo enigmatyczna. Także tym razem jeden z najpłodniejszych współczesnych polskich pisarzy odkrywa przed czytelnikami mroczną historię, która pozostanie w ich głowach przez długi czas.

Jak możemy przeczytać na okładce tej książki, „żadnym czasom nie brakuje szaleńców”. Zdanie to zostaje potwierdzone przez autora, ponieważ sprawnie połączył on wątek historyczny z teraźniejszością i pokazał, że ludzka podłość nie ma terminu ważności, przejawia się wielorako i może występować niemal zawsze, bez względu na okoliczności. Czas oraz miejsce nie mają tutaj większego znaczenia.

Historia opiera się na trzech wątkach (przez to Langer i Rembert nie zajmują się jedną sprawą, a dosyć skomplikowanym i wymagającym śledztwem). Do kluczowego incydentu dochodzi w lesie pod Gdańskiem, gdzie prowadzący wykopy budowlańcy odkrywają masową mogiłę, a w niej mnóstwo zwłok niewiadomego pochodzenia. Druga kwestia, którą muszą zbadać główni bohaterowie, to pogróżki otrzymywane przez znanego biznesmena – o tyle poważne, że prześladowcy zdecydowali się nawet wysłać mu paczkę wypełnioną… ludzkim mięsem. Jakby tego było mało, priorytetem komisarz i profilera staje się odnalezienie zaginionych kobiet. Na brak dynamiczności w „Grobie” nie można więc narzekać.

Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu, że Liza Langer i Orest Rembert jako główni bohaterowie tej historii swoim zachowaniem, sposobem bycia i postawami dodają jej niebanalnego charakteru. Ciekawe jest również to, że w porównaniu ze „Ślepcem” postacie ewoluują: widać zmianę nie tylko w ich podejściu do życia czy przyzwyczajeniach, lecz także we wzajemnych relacjach. Liza i Orest lepiej się rozumieją, tworzą duet, który świetnie się uzupełnia, a w ich rozmowach nie brakuje humoru. 

W wielu książkach Maxa Czornyja pojawiają się szczegółowe opisy brutalnych tortur, makabrycznych zbrodni czy niewyobrażalnego cierpienia fizycznego. Obrazowość i detaliczność sprawiają, że sceny te rozgrywają się w umyśle czytelnika niczym w mocnym, pełnym przemocy filmie. Podobnie jest w „Grobie”: opis rozpadających się zwłok mrozi krew w żyłach, podobnie jak przyświecający działaniom bezwzględnego oprawcy cel – ofiara ma odczuwać paraliżujący strach i cierpieć jak jeszcze nigdy wcześniej. Choć przyznaję: niekiedy ta dosadność może okazać się zbyt silna i na pewno znajdą się osoby, które będą chciały pominąć te fragmenty.  

Niektóre książki trzymają w napięciu do ostatnich rozdziałów, a rozwiązanie zagadki do samego końca jest dla czytelnika jednym wielkim znakiem zapytania. Tak właśnie jest w „Grobie”, gdzie do ostatecznego rozstrzygnięcia dochodzi dosłownie na ostatniej stronie. Max Czornyj tak skonstruował tę opowieść, że naprawdę trudno wcześniej odkryć, kto odpowiada za opisane występki. Oczywiście można snuć domysły – ale moje okazały się mylne. W rezultacie byłam pozytywnie zaskoczona rozstrzygnięciem. Tym bardziej zachęcam: sięgnijcie po „Grób” i sprawdźcie, czy autorowi uda się zwieść również Was.

Udostępnij