Co było, a nie jest…

Wiele osób czekało na dalsze losy Alicji Mort. Zwłaszcza po tym, kiedy odkryła prawdę na temat swojego męża i poznała rozwiązanie sprawy, w której pomagała Edwardowi. Doczekaliśmy się i – jak można się było spodziewać – niewiele się wyjaśniło, a jeszcze więcej pogmatwało. 

Alicja ma szansę zaistnieć w świecie biznesu. W „Dysharmonii” wracamy do niej podczas spotkania, na którym (jakżeby inaczej) tropi kłamstwa i przekręty. Kobieta próbuje na dobre odciąć się od policyjnej przeszłości, ale i tym razem nie idzie jej to zbyt łatwo. Do jej mieszkania przychodzi prokurator Monika Kos, prowadząca śledztwo w sprawie wykopanej kapsuły czasu, a raczej tego, co się w niej znajdowało. Kapsuła została odnaleziona w dawnej szkole Alicji i istnieje duże prawdopodobieństwo, że kobieta może mieć z nią coś wspólnego. Mort jednak utrzymuje, że nie pamięta żadnych wydarzeń, o które pyta ją prokurator. 

Prokurator nie ustępowała w tym, by znaleźć powiązanie między Alicją a Wiktorią. To nie wróżyło niczego dobrego. Mort sama uczestniczyła w przesłuchaniach, gdzie przy odpowiedniej formie nacisku podejrzany w końcu się łamał. Zmęczenie robiło swoje i nawet najtwardsi zawodnicy odpuszczali, by mieć w końcu spokój.

Równolegle Alicja ma do rozwiązania parę spraw związanych z Edwardem. Wiele wskazuje na to, że łączą się z policyjnym śledztwem, a bohaterka znów musi wziąć udział w czymś, w czym uczestnictwo nie do końca ją interesuje. „Dysharmonia” przedstawia wydarzenia z dwóch perspektyw czasowych, które dzieli zaledwie parę dni, i niewątpliwie są to trudne dla Alicji momenty. Zarówno pod względem jej przeszłości, teraźniejszości, jak i przyszłości jej życia zawodowego i osobistego. 

Tym, co pozostaje bezsprzecznie dobre, jest styl Bartosza Szczygielskiego. Uwielbiam sposób, w jaki konstruuje on fabułę, język, jakiego używa, a nawiązania popkulturowe dają wrażenie, że akcja osadzona jest rzeczywistym świecie i czasie, który znamy, a nie jakiejś jego alternatywnej wizji. Autor zdaje się bawić językiem i faktami, wplata w fabułę aktualne wydarzenia, co zwiększa poczucie bliskości z bohaterami. Ponadto tworzone przezeń postaci są nietuzinkowe i nie da się ich wrzucić do jednego worka z resztą szablonowych i typowych charakterów z większości kryminałów i thrillerów. Zawsze podkreślałam, że Szczygielski ma zdolność pisania książek tak, że za każdym razem wydaje się, że autorem jest ktoś inny. I nie jest to zarzut! To cudowna umiejętność, która pozwala zabierać czytelników w różne miejsca, z różnymi bohaterami, tak, by zawsze czuli się zaskoczeni. 

Mimo tych niewątpliwych walorów „Dysharmonia” nie zaangażowała mnie tak, jak „Asymetria”. Owszem, działo się w niej sporo, znów mieliśmy okazję poznać pewien fragment przeszłości Alicji, niemniej zabrakło mi „tego czegoś”, co mają inne powieści Szczygielskiego. Dużą część opowieści stanowiła przeszłość Edwarda Górskiego, pojawiła się też ponownie postać Oli Soczówki, ale cała intryga nie była tak angażująca. Nie jest to jednak zła historia. Na pewno dopełnia obraz Alicji Mort, jej motywacji, wyborów i decyzji. Dlatego mimo lekkiego rozczarowania nie skreślam tej serii i już wypatruję kolejnego tomu, ciekawa, co tym razem Bartosz Szczygielski rzuci pod nogi specjalistce od krętactw i niedopowiedzeń. 

Udostępnij