Powiedz mi, co masz na dnie umysłu, a powiem Ci, kim jesteś

Po pewne nazwiska my, czytelnicy, sięgamy z przeświadczeniem, że zapowiadają udaną lekturę. Są bowiem tacy autorzy, którzy nie zawiedli nas żadną ze swoich historii. Donato Carrisi znajduje się na mojej liście takich pisarzy.

Włochy. Florencja. To tu swoją praktykę dziecięcego psychoterapeuty prowadzi Pietro Gerber, młody psycholog, specjalizujący się w hipnozie. Stara się pomóc młodym pacjentom przezwyciężyć ich traumy poprzez odzyskiwanie wypartych wspomnień. Pewnego poranka Pietro odbiera telefon od Theresy Walker, psycholog z odległej Australii. Kobieta prosi go o pomoc przy jej pacjentce, Hannie Hall, która aktualnie przebywa we Florencji i potrzebuje pilnej opieki terapeutycznej. Początkowo mężczyzna odmawia, tłumacząc się faktem, że jest psychologiem dziecięcym. Jednak po wysłuchaniu historii Hanny, kierowany po części dobrym sercem, po części zaś ciekawością, decyduje się poświęcić australijskiej pacjentce swój czas. Sprawa wydaje się niezwykle intrygująca, bowiem z relacji Walker wynika, że podczas sesji hipnozy z podświadomości Hanny wyłoniło się wspomnienie o morderstwie, którego ofiarą padł chłopiec o imieniu Ado, a którego dokonała Hanna. Czy po wielu latach uda się ustalić, co naprawdę wydarzyło się w dzieciństwie zlęknionej kobiety, gdzie rzekomo doszło do tragicznych wydarzeń, i czy Hall faktycznie jest morderczynią?

Carrisi nie ma złych książek, w mojej opinii są wyłącznie dobre lub bardzo dobre. „Dom głosów” zaliczyłabym do tych drugich. Włoski pisarz i scenarzysta wie, jak stworzyć każdy z elementów książki tak, aby otrzymać niemal mistrzowski efekt końcowy. Mamy tu bowiem intrygującą oś kryminalną: potencjalne morderstwo z przeszłości, dokonane przez małoletnią wówczas Hannę. Mamy ciekawe tło: hipnozę jako element psychoterapii i droga dotarcia do prawdy. Mamy frapujących bohaterów: Hall od pierwszych stron niesie ze sobą aurę tajemniczości, a sam Gerber z każdym kolejnym rozdziałem zamiast – jako terapeuta – stanowić ostoję stabilności, jest coraz bardziej niepewny i nieodgadniony. Dodajmy do tego pewną dozę oniryzmu, dzięki której nawet finał tej opowieści, choć jak najbardziej realny i konkretny, może być odczytany dwojako, właśnie przez pryzmat tego, co pozaracjonalne. Myślę, że jest tak z powodu zjawiska hipnozy, stanowiącego szkielet tej historii. Na niej właśnie całe swoje doświadczenie i pracę zawodową z młodymi pacjentami opiera główny bohater, nazywany „usypiaczem dzieci”.

Nawet świat nauki jest podzielony co do hipnozy. To bowiem stan prawidłowo funkcjonującego umysłu, jednak z ograniczoną świadomością, ukierunkowaną jedynie na konkretne bodźce. Choć stosowana w psychologii i psychiatrii, a także pomocniczo w kryminalistyce i coraz szerzej popierana naukowo, hipnoza wciąż potrafi wzbudzać kontrowersje. 

Odniosłam wrażenie, że ważną kwestią, na którą Carrisi chciał zwrócić uwagę czytelników, jest problem dysfunkcji rodzinnych. Właściwie każda z tu przedstawionych jest w pewien sposób zaburzona. Zarówno główni, jak i drugoplanowi bohaterowie wraz ze swoimi bliskimi stanowią studium rodziny wypaczonej.

Najnowsza książka Carrisiego po raz kolejny potwierdza fakt, że to człowiek stworzony do pisania. „Dom głosów” z jednej strony przynosi ciężką i mroczną atmosferę – przedstawia morderstwa, zaburzenia psychiczne, rodzinne dysfunkcje i cierpiące dzieci, z drugiej zaś stanowi opowieść momentami oniryczną, odwołującą się do podświadomości człowieka, do odzyskiwania tego, co schowane głęboko w naszych umysłach. 

Udostępnij