W potrzasku

 „Dolina” to szósta odsłona przygód Martina Servaza, policjanta z Tuluzy. Wracamy w okolice wydarzeń znanych czytelnikom z „Bielszego odcienia śmierci”, pierwszej części cyklu, z tą różnicą, że tym razem śledzimy pirenejską dolinę nie podczas mroźnej zimy, a w bardzo upalny początek lata. To tam dochodzi do brutalnych morderstw, których ofiarami padają młodzi mężczyźni. Oprawa tych zbrodni przypomina teatralne inscenizacje z najmroczniejszych spektakli, których demiurgiem mógłby być sam szatan. 

W środek tych wydarzeń trafia Servaz. Nie jest to rejon jego jurysdykcji, poza tym mężczyzna akurat jest pozbawiony odznaki i broni i oczekuje na posiedzenie komisji dyscyplinarnej, w związku z wydarzeniami z poprzedniej części cyklu. Do doliny trafia po telefonie, który odbiera pewnej nocy. Dzwoni do niego Marianne, kobieta z jego przeszłości, i przerażona błaga go o pomoc. Marianne została porwana kilka lat wcześniej, a z krótkiej telefonicznej relacji wynika, że wreszcie udało jej się uciec z niewoli. Martin bez zastanowienia rzuca wszystko i jedzie do Aiguesvives w Pirenejach. Wkrótce po jego przyjeździe dochodzi do wybuchu w okolicznych kamieniołomach, skutkującego osunięciem się skał i blokadą jedynej drogi prowadzącej do i z miasteczka. Servaz zostaje uwięziony w dolinie z… mordercą.

Bernard Minier stoi na podium w moim osobistym rankingu najlepszych współczesnych autorów kryminałów. Na każdą jego książkę czekam z niecierpliwością, doskonale znaną molom książkowym. Opowieści Francuza łączą inteligentne, przemyślane, nieprzesadzone intrygi kryminalne,  dopracowany język, wstawki dotyczące szeroko pojętej sztuki oraz mądre dygresje wynikające z obserwacji współczesnego świata. Po jego książki zawsze sięgam ze spokojem, że mnie nie zawiodą. 

I tym razem Minier zaserwował mi smakowitą literacką ucztę. Zaprosił do dusznej doliny w Pirenejach – dusznej zarówno pod względem temperatury, jak i atmosfery. W menu otrzymałam makabrycznie inscenizowane zbrodnie, lokalne, ale i tajemnicze opactwo mnichów, specyficzną doktor psychiatrii, odciętą od świata dolinę, zamkniętą w niej i coraz bardziej nerwową małą społeczność, a także ducha przeszłości, dyszącego głównemu bohaterowi w kark. Mimo nagromadzenia tych elementów wszystko tworzy idealną całość. I nawet jeśli niektóre z poprzednich uczt przygotowanych przez Miniera smakowały mi bardziej, to tę również zaliczam do niezwykle udanych. 

Kolejny raz Bernard Minier pokazał, że książki sygnowane jego nazwiskiem to pewnik dobrej lektury. Kolejny raz pokazał również, że kryminał, który na pozór należy do lżejszej literatury – wszak jest nastawiony na rozrywkę – nie oznacza niskiego stylu. I po raz kolejny uświadomił czytelnikom, że jest nie tylko doskonałym reżyserem swoich kryminalnych opowieści, lecz także świetnym obserwatorem świata oraz ludzkiej natury, zarówno z jej jasną, jak i mroczną stroną. Zasmucił mnie jedynie fakt, iż koniec „Doliny” nasuwa przypuszczenie, że to już ostatnia powieść z serii. Oby niesłuszne!

Wierzę w potwory, które czają się w głębi naszego jestestwa i czekają, aż coś je obudzi. Wierzę w ciemności, którym zależy na zdławieniu świata. Wierzę w Słowo i Miłość, które są potężnym lekarstwem na zło. 

Udostępnij