Żadnych granic

Krystian Stolarz, policjant wydziału kryminalnego, jako pisarz zadebiutował w lutym tego roku powieścią „Dla ciebie nawet” – brutalnym, surowym kryminałem o policjancie, który przekracza granice prawa, by ratować życie chorej córki. Teraz Marek Barczyński powraca, a granice właściwie przestają dla niego istnieć. 

Akcja „Dla ciebie zabiję” rozpoczyna się kilka miesięcy po wydarzeniach z poprzedniego tomu, i rozpoczyna się dramatycznie. Brat bliźniak Marka właśnie wychodzi z aresztu, Marek ma go odebrać, ale się spóźnia – a kiedy już dociera na miejsce, Michała nie ma. Niedługo później w mieszkaniu na niedalekim blokowisku zostają odnalezione zwłoki trzech osób, w tym właśnie Michała Barczyńskiego. Dowody wskazują, że mężczyzna zabił żonę i dziecko bandyty, przez którego trafił do aresztu, po czym sam się zastrzelił. Marek jednak nie chce w to wierzyć i postanawia samodzielnie odkryć prawdę. W tym samym czasie dostaje wiadomość od żony, że ta się wyprowadza i zabiera ze sobą córkę. Oszalały z rozpaczy Barczyński przekroczy każdą granicę, by poznać prawdę o śmierci brata i odzyskać rodzinę. Obie sprawy szybko okazują się powiązane, a ich wspólnym mianownikiem jest Lektor – gangster, z którym policjant zadarł w przeszłości. Od tej pory historia rozwija się w zawrotnym tempie, a autor nie daje czytelnikowi chwili wytchnienia. 

Krystian Stolarz od pierwszych stron traktuje nas tak, jakbyśmy znali już bohaterów i ich historię. Dlatego wrzuca nas w sam środek wydarzeń i nie bawi się w przypomnienia czy przybliżanie postaci – akcja rusza od razu, i to wcale nie powoli. Nie warto zatem sięgać po tę powieść bez znajomości „Dla ciebie nawet” – początek może przytłoczyć, a wiele wątków sprawiać wrażenie trudnych do zrozumienia i poukładania w logiczną historię.

Trzeba zaznaczyć, że „Dla ciebie zabiję” wpisuje się w nurt brutalnych kryminałów, balansujących na granicy dobrego smaku (mnie najmocniej przypomina książki Piotra Kościelnego, więc jeśli je lubicie, koniecznie sprawdźcie nowe nazwisko na kryminalnej mapie Polski). Przemoc jest tu wszechobecna, pojawiają się też tak trudne tematy, jak gwałty, prostytucja czy pedofilia. Autor jednak w przedmowie uprzedza, że porusza kwestię przemocy wobec kobiet, warto też wspomnieć, że część zysków ze sprzedaży książki trafi do Feminoteki – fundacji pomagającej właśnie ofiarom przemocy. W powieści nie brakuje zatem bardzo brutalnych i krwawych scen, a czytanie sprawia niemal fizyczny ból. Chciałabym wierzyć (może naiwnie), że Stolarz na potrzeby tej powieści przesadza, wyolbrzymia niektóre sytuacje; że prawdziwy świat nie jest tak brudny, jak ten powieściowy, w którym zabrakło miejsca na odcienie szarości. Gdyby to był serial czy film, z pewnością miałby oznaczenie „tylko dla dorosłych”.

Język powieści, równie brutalny jak opisywane nim sceny, wypada bardzo autentycznie. To nie dziwi: Stolarz jest przecież policjantem i wie, jak mówi się w tym świecie. Z tego samego powodu realistycznie wypadają relacje między policjantami, pełne z jednej strony surowych, „męskich” żartów, z drugiej – świadomości, że koledzy z komendy niemal zawsze stoją za sobą murem. Choć oczywiście, jak w każdym innym zawodzie, w policji również są ludzie, którym się po prostu nie chce i odliczają tylko dni do emerytury, robiąc minimum, i pasjonaci, dla których „złapanie bandziora” jest najważniejsze. Stolarz jako policjant wydziału kryminalnego zna ten świat od podszewki, dlatego tak łatwo uwierzyć w stworzoną przez niego atmosferę. A na zakończenie tej opowieści o rodzinnym dramacie głównego bohatera (nie tylko zresztą jego, bo realistycznie wypada tu także postać Czarnego, byłego policyjnego partnera Barczyńskiego), Krystian Stolarz serwuje nam bardzo gorzkie zakończenie. Doskonale dopasowane do całości – bo to nie jest świat, w którym można liczyć na happy end.

Krótko mówiąc: jeśli brutalne, krwawe, pełne przemocy opowieści to coś, po co lubicie sięgać, powieść Krystiana Stolarza powinna trafić na waszą półkę. Pamiętajcie tylko, żeby najpierw sięgnąć po pierwszą część tego cyklu.

Udostępnij