Po pierwsze: przeżyć

Nikt nie uważa się za czarny charakter.

Wszyscy uważają się za bohaterów pozytywnych.

I zwykle się mylą.

Zwłaszcza w takim świecie, do jakiego zaprasza nas w swojej nowej powieści C.J. Tudor. Znajdujemy się w bliżej nieokreślonej przyszłości (a może w alternatywnej wizji teraźniejszości?), w rzeczywistości po epidemii wirusa, który zdziesiątkował ludzkość, a tych, którym udało się przeżyć, zamienił w gwizdaczy. Poznajemy ten świat z perspektywy trzech osób. Hannah, studentka medycyny i córka słynnego profesora odpowiedzialnego za badanie tajemniczego wirusa, znajduje się w autokarze, którym studenci Akademii mieli przemieścić się do bezpiecznego Azylu – tyle że pojazd uległ wypadkowi. Była policjantka Meg budzi się w nieczynnym wagoniku kolejki linowej i nie pamięta (podobnie jak pozostali pasażerowie wagonika) jak się tam znalazła; wie tylko, że miała dotrzeć do Azylu. Carter, o którym wiemy niewiele, w Azylu mieszka. Jak widać, to właśnie Azyl łączy bohaterów. On – i fakt, że wszyscy znajdują się w niebezpieczeństwie i będą musieli dojść do swoich granic (a może nawet je przekroczyć), by przeżyć.

Wydawać by się mogło, że świat przedstawiony sytuuje tę książkę w gatunku postapo. Owszem, blisko wizji C.J. Tudor temu, co znamy z seriali typu The Walking Dead czy The Last of Us. Ale tak naprawdę dopiero w połowie książki dowiadujemy się czegoś więcej o tajemniczej chorobie, która zaatakowała ludzkość – wcześniej dostajemy jedynie skrawki informacji, które podsycają naszą ciekawość, a jednocześnie potęgują strach (w końcu najbardziej przeraża to, co nieznane). Autorka nie serwuje nam jednak zbyt wielu szczegółów dotyczących wirusa, jego leczenia, badań i tak dalej; ubiera w kostium postapo opowieść o tym, do czego ludzie są zdolni w ekstremalnych sytuacjach i ile potrafią poświęcić dla ratowania własnego życia, ale też dla zemsty, która nierzadko potrafi napędzać do działania jeszcze bardziej niż chęć przeżycia. I to właśnie sprawia, że według mnie „Debitowi” bliżej do thrillera niż do fantastyki postapokaliptycznej.

Bardzo podoba mi się konstrukcja tej książki. Poznajemy na przemian losy trzech głównych postaci – co ciekawe, wszystkie rozgrywają się w zamkniętych, niekiedy wręcz klaustrofobicznych przestrzeniach, i poczucie osaczenia łatwo się nam udziela. Autorka skupia się właśnie na ich perypetiach, budując wielopoziomową fabułę z pogranicza kryminału i thrillera. Krew leje się tu strumieniami, a trup ściele się gęsto, ale największe zagrożenie wcale nie płynie ze strony zarażonych wirusem gwizdaczy. Największym zagrożeniem są inni ludzie. Bo w takim świecie przetrwają tylko najsilniejsi i najbardziej przebiegli. C.J. Tudor doskonale wie, gdzie zawiesić akcję, a gdzie zaserwować nagły jej zwrot, by utrzymać czytelnika w ciągłym napięciu. Elementy tej skomplikowanej układanki łączą się dość późno i w zdecydowanie zaskakujący sposób. Właściwie jedyne, co mi się tu nie spodobało, to iście hollywoodzkie zakończenie.

Po pandemii COVID-19 trochę inaczej patrzymy na dzieła traktujące o świecie po katastrofie. Wybuch wirusa, który obejmie cały świat, nagle przestał być wytworem ponurej wyobraźni twórców postapo, a stał się rzeczywistością. I może dlatego „Debit” nie tylko wciąga, lecz także budzi niepokój?  

Udostępnij