Emeryci na tropie

Bardzo się ucieszyłem na wieść o tym, że Richard Osman kontynuuje przygody czwórki sympatycznych emerytowanych detektywów amatorów z Coopers Chase. Fabuła tomu drugiego, zatytułowanego „Człowiek, który umarł dwa razy”, rozpoczyna się w momencie, gdy Elizabeth Best dostaje list, w którym Marcus Carmichael prosi ją o spotkanie. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że Carmichael nie żyje, a Elizabeth osobiście widziała jego zwłoki. Mimo to Elizabeth zgadza się na spotkanie. Ma przeczucie, że za zaproszeniem kryje się coś dziwnego, i nie myli się: Marcus Carmichael to tak naprawdę jej były mąż Douglas, który prosi kobietę o ochronę. Sprowadził na siebie poważne kłopoty po tym, jak ukradł diamenty należące do amerykańskiej mafii. Elizabeth przyjmuje propozycję. Czwartkowy Klub Zbrodni znowu ma co robić. Sprawa się komplikuje, gdy dwie osoby zostają znalezione martwe…

Podobnie jak w przypadku pierwszego tomu tej serii, „Czwartkowego klubu zbrodni”, mamy do czynienia z powieścią typu cosy mystery. To kryminał, w którym występuje bardzo mało przemocy i krwawych scen, skupiający się na zagadce, do której rozwiązania bohaterowie dochodzą dzięki swojemu sprytowi, intelektowi i dedukcji. Tutaj też tak jest, choć pojawia się też kilka dynamicznych i delikatnie krwawych momentów.

 W „Człowieku, który umarł dwa razy” wracamy do Coopers Chase, osiedla dla emerytów. Od wydarzeń z pierwszej części zaszło w nim kilka zmian. Powracają również starzy znajomi: czworo przyjaciół tworzących Czwartkowy Klub Zbrodni, czyli Elizabeth, Joyce, Ron i Ibrahim, ale także dwójka policjantów z Fairhaven – Chris Hudson i Donna de Freitas. Jest także polski akcent w postaci pracownika budowy, Bogdana, który tym razem ma znacznie większy udział w intrydze. Warto napisać parę słów o głównych bohaterach, by zrozumieć, dlaczego tak chętnie śledzimy ich przygody. Elizabeth, były szpieg, to kobieta niezwykle bystra i spostrzegawcza. Ciepła Joyce, emerytowana pielęgniarka, zwraca uwagę na błahe rzeczy nawet wtedy, gdy reszta jest skupiona na czymś innym. Ron, niegdyś szefem związku, sprawia wrażenie zgryźliwego starca i trzeba czasu, by go lepiej poznać. Ibrahim, który kiedyś pracował jako psychoterapeuta, w którym wedle Joyce „zawsze było dużo melancholii”, chce zacząć bardziej korzystać z życia. Przygody tej czwórki obserwujemy z dwojakiej perspektywy: trzecioosobowa narracja pozwala nam na bieżąco śledzić opisywane wydarzenia, a pamiętnik Joyce daje nieco wglądu „za kulisy”. Wszystko to w bardzo lekkim stylu, dzięki któremu powieść doskonale się czyta.

„Człowiek, który umarł dwa razy” jest komedią kryminalną, ale są w tej książce także elementy wzruszające. Richard Osman nie żartuje na każdym kroku, humor jest tu odpowiednio dawkowany. Nie jest też ważniejszy niż intryga – ta jest złożona, bardzo dobrze pomyślana i równie dobrze napisana. Nakładają się tu na siebie morderstwo, kradzież i pobicie, a z każdą kolejną stroną robi się coraz ciekawiej i bardziej tajemniczo. 

Przyciągająca uwagę minimalistyczna okładka to nie pusta obietnica – kryjąca się pod nią zawartość jest równie dobra. Richard Osman nie zawiódł moich oczekiwań. Dał mi kolejną powieść, przy której siedziałem do późnych godzin nocnych i która poruszyła chyba wszystkie moje emocje – byłem wzruszony, śmiałem się (nierzadko na głos) i z ekscytacją czekałem na dalszy rozwój wydarzeń. Zakończenie też mnie nie rozczarowało. „Człowiek, który umarł dwa razy” to powieść o tym, że emerytura wcale nie musi być nudna, a w życiu jest raźniej, gdy ma się wokół siebie przyjaciół, na których zawsze można liczyć. Nawet rozwiązywanie spraw kryminalnych staje się wtedy ciekawsze – w końcu co kilka głów, to nie jedna. Jeśli zatem jeszcze nie czytaliście niczego pióra Richarda Osmana, to koniecznie nadróbcie zaległości. 

Udostępnij