Najciemniejsza z barw

Pochłaniała ją czerń. Bardzo się jej bała. Czerń była groźna i zła. Nigdy jej nie lubiła… 

Na początku tego roku, w ramach lokalnego Klubu Konesera Kryminału, zapoznałam się z „Czerwienią” – pierwszą częścią serii „Kolory zła” Małgorzaty Oliwii Sobczak. Wrażenia były na tyle pozytywne, że obiecałam sobie zajrzeć do kolejnych odsłon cyklu. Tym razem autorka przychodzi do czytelnika z „Czernią”, której akcję osadza niewiele dalej od Trójmiasta, czyli miejsc, które odwiedzaliśmy w pierwszej części. 

Kartuzy, jedno z kaszubskich miast. Tu funkcję prokuratora obejmuje Leopold Bilski, zdegradowany po wydarzeniach opisanych w poprzedniej powieści. Początkowo nie potrafi odnaleźć się w nowym miejscu, wśród obcych ludzi. Sądzi, że niewielka miejscowość musi być na tyle spokojna, że nie może dostarczać prokuraturze pracy. Szybko okazuje się jednak, że zło mieszka wszędzie. Ginie trzynastoletnia dziewczyna, mieszkanka Sopotu, widziana jednak ostatni raz właśnie w Kartuzach, gdzie odwiedzała babcię oraz udzielała się w kościelnym chórze. Bilski musi ponownie nawiązać współpracę z młodą prokurator z Trójmiasta, Anną Górską, również znaną czytelnikom z pierwszej części. W międzyczasie w Kartuzach znika kolejne dziecko – siedmioletni syn pisarki Julii Sarman, która po wielu latach powróciła w rodzinne strony. Kiedy policja i prokuratura zaczynają szukać głębiej, okazuje się, że Kartuzy mają już w swojej historii podobny przypadek zaginięcia dziecka. Czyżby ta spokojna i malownicza kraina kryła seryjnego przestępcę?

Często powtarzam, że nie jestem targetem dla polskich kryminałów. Po takich książkach jak „Czerń” sama nie wiem dlaczego – nasze rodzime kryminały mają się przecież naprawdę dobrze. A druga część serii Sobczak jest nawet lepsza niż pierwsza. W „Czerwieni” odrobinę wadziło mi bowiem zakończenie w stylu amerykańskich filmów sensacyjnych i nieco nierówna sylwetka bohaterki – ofiary, dość dokładnie zaprezentowanej. W „Czerni” mogę przyczepić się jedynie do powolnego rozwoju fabuły na pierwszych stronach książki, jednak potem akcja rusza z impetem. In plus tematyka, bo w jej doborze autorka się nie ograniczała. Mamy tu molestowanie dzieci, bezczeszczenie grobów oraz zwłok, wierzenia ludowe Kaszubów kontra wiara Kościoła katolickiego ze wszystkimi jego sekretami, mamy zmowę milczenia mieszkańców miasteczka i wreszcie główny temat – zaginięcia małoletnich. W tle pojawiają się również prywatne problemy głównych bohaterów, Bilskiego oraz Górskiej, są jednak wyważone, nie przesłaniają śledztwa, a relacje damsko-męskie pozostają na szczęście jedynie niewielkim dodatkiem do fabuły i daleko im do ckliwości i banału. Mimo namnożenia tematów, zarówno kryminalnych, jak i osobistych, ostatecznie wszystko układa się w idealną formę, niczym mozaika. 

Czerń. Najciemniejsza z barw. Kolor, który budzi wiele skojarzeń. Najczęściej idą one w kierunku śmierci, żałoby, kresu czy też ciemności i mroku. Bohaterce tej książki, Julii Sarman, czerń kojarzy się z suknią do trumny, z sutanną księdza, z cieniem traumatycznych wspomnień, z lasem, który pochłania dzieci. Mnie zaś aktualnie kojarzy się z dobrym polskim kryminałem o takim tytule. Jestem zadowolona z lektury „Czerni”. Celowo wybrałam ją akurat na czas urlopu, spędzanego właśnie na Kaszubach (na szczęście mój wypoczynek upłynął w pogodniejszych barwach). Czekam na kolejny kolor spod pióra Małgorzaty Oliwii Sobczak. 

Udostępnij