Wymyśliłam, że będę żyła w bajce

„Czarne ziarno” to kolejna, czwarta już, podróż do świata Julii Krawiec – policjantki wychowującej samotnie córkę. Kobieta po odejściu z policji rozpoczyna karierę prywatnego detektywa. Można by rzec, że właściwie rozpoczyna całkiem nowe życie. Razem z Sylwią przeprowadzają się do nowo kupionego mieszkania. Nic jednak nie jest tak proste, jakim się wydaje. Nowe lokum nie napawa zachwytem ani córki, ani samej Krawiec, która stara się robić dobrą minę ze względu na dziecko. Sprawa, z którą przyjdzie zmierzyć się Julii, też nie jest tak oczywista, jaką się wydaje. 

Do byłej policjantki zgłasza się Maria, młoda dziewczyna, której matka przebywa w areszcie po tym, jak przyznała się do zamordowania własnego syna. Młodsza siostra Marii, Nina, przebywa w zakładzie psychiatrycznym; wciąż nie udaje jej się dojść do siebie po tragicznych wydarzeniach, których była świadkiem. Klientka Julii nie wierzy w winę matki i prosi ją o pomoc. Zależy jej na tym, by po śmierci brata próbować odbudować rodzinę. Odbudować, a przede wszystkim oczyścić jej dobre imię. Rawscy zostali skazani na ostracyzm społeczny. Jak mówi sama Maria – bo jesteśmy patologią. Rodzina utrzymywała się głównie z zasiłków społecznych, mieszkała w złych warunkach. To w oczach dziewczyny spowodowało wydanie tak szybkiego wyroku przez społeczność.

Kolejne artykuły ujawniały coraz więcej nowych szczegółów. Wiadomo już było, że Rawska jest bezrobotna, ale żyje na bogato w domu należącym od pokoleń do jej rodziny, obecnie opłacanym przez urząd gminy. „Na bogato” oznaczało połowę starego bliźniaka z sypiącym się tynkiem i rakotwórczym eternitem na dachu. Do tego stojącego na peryferiach Michałowic i bez ciepłej wody w kranie.

Julia podejmuje się tego zlecenia, które jest dla niej sposobem na zachowanie twarzy. Wie, że pierwsza sprawa będzie sprawdzianem, możliwością udowodnienia, że podjęła właściwą decyzję i da sobie radę. A musi udowodnić to nie tylko sobie, ale przede wszystkim własnej matce, która nie kryje niezadowolenia z decyzji córki. 

Już od samego początku okazuje się, że sprawa nie wygląda do końca tak, jak przedstawiła to Maria. Po rozmowach z kolejnymi osobami Krawiec odkrywa, jak wiele tajemnic miała rodzina Rawskich. Relacje panujące w tym domu były niejasne; ani Maria, ani Nina nie znały swoich ojców. Jedynie Leon wiedział, kim jest jego ojciec, a nawet przez dłuższy czas z nim mieszkał. Po powrocie do matki i sióstr stał się agresywny i problematyczny. To uwiarygodnia wersję, według której matce puściły nerwy po ciągłym obrażaniu i złym traktowaniu przez syna. Na jaw wychodzi jednak wiele tajemnic, które stawiają sprawę w zupełnie innym świetle. 

Jeśli ta kobieta, którą wynajęłaś, dogrzebie się do prawdy, wypłyną na wierzch wszystkie wasze brudy.

Książka Zaborowskiej to bardzo dobry kryminał z ciekawym pomysłem. Niesztampowa historia okazuje się mieć wiele drzwi – otwarcie każdych może wprowadzić czytelnika w stan szoku i niedowierzania. Finalnie nic nie jest takim, jak się wydaje – a więc dokładnie tak, jak powinno być w dobrym kryminale. „Czarne ziarno” to kolejna książka pokazująca, jak wiele mogą namieszać w życiu niedopowiedzenia, półprawdy i sekrety. I jak niewiele czasem potrzeba, by uniknąć tragedii. Kto jest tytułowym czarnym ziarnem? A może jest ich w tej rodzinie więcej? Lektura powieści rozwieje wszelkie wątpliwości.

Nie przepadam za powieściami obyczajowymi, kryminały i thrillery to zdecydowanie „moje miejsce”. Zaborowska, to obok Camilli Läckberg i Katarzyny Puzyńskiej, autorka potrafiąca w bardzo dobry i przemyślany sposób połączyć wątki kryminalne z obyczajowymi. Stworzyła bohaterkę, która może być każdym z nas – człowiekiem po przejściach, z codziennymi i przyziemnymi problemami. Wykreowanie bohatera, z którym czytelnik jest w stanie się utożsamić, to sztuka. Dlatego z całą stanowczością i czystym sumieniem zapraszam was do świata Julii Krawiec.

Udostępnij