Już kiedyś, w jednej ze swoich najlepszych książek, w „Poecie”, Michael Connelly nie wykorzystał postaci swojego sztandarowego bohatera Harry’ego Boscha. Warto poznać także powieść następującą po niej , którą Connelly zadebiutował w gatunku prawniczym, i której bohaterem nie jest detektyw z posterunku w Hollywood. Czytając zapowiedzi, żałowałem że to nie z Boschem będę miał sprawę. Po lekturze żałuję mniej. Connelly bowiem nie zawodzi. Nawet wówczas, gdy eksploruje obce sobie rejony.

Michael Haller jest adwokatem w Los Angeles. Pracuje głównie na tylnym siedzeniu swojego lincolna, którego kierowcą jest zawsze jakiś przestępca, nie mogący zapłacić za obronę. Klienci Hallera to zazwyczaj dilerzy narkotyków, gwałciciele lub oszuści. Sprawy o zabójstwo bierze zawsze, gdyż gwarantuję kilkudziesięciosekundową obecność w mediach. Skutecznie ściąga pieniądze ze swoich klientów, gdyż uważa, że za pracę należy mu się gratyfikacja. Konsekwencją tego myślenia, od którego nie ma wyjątków, jest brak jakichkolwiek wyrzutów sumienia, gdy przychodzi do obrony najbardziej nawet zdegenerowanych osobników. Haller to klasyczny przykład adwokata z dowcipu, który w książce opowiadają sobie gliniarze: „Czym się różni sum od adwokata? To pierwsze to oślizgłe bydlę brodzące w mętnej wodzie. A to drugie to ryba.” Connelly nie byłby sobą, gdyby poprzestał na takiej formule i grishamowskim stylu (zgodnym z przeświadczeniem o triumfie sprawiedliwości), i nie zaryzykował skoku do bardzo głębokiej wody.

Oto Hallerowi trafia się „klient z licencją”. Najkrócej mówiąc to taki gość, który może zapłacić każdą stawkę i którego można doić w nieskończoność. Klient ów zostaje oskarżony o szczególnie brutalną napaść na tle seksualnym i wszystkie dowody zdają się przemawiać przeciwko niemu. Haller rozpoczyna zarówno rozgrywkę z klientem, stosując sztuczki, mające mu zapewnić najwyższe w karierze honorarium, jak i z sądem, próbując przygotować linię obrony.

I nieźle mu idzie, a my czytamy powieść jak klasyczny sądowy thriller, korzystając z dobrodziejstwa kinematografii, która przyzwyczaiła nas do swobodnego poruszania się po amerykańskich salach sądowych.

Idzie mu coraz lepiej, już wita się z gąską, gdy zauważa, że to nie on prowadzi grę, ale ktoś zupełnie inny. I że w tej grze stawką dla Hallera staje się jego życie, życie jego rodziny, elementarne poczucie przyzwoitości oraz sumienie, które nieoczekiwanie daje o sobie znać.

I tutaj właśnie, w charakterystycznym dla siebie stylu, Michael Connelly zaczyna opowiadać inną, alegoryczną historię. Tę, do której nas przyzwyczaił. Tę traktująca o sprawach najważniejszych.

I wcale nie traci przez to z oczu akcji, wręcz przeciwnie. Właśnie w tym momencie zaczyna się ona rozpędzać…