„Rytuał” jest dwudziestą książką Wojciecha Chmielarza. 

Komisarz Jakub Mortka po latach wraca w Karkonosze. Tym razem prywatnie – tylko on, jego ukochana z Francji i góry. Tyle że podczas wędrówki w pięknym ustronnym miejscu znajdują zwłoki. Romantyczny wyjazd zamienia się w koszmar – tym większy, że zanim Mortka zdąży powiadomić miejscową policję, ciało znika. Komisarz zaczyna własne śledztwo, w którym nieoczekiwanie pomaga mu aspirantka z jeleniogórskiej komendy, Maria Szulej.

Okazuje się, że Karkonosze pełne są krwawych tajemnic – satanistyczne rytuały, opowieści o hitlerowskich skarbach oraz wiara w Bestię z Izer. Niektóre legendy mają w sobie jednak ziarno prawdy, a diabeł tkwi nie tyle w szczegółach, ile w drugim człowieku. Czyżby centrum lokalnego piekła była mała wieś, z której nie ma jak uciec, bo wszystkie drogi nieuchronnie prowadzą z powrotem? Tutaj każdy zna każdego, a zarazem nikt nie ma pojęcia, co dzieje się za drzwiami domu sąsiada, jakie tajemnice skrywa piwnica potentata ziemskiego ani jakie praktyki odbywają się w miejscowym ośrodku rozwoju duchowego.

W siódmej odsłonie cyklu Wojciecha Chmielarza komisarz Mortka i aspirantka Szulej natrafiają na coraz bardziej zadziwiające tropy, a każdy przełom w dochodzeniu okazuje się zaledwie wstępem do kolejnej zagadki.

Wojciech Chmielarz (ur. 1984) – autor kryminałów, dziennikarz, laureat Nagrody Wielkiego Kalibru (2015) i Wielkiego Kalibru Czytelników (2019), dziesięciokrotnie nominowany do tej nagrody. Autor cyklu powieści o komisarzu Jakubie Mortce: Podpalacz (2012), Farma lalek (2013), Przejęcie (2014), Osiedle marzeń (2016), Cienie (2018), Długa noc (2022), cyklu gliwickiego: Wampir (2015), Zombie (2017) i Wilkołak (2021), postapokaliptycznej powieści Królowa Głodu (2022) oraz thrillera psychologicznego Żmijowisko (2018), za który otrzymał nagrodę Złoty Pocisk i Grand Prix Warszawskiego Festiwalu Kryminału. Po nim ukazały się kolejne thrillery – Rana (2019), Wyrwa (2020), Za granicą (2023) i Zbędni (2024) oraz powieści sensacyjne z Bezimiennym: Prosta sprawa (2020), Dług honorowy (2021), Zwykła przyzwoitość (2023) i Rodzinny interes (2024). Trzy jego książki – Żmijowisko, Wyrwa i Prosta sprawa – zostały zekranizowane. Mieszka z rodziną w Warszawie.

FRAGMENT POWIEŚCI

Przecięli polanę i znów weszli w las. Tutaj nie było ścieżki ani szlaku. Mortka wypatrywał pomiędzy drzewami celu ich wędrówki. Nie znał tego miejsca, mógł opierać się tylko na opisach ze stron internetowych i swojej intuicji, ale wreszcie dostrzegł to, czego szukał. Kamienny mur. Niski, góra pół metra, ale szeroki na trzy, cztery. 

Przyśpieszył podekscytowany. Justine za nim. Z każdym krokiem mur rósł, poszerzał się, aż nieoczekiwanie stanęli przed budowlą z szarych, porośniętych porostami i mchem kamieni, która wznosiła się na jakieś sześć metrów. Była tak monstrualna, że na moment odebrała im obojgu oddech.

– Co to? – zapytała Justine, zadzierając głowę.

– No właśnie to jest zabawne – powiedział. – Nikt nie wie.

– Jak to? Przecież... To jest ogromne.

– Ogromne, choć to tylko fragment. Najlepiej zachowany, największy, bo w okolicy takie mury ciągną się na kilkadziesiąt kilometrów, może nawet więcej. Nikt tak naprawdę nie wie, kiedy zostały zbudowane. I nikt nie wie po co.

– Żartujesz?

– Nie.

Zrobiła krok do przodu. I dotknęła tajemniczego muru. Gładziła go, jakby był żywą istotą. Mortka stanął tuż za Justine. Nachylił się nad nią.

– Nie zrobiliście żadnych badań. W sensie wy, Polacy. Archeolodzy.

– Coś tu robili – wyszeptał jej prosto do ucha. – Ale dalej nikt nie ma pojęcia, w jakim celu, kto i kiedy to zbudował. To wielka lokalna tajemnica. Może mieć kilkaset lat albo kilka tysięcy. Być może wybudowali to miejscowi pasterze, żeby porozdzielać pola.

A może Celtowie w celach religijnych. Kto to wie?

Justine wpatrywała się w mur jak zahipnotyzowana. I Mortka doskonale to rozumiał. W tym miejscu było coś niezwykłego, jakby unosiła się tu dziwna, obca energia. Człowiek instynktownie czuł, że staje naprzeciwko czegoś, czego nie jest w stanie zrozumieć ani wytłumaczyć. Naprzeciwko tajemnicy. I to odbierało dech w piersiach.

Jemu też by odebrało, gdyby nie miał przed sobą Justine. Pocałował ją w kark. Objął, popchnął delikatnie i przycisnął do ściany. Stęknęła cicho. Wreszcie zbliżała się tak długo odwlekana przyjemność. Poszukała ustami jego ust. Pocałowali się długo, namiętnie i tak intensywnie, że kiedy wreszcie się od siebie oderwali, niemal stracili czucie w wargach. Dłonie i palce Mortki powędrowały do bioder Justine. Pogładziły jej uda, krocze i wreszcie zatrzymały się na pasku. Rozpięły go, a potem spodnie, żeby zsunąć je w dół.

Właśnie wtedy go powstrzymała.

– Nie – wyszeptała z trudem. – Nie tutaj.

– A gdzie?

Jej wzrok powędrował ku szczytowi muru.

– Na górze.

Szybko ruszyli wzdłuż muru, skręcili za jego załomem. Tam las się kończył i rozciągała się kolejna rozległa polana, a raczej kilka różnych polan, każda poprzecina mniejszymi lub większymi kamiennymi murami. Prawie ich jednak nie zauważyli, bo po przejściu kilku metrów znaleźli miejsce, w którym dało się wspiąć na górę. Wał lekko się tam obniżał, odsłaniając sporą wyrwę. Mortka zrzucił plecak.

– Będzie nas tam widać z daleka – zauważył.

– I co z tego? – rzuciła Justine.

Wskoczyła na wyłom i zaczęła się wspinać. Rozpięte spodnie nieco jej opadały, odsłaniając fragment bielizny. Czarną delikatną koronkę. Podniecenie sprawiało, że Mortka ledwo potrafi ł złapać oddech. Pożądał jej teraz. Pożądał jej ciepła, jej miękkości i jej wilgoci. Tylko to się liczyło. Tylko te trzy rzeczy z całego wielkiego świata. Pożądał jej bardziej niż oddechu.

Nagle Justine, znajdująca się już prawie na samym szczycie, krzyknęła przeraźliwie. Noga jej się obsunęła i poleciałaby w dół, gdyby nie złapał jej w ostatniej chwili. Z trudem utrzymał równowagę i teraz oboje stali spleceni ciasno na kamiennym rumowisku. Kobieta drżała w jego ramionach, a on stłumił w ustach przekleństwo, wpatrzony w leżące na szczycie muru rozkładające się ludzkie ciało.

Udostępnij