Co zrobisz, by wygraćprzeżyć?

Lizzie, Carmen, Ben, Will i Grady. Piątka przyjaciół, którzy właśnie skończyli liceum. Każde jest inne: Lizzie to typowa „dziewczyna z sąsiedztwa”, Carmen – jak wskazuje imię – ma latynoskie korzenie i takiż sam temperament (a oprócz tego złote serce), Grady jest grupowym dziwakiem, wyznawcą teorii spiskowych, Will zawsze trzyma się z boku i najczęściej milczy, a Bill to jego starszy brat, zakochany w Lizzie. Wszystkich łączy jedno: duża inteligencja i chęć przeżycia niezapomnianej przygody. Dlatego zgłaszają się do „Iron Teen” – turnieju dla młodych, organizowanego przez fundację pewnego milionera. Wygrana? Pięć milionów funtów. A każdy miałby na co wydać takie pieniądze. Tak trafiają na pewną wyspę, której nie ma na mapach (w końcu to prywatna własność owego milionera). Jak się jednak okazuje – i czego czytelnik domyśla się od początku – przygoda nie będzie tak niewinna, jak myśleli.

 „Horror przeznaczony wyłącznie dla starszych czytelników” – czytamy w opisie książki. Jako że Zielona Sowa, wydawca powieści, specjalizuje się w publikacjach dla dzieci i młodzieży, ów „starszy czytelnik” oznacza nastolatków, grupę wiekową 15+. I z takim przyporządkowaniem się zgadzam: świadczy o tym zarówno wiek bohaterów, który ułatwia młodemu odbiorcy utożsamienie się z nimi, jak i nieco uproszczeń w fabule czy rysunku postaci. Nie zgadzam się natomiast z określeniem tej powieści jako horroru. Gatunek ten zakłada bowiem istnienie elementów nadprzyrodzonych, a tu ich nie znajdziemy. „Wyspa” to raczej mieszanka thrillera i powieści przygodowej. I, jak na thriller przystało, jest w niej całe mnóstwo zła – pochodzącego wyłącznie od człowieka.

Powieść Bryony Pearce została zbudowana na znanym schemacie: grupa ludzi zostaje zamknięta w obcej sobie przestrzeni i ma jeden cel: przeżyć. Co prawda nastolatkom z „Wyspy” wydaje się, że ich celem jest zdobycie nagrody, ale szybko dowiadują się – a czytelnik wie to od początku – że to podpucha. Stawką jest życie.

Ale zło kryje się nie tylko na wyspie. Doskonale pokazuje to historia Billa, który jest narratorem powieści. W rozdziałach o przeszłości nastolatka, stanowiących antrakty między historią toczącą się na wyspie i nieco rozładowujących napięcie przez nią budowane, poznajemy jego życie. Bill jest ofiarą matki – manipulatorki: został wychowany właściwie tylko po to, by służyć młodszemu bratu, zmanipulowany tak, że zawsze stawia siebie na drugim miejscu. Dla Willa jest gotów poświęcić miłość, wymarzone studia… A może nawet życie? 

Ludzie zamknięci na wyspie byli już w „Dziesięciu Murzynkach” Agathy Christie, tu jednak mamy do czynienia z inną realizacją pomysłu – tą, którą znamy z kina klasy B. Opis „Wyspy” brzmi jak opis wielu filmowych slasherów, ma w sobie też coś z „Igrzysk śmierci” (nie tylko ze względu na wiek bohaterów). Nie ma jednak tutaj tej antyutopijnej wizji przyszłości, którą znamy z powieści Suzanne Collins czy filmów nakręconych na jej podstawie. „Wyspa” rozgrywa się w świecie tu i teraz.

Pomysł nie jest więc oryginalny. Ale ta fabularna powtarzalność nieszczególnie przeszkadza, bo do realizacji nie można się przyczepić – historia została rozrysowana tak, by trudno było się od niej oderwać, a postaci są wyraziste i mocne. Dla młodego czytelnika, który jest zakładanym odbiorcą tej powieści, będą dobrym punktem odniesienia – pozwolą mu bez wysiłku wczuć się w ich losy i kibicować im w ich przygodach. I każą mu się rozejrzeć wokół siebie w poszukiwaniu manipulatorów i psychopatów…

Nie wiem, czy pisząc „Wyspę”, autorka myślała o ekranizacji, z pewnością jednak przygody Billa i ekipy mają potencjał filmowy. I choć film na podstawie „Wyspy” nie wniósłby raczej nic nowego czy odkrywczego w gatunek, byłby emocjonującą rozrywką. Przynajmniej taką mam nadzieję, bo taka właśnie była ta książka: emocjonująca. Tylko tyle i aż tyle. 

Udostępnij