Rzecz zaczyna się przejmująco: mamy ostatnie miesiące wojny, mroźny luty, noc. Ciężarówkę prowadzi mężczyzna, obok niego siedzi mała, zmarznięta dziewczynka. Gdy mija ich wojskowy samochód, kierowca każe się dziecku schować. Po chwili dojeżdżają do samotnych zabudowań. Dziewczynka ściska w kieszeni list, mężczyzna prowadzi ją dokądś twierdząc, ze pójdzie zaraz do mamusi… i do Boga. Po chwili znajduje ziemną komórkę, otwiera klapę, wsadza przerażoną dziewczynkę do środka. Zamyka klapę, znika… Dziewczynka zaczyna mówić modlitwę…

Rok 2006, nadmorskie wybrzeże. Znajdujemy się w ezoterycznym pensjonacie (dosłownie, wszak zbierają się tam fani egzotyki spod znaku New Age), którego właścicielem jest Jonas. Thora jest zaś prawnikiem, po rozwodzie wychowującym dwójkę dzieci, akurat doradzającym Jonasowi w sprawach związanych z posesją. Dookoła pełno oryginalnych mentalnie postaci, odbywają się spirytystyczne seanse, wróżby z kart tarota, bioenergoterapia… A ponad tym wszystkim stare, mroczne legendy o tym, że tak hotel jak i cała okolica jest przeklęta. Legenda, która dokonuje conocnych epifanii w postaci płaczącego dziecka…

Thora ma właśnie udowodnić prawny błąd sprzedaży posesji, niesława miejsca odbiera bowiem klientów. Jeszcze mroczniej zrobi się już za chwilę, gdy na plaży, poza zwłokami wieloryba, odnalezione zostaną pokiereszowane zwłoki architektki budynku. A potem będzie jeszcze jeden trup, i to właśnie właściciel będzie głównym podejrzanym, a Thora, i jej pomocnik Matthias, jedyną szansą jego obrony.

Częste mgły, izolacja półwyspu, dwie bliźniacze farmy osnute enigmą nadają powieści lekki gotycki posmak, choć intryga będzie bardzo klasyczna: poza Jonasem podejrzanymi być mogą przecież wszyscy mieszkańcy, i w tym oczywistym kierunku idzie policja. Przekorna Thora prowadzi jednak dochodzenie własne, wgryzając się w ślady fatalistycznej przeszłości, w wyblakłe zdjęcia drzemiące w starej skrzyni, w zapieczętowane historie okolicznych rodów sięgające dekad. Ten emocjonalny mrok ma mocne tradycje w literaturze skandynawskiej pełnej rodzinnych tabu i ciężkiego egzystencjalizmu, i odnajdziemy go także tutaj: w skłóconych familiach, w wojennej traumie, w motywie kazirodztwa… Tym bardziej warto zauważyć, iż tę „bergmaniadę” rozrzedza często autorka humorem, choć wszystko trzyma się tu proporcji. Warto więc poznać tę pozycję, jakże inną w temperaturze od naszych przyzwyczajeń: melancholijną, smutno-gorzką, a przy tym kryminalnie (i sądowo) sprawną.