Czy dasz się uwięzić w pułapce domysłów?

Strach to pierwotna reakcja organizmu, który w sytuacji zagrażającej życiu i zdrowiu motywuje człowieka do ucieczki albo do ataku. Zdarzają się jednak momenty, w których żadna z tych strategii nie przyniesie rezultatu – wobec braku tego, co zagraża. Oprawca okazuje się sprytnym, nieuchwytnym i niebezpiecznym osobnikiem o niezdefiniowanych motywach. Mówi się, że strach ma wielkie oczy, jednak najnowsza powieść Magdy Stachuli „W pułapce” przeczy temu powiedzeniu.

Wpisując się w konwencję gatunku, jakim jest thriller psychologiczny, autorka konsekwentnie wodzi czytelnika za nos, wprawiając go w osłupienie i prowadząc przez zagadkowo przeplatające się życiorysy dwóch młodych kobiet, Klary oraz Lisy, których tylko z pozoru nic nie łączy. Akcja książki rozpoczyna się pewnego lipcowego poranka na pustej klatce schodowej kamienicy, na której budzi się zdezorientowana Klara. Dziewczyna niebawem orientuje się, że umknęły jej dwa dni z życia. Skąd taka utrata przytomności? W jaki sposób znalazła się u progu swojego mieszkania? Kto jest odpowiedzialny za pozbawienie jej kontaktu z rzeczywistością? 

Na te oraz inne pytania będzie musiała odpowiedzieć Klara, mimo tego, że permanentny strach oraz chęć oglądania się za siebie w poszukiwaniu złoczyńcy będą paraliżować jej ruchy. Wydarzenia doprowadzą ją do mieszkanki Berlina – Lisy, będącej ofiarą trudnego do wyjaśnienia porwania. Lisa nie potrafi sobie poradzić ze skutkami porwania, jak również z tym, że ludzie przestają w pewnym momencie traktować ją jak ofiarę i twierdzą, że wyolbrzymia, konfabuluje, by zwrócić na siebie uwagę innych. Kobieta może liczyć na wsparcie brata oraz swojego psychoterapeuty, jednak kiedy odkrywa, że w mieszkaniu ktoś przebywał pod jej nieobecność, strach kolejny raz łapie ją za gardło i  podsuwa w jej umyśle najczarniejsze scenariusze.

Magda Stachula stworzyła pełnowymiarowy thriller, przyprawiający o gęsią skórkę i wywołujący niepokój. Z powodzeniem zamyka ona czytelnika w klatce domysłów i hipotez dotyczących tego, kto może być winien dramatycznych wypadków i co tak naprawdę się stało. Już, już wydaje nam się, że nasze wątpliwości zostaną rozwiane – a tu następuje zwrot akcji. I nic już nie jest takie jednoznaczne. 

Autorka postawiła sobie za cel wprowadzenie czytelnika w umysły zarówno ofiar, jak również ich porywacza, co sprawia, że książka zyskuje na atrakcyjności i wpisuje się w kanon tego gatunku. I o ile do wcześniejszej powieści Stachuli, „Trzecia”, miałam zastrzeżenia (zabrakło mi w niej napięcia utrzymującego się w całej powieści), o tyle do najnowszej książki autorki mieć ich nie mogę. Fabuła poprowadzona jest sprawnie, motywy kierujące bohaterami są bardzo niejasne, a poczucie zagrożenia wyziera z każdej strony. Dużą zaletą powieści jest także osadzenie części akcji w Berlinie, którego atmosferę możemy chłonąć, jak również fakt, że autorka mocno podkreśla zagrożenia wynikające z wykorzystania nowoczesnych technologii. Uznaję więc ten tytuł za zdecydowanie warty uwagi.

 

Udostępnij