Dwie skomplikowane kobiety

Powieść „Umiera się tylko raz” zaczyna się jak klasyczny kryminał: od sceny odkrycia zwłok. Nielegalny poławiacz krabów znajduje w swoim koszu coś poza skorupiakami: ciało kobiety. Śledztwo, którego podejmuje się Tracy, szybko się komplikuje: wszystko wskazuje na to, że ofiara chciała ukryć swoją tożsamość. Kolejne tropy prowadzą jednak do Andrei – kobiety, która – jak wszyscy sądzili – zginęła w górach…

Najnowsza powieść Dugoniego to czwarta część serii, której bohaterką jest policjantka z Seattle, Tracy Crosswhite. Autor w każdej odsłonie cyklu serwuje czytelnikom nieco inną odmianę kryminału, ale kilka elementów pozostaje niezmiennych. Pierwszym jest szczegółowość, z jaką przedstawia on zarówno opisywaną historię, jak i jej bohaterów. Pisałam już o tym w recenzjach poprzednich powieści o Crosswhite, ale muszę powtórzyć: Dugoni dba, by czytelnik poznał każdy szczegół i wszystko zrozumiał. Z jednej strony czyni to powieść przyjemnie „gładką”, prostą w odbiorze. Z drugiej ma jednak pewną wadę: takie umiłowanie do detalu spowalnia tempo. Powieści tego autora raczej nie spodobają się tym, którzy nade wszystko cenią pędzącą akcję i jej częste zwroty.

Drugi element charakterystyczny dla twórczości Dugoniego to spory nacisk na życie osobiste bohaterów, przede wszystkim Tracy Crosswhite. Jako że to już czwarte z nią spotkanie, wiemy dokładnie, jak wygląda jej życie, przez co przeszła i ile wycierpiała; po raz kolejny śledzimy jej zmagania z szefem i rozwój jej związku z Danem. Tracy jest twarda, bo musi być. Jako kobieta w policji jest w mniejszości i wciąż niestety musi udowadniać mężczyznom, że jest warta tyle samo co oni, a śmierć jej siostry położyła się cieniem. To wydarzenie zmieniło wszystko i sprawiło, że życie Tracy ułożyło się w określony sposób. Trzeba jednak przyznać, że Dugoni dobrze wyważa proporcje między warstwą kryminalną i obyczajową powieści: ani przez chwilę nie wątpimy, że trzymamy w rękach powieść kryminalną. 

Po raz kolejny ginie więc kobieta i po raz kolejny Tracy osobiście angażuje się w śledztwo. Nie tylko dlatego, że to jej praca; wyczuwa też pewne podobieństwo między sobą i Andreą. Mnie z kolei rzuciła się w oczy różnica między bohaterkami. Historia Andrei – którą poznajemy z fragmentów pisanych z jej perspektywy – to portret smutnej, samotnej kobiety. Tracy natomiast ma wokół siebie ludzi, na których może liczyć i którzy ją kochają. I właśnie z tego powodu opowieść przedstawiana w książce, choć trudna, nie boli czytelnika. Jest w niej po prostu pozytywny przekaz; zostawia nas z nadzieją, że zawsze może być lepiej.

„Umiera się tylko raz” to nie jednak tylko opowieść o dwóch skomplikowanych kobietach. To także przykład police procedural: klasycznej opowieści o policyjnym śledztwie, żmudnym zbieraniu śladów i badaniu wszelkich tropów. Choć nie jest łatwo – sprzeczki w policji i spory o kompetencje to codzienność Tracy i jej współpracowników – cała historia układa się gładko, stopniowo odsłaniając przed nami kolejne elementy historii o zdradzie, chciwości, zazdrości i miłości. Na szczęście autor serwuje także kilka twistów, dzięki czemu jego opowieść nie nuży. 

Zawsze, kiedy sięgam po powieść Dugoniego, mam przyjemną pewność, że w moje ręce trafia po prostu dobry kryminał – może i bez fajerwerków, za to z rzetelnie przedstawionym śledztwem i bohaterami, do których zdążyłam się przywiązać. 

Udostępnij