Kobiety na rozdrożu

Mówi się, że rodzina jest tylko jedna, że to najważniejsze, co można mieć, bo nie da się jej kupić. Z drugiej strony niejednokrotnie słyszymy, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Ale czym właściwie jest rodzina? Czy to tylko więzi krwi? Czy ważniejsze są uczucia?

Świat Laury, głównej bohaterki powieści „Rodzina” Louise Jensen, rozsypuje się, kiedy jej mąż umiera w tragicznych okolicznościach. Długi rosną, ubezpieczyciel odmawia wypłaty odszkodowania, perspektywa utraty domu jest coraz bliższa. Do tego bliscy męża odwracają się od niej. Zostaje jej tylko nastoletnia córka, Tilly. Ale i ona nie ma łatwo: porzuca ją chłopak, dotychczasowi przyjaciele nie chcą mieć z nią nic wspólnego, nawet ukochana kuzynka nie ma ochoty z nią rozmawiać. Dlatego gdy Laura dostaje propozycję przeniesienia się na farmę za miastem, postanawia z niej skorzystać. To nie tylko ratunek finansowy; ludzie, którzy mieszkają w stworzonej przez niejakiego Alexa wspólnocie, są otwarci i przyjacielscy. Tylko czy faktycznie są jedynie grupą osób po przejściach, które we wzajemnym towarzystwie szukają wsparcia, a sam Alex naprawdę chce tylko pomóc…?

Jak pisze Louise Jensen: „Zaczęłam rozważać, co by się wydarzyło, gdyby osadzić dwie wyjątkowo bezbronne bohaterki w nietypowym środowisku. Czy obie odczuwałyby to samo? Reagowałyby tak samo? Co by się stało, gdyby obie poczuły pociąg do charyzmatycznego lidera? Co, gdyby te kobiety były matką i córką?”. I to właśnie dostajemy w tej powieści: świat przedstawiany z perspektywy dwóch kobiet, różniących się właściwie wszystkim poza nazwiskiem. Laura i Tilly są narratorkami większości partii książki i to one pokazują czytelnikowi swoją historię. I choć opisują te same wydarzenia, ich reakcje są skrajnie różne, a interpretacje zachowań innych – całkowicie odmienne. To pokazuje, jak bardzo ludzie się różnią, jak inaczej odbierają otaczający ich świat, i to nawet jeśli łączą ich więzy krwi. 

Narracja jest więc charakterystyczna dla większości thrillerów psychologicznych: autorka pokazuje opisywane wydarzenia z różnych perspektyw, przeplatając je ze sobą. Typowy dla tego gatunku jest też klimat powieści. Bo choć długo pozornie nie dzieje się tu nic wielkiego, od pierwszych rozdziałów towarzyszą nam tajemnice – dotyczące wspólnoty Alexa, śmierci Gavana, przeszłości Laury… „Rodzina” oferuje więc czytelnikom gęstniejącą ze strony na stronę atmosferę. Niemal klaustrofobiczną aurę bez wątpienia wzmacnia osadzenie dużej części akcji w zamkniętej społeczności, właściwie odciętej od świata. Autorce udaje się też umiejętnie budować napięcie, bo – jak pisze Louise Jensen – „w sprzyjających okolicznościach niemal każdy może z czasem ulec indoktrynacji i zacząć się zachowywać w sposób sprzeczny ze swoim charakterem”. Dlatego nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jaki będzie kolejny krok bohaterek. I dlatego od „Rodziny” trudno się oderwać.

Ale próba zdefiniowania rodziny (czy to wyłącznie więzy krwi? czy może trzeba czegoś więcej, by nazwać się rodziną?) i zamknięcie w odciętej od świata wspólnocie to niejedyne kwestie poruszane przez autorkę. Louise Jensen pisze też o tym, jak łatwo i niejednokrotnie pochopnie osądzamy ludzi, oceniamy jedynie na podstawie ułamków informacji. I choć styl pisarki jest miejscami nieco zbyt patetyczny, a sama fraza „napompowana”, historia Louise i Tilly mnie wciągnęła. „Potrzeba było trzech decyzji, żeby zniszczyć moje życie” – mówi w pewnym momencie Laura. Trzech błędnych decyzji. A ja cieszę się, że nie popełniłam błędu i sprawdziłam osobiście, jakie to decyzje. Co polecam również wam.

Udostępnij