Zbrodnie w mieście T.

Leon Brodzki powraca. Tym razem po raz ostatni. W finałowym tomie serii na rozstrzygnięcie czekają nie tylko aktualne sprawy, lecz także te, które miały pozostać głęboko ukryte w otchłani miasta. Miasta słynącego z trzech rzeczy: Kopernika, pierników i ojca Rydzyka. Tylko że Toruń anno domini 2016 to miasto zbrodni i układów na najwyższych szczeblach władzy, a po jego ulicach spływa krew. I tylko jeden człowiek jest w stanie nad tym zapanować.

W „Otchłani” wypływają tajemnice i postaci, z którymi Leon Brodzki zetknął się w swoich wcześniejszych śledztwach. Choć zagadki gnębiące policjanta znalazły rozwiązanie, powracają jak niekończąca się opowieść. Z tą różnicą, że detektyw ma bardzo ograniczone pole manewru, bo utknął… w więzieniu. Jak się okazuje, został wciągnięty do brutalnej gry przez Człowieka w Kapeluszu, który nie spocznie, póki nie doprowadzi do końca swego szalonego planu. W śledztwo zostaje uwikłany również Tomasz Żółtko, którego pomoc i umiejętności znów okażą się nieocenione. Niestety, Człowiek w Kapeluszu i fakt, że Brodzki tkwi za kratkami, nie są jego jedynym zmartwieniem. Prywatne dochodzenie na temat całej sprawy i pobytu detektywa w więzieniu prowadzi dziennikarka, Berenika Vesper, która, pisząc reportaż o Brodzkim i Toruniu, sama wpada w groźną otchłań miasta. W mieście T. nic nie jest takie, jakie się wydaje. Czy detektyw znów stanie na wysokości zadania, ratując miasto i samego siebie?

Intryga, jaką Marcel Woźniak proponuje odbiorcom, jest wielopoziomowa i zagmatwana. Powracają znane z wcześniejszych części postaci i tajemnice, których przeznaczenie w „Otchłani” nie jest do końca znane. Czytelnik musi sam krok po kroku odkryć karty i stopniowo rozwikłać zagadkę, by przekonać się, czym jest tytułowa „otchłań”. Oprócz gęstej intrygi kryminalnej, czytelnik dostaje pełnokrwiste postaci, którymi kierują racjonalne pobudki: sprawiedliwość, dążenie do prawdy, miłość i chęć ochrony bliskich. Ci, którzy znają Leona Brodzkiego, chętnie potowarzyszą mu w trakcie rozwiązywania jego ostatniej sprawy – i się nie zawiodą, bo detektyw po raz kolejny udowodni, na co go stać. Ci zaś, którzy nie mieli styczności z detektywem, będą zaskoczeni, bo choć ta postać ma w sobie coś z komisarza Wallandera i prokuratora Szackiego, to nie sposób go z żadnym z nich porównać. Brodzkiemu ze swoją oschłością, przenikliwością i brawurą bliżej do Jamesa Bonda. Z tą różnicą, że Brodzki pali camele, a zamiast garniturów nosi zwyczajną granatową kurtkę.

Tym co wysuwa się na pierwszy plan w kryminale Woźniaka, nie jest ani główna postać, ani sama intryga. W „Otchłani” uwagę przykuwa Toruń, któremu daleko do idyllicznego wizerunku miasta rodem z piernikowych pocztówek. U Woźniaka to miejsce pełne tajemnic, niewykrytych lub ukrytych zbrodni i wszechobecnych układów, które sięgają nawet praworządnych instytucji. Ten mroczny obraz miasta zostaje skonfrontowany z Toruniem znanym z Kopernika, pierników i Tadeusza Rydzyka, a właściwie Ojca Majbacha. Nikt tak celnie jak Woźniak chyba nie wykpił tego miasta i tak jasno nie dał do zrozumienia, za jaką opcją polityczną optuje.

Jedno jest pewne, nieważne, po której stronie politycznej barykady stoisz: „Otchłań” Marcela Woźniaka to dobre zwieńczenie serii o Leonie Brodzkim i mocny kryminał, któremu bez wątpienia każdy da się pochłonąć.   

Udostępnij